Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik het flatje (het flatje dat mijn woning is tot op de huidige dag) ben gaan bezichtigen samen met de allerliefste wiens as sinds veertien jaar rust op de velden aan de Karel Boddeweg. Het sneeuwde lichtjes die dag; korrelige sneeuw had ons verrast en daalde op ons neer. In de verte doemde het gebouw al op, stammend uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw; door sommigen als "Russisch" gekarakteriseerd, met grauwe, hoog oprijzende stenen wanden en…

Die nachtelijke uren van destijds waren uren van ongekend geluk voor mij....We schreven 1983. Huilend besefte ik dat ik de levensadem teruggeschonken had gekregen, de allereerste voorwaarde van alle bestaan....
Wekenlang was de diagnose uitgebleven, en, steeds benauwder rakend, was ik tenslotte met blauwe nagels en lippen vervoerd naar het ziekenhuis en in een rolstoel naar de longafdeling....
De verpleger had gepookt met een naald in de dunne aderen van mijn hand onder de ogen van mijn moeder…

Wie had ooit gedacht dat we zouden hunkeren naar ‘gewoon’? Wie had verwacht dat we gewone acties en gewone dingen zouden missen, dat we er alles voor over zouden hebben om alles weer ‘gewoon’ te laten zijn. Hoe mooi zou het zijn, op een avond naar bed te gaan en de andere ochtend op te staan, te horen, alle narigheid is voorbij, virussen zijn bedwongen, je hoeft je niet meer op te sluiten in huis, je hoeft je niet meer te beschermen, kortom, alles is weer als vanouds?
Hoe schitterend…

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik sprookjestaferelen en ik vertelde mijn zusje fantastische verhalen.
De razende tijd heeft alles vernietigd maar ZIJ is mij gebleven als het enige, als het meest dierbare op deze aarde....

Ik kwam twee dames tegen aan de halte van lijn zeven bij het station. Een van hen droeg halflang blond haar en zij hanteerde een koket en elegant damessigaartje. Ze lachten me toe. "Ik heb geen big smile" verklaarde ik en ik voegde eraan toe: "Liever naakt dan namaak".
Ze waren het er wel mee eens dat het geen zin heeft te lachen als er niets te lachen valt. "Maar de mensen willen graag lachen" verklaarde ik. De dames wezen naar drie gebouwen aan de overkant, waaronder dat van TBV. "Tilburgse…

Mijn fiets staat sinds dinsdag stil. De komende weken hoef ik geen woonwerk te fietsen. Een vijandig virus walste het land binnen. Ik moet thuis werken. De teller begon een paar maanden geleden te lopen in China. Nu loopt hij verder op ook in Nederland. Aantallen besmette mensen groeien iedere dag een beetje meer. De angst dat het exponentieel gaat stijgen zit er goed in, zoals in Italië. Dat is de verwachting.
Persconferentie. Er vallen ook doden, vaak de kwetsbare mensen. Persconferentie.…

Het avondlicht van een dag in de lente voert haar grillige spel uit op de houten lijsten die mijn vensters omringen. Ik bekijk een oude foto....
Daar is tante Resi, de jonge echtgenote van oom Gerard met mij in het kleine tuintje achter mijn ouderlijk huis. Tante omarmt me beschermend en liefdevol. Ik draag het jasje dat ze voor me naaide....
Haar moest ik verliezen, zo vroeg al en eens moest ik vernemen dat zij wegteerde in verre, witte ziekenkamers aan een ongeneeslijke ziekte....
Mijn…

Toen je me buiten gezet had moest ik bij nacht en ontij struinen langs het zwarte, diepe, kolkende water van de Piushaven, op weg naar het loket waar ze me zouden mededelen dat mijn liefde berustte op een waandenkbeeld, op een illusie....
Het is je niet in dank afgenomen, maar thuisgekomen luisterde ik tegen beter weten in opnieuw naar die dansmuziek van Tsjaikowski die mijn gevoelens ondanks alles zozeer deed opleven.....

Ach, hoezeer koesterde de hoofdredactrice aanvankelijk haar redactieleden! Ze bracht zelfs eens worstenbroodjes voor hen mee! (Dat ze in de buurt beschouwd werd als een "misselijk wijf" wist ik toen nog niet...)
Maar ze pronkte met de veren van haar vrijwilligers, terwijl ze zelf niet in staat was tot het werk. Hoe trots was ze op het lullige, nietsbetekenende krantje! Het moest gepresenteerd worden aan de wethouder, waarbij de redactrice de hoofdrol speelde.
Het warme bad van de…

Toen de crisis het meest aangreep, in het hart van de desastreuze gebeurtenissen, zond het Opperwezen of wie je daarvoor aan moet zien mij een droom, een wonderbaarlijke droom over een citroengele kanarie, over mijn inmiddels overleden kanarie. Het beestje was tam geworden en ik kon het op mijn vinger dragen. Het hipte leuk overal rond en ging zitten op de meest wonderbaarlijke plekken in huis....
Zo is er in het leven het hemelse en het helse. God schijnt er te zijn naast de Satan, het…

Toen ik gekwetst was als nooit voorheen door de brute, wrede en gemene mensensoort, ben ik hem gaan halen, mijn meest dierbare Rocky. Ik trof hem aan in het asiel te midden van zijn eveneens verweesde makkers en soortgenoten en schonk hem aan Vader, die ook sinds lang niet meer te midden van de levenden is.
Rocky droeg een cognackleurige, haast goudgele vacht en lange jaren vergezelde hij ons, was hij onze dierbaarste vriend en kameraad. Op die oude foto zie ik hem nog. Ik mis hem boven alles…

Het ene meisje draagt op de foto de bril die zij al droeg sinds haar zevende jaar en die zij nog lange tijd bewaarde; zij is de intellectuele; het andere meisje is de clown; zij lacht en draagt frivole staartjes in het haar, samengebonden door onschuldige frutsels en fratsels.....
De meisjes zijn zussen; ook in dat vroege jaar waren zij al getekend door het ongeluk van hun ouders en broer; het ongeluk van het wilde, ongezeglijke broertje dat niet naar school kon, dat "thuis gehouden" werd…

In die tijd, gedurende die zeven jaar van je emigratie, toen ik je bestaan in dat Zuid-Amerikaanse land ten onrechte beschouwde als een sprookje, dan wel als de romantische film die het niet was en toen ik nog altijd verliefd op je was heb ik al mijn geld aan je verbeld en struinde ik rond met die onechte, zwaar materialistische "vriendin", met die uiterst karikaturale mevrouw op die rommelmarkten waar zij en ik soelaas zochten voor onze armoede. Het brak me zwaar op, al die tijd als ik moest…

Onder een helderblauwe hemel met weelderige Oer-Hollandse wolken fiets ik vandaag langs de velden van Brabant naar huis. De wolken zijn hagelwit in de top en verkleuren onheilspellend donkergrijs in hun bodem. Sommigen hangen laag, dreigen zich ieder moment bruut over het land uit te storten. Hagel, natte sneeuw, regen en een draaiende rukwind, een vrolijke voorjaarszon, het hangt vanmiddag allemaal in de lucht en het kan zo maar gebeuren. Sommige wolken zoeken het hoger op, reiken tot aan de…

De Caspar Houbenstraat met haar krijtwitte bebouwing strekt zich nog altijd uit in Tilburg zuid.
Eens was daar de zaak van Hamburg, de kapper. Ik bezocht het niet graag, want was toch al nooit een schoonheid en het "bloempotkapsel" dat je daar kreeg aangemeten, verbeterde die situatie nauwelijks. De meisjes met het lange, blonde haar mochten alles van de nonnen terwijl voor mij het lelijke, dunne paarse garen werd opgediept uit een lade om wanten van te breien. En achter het huis van kapper…

Ik spreek over de tijd van mijn jeugd; de zestiger jaren van de vorige eeuw; we woonden in het arbeidershuisje. In onze woonkamer stond de zilverkast, een familiebezit, een erfstuk dat onze jeugd vergezelde en we huisvestten de kat van de buren....
Een kat is eigenzinnig en autonoom en zij duldt geen commando's....
In een leunstoel gezeten voor onze zilverkast wilde ik tevergeefs de kat africhten, die woedend op me afvloog en ongelukkigerwijs duikelde ik met stoel en al achterover en viel door…

Een moment van maar twee seconden lang
nauwkeurig vastgelegd, scherp en breed
nog minder het besef van wat gebeurt hier
van dat wat ik nog niet weet…

In jouw dorpje, Loon op Zand, ging ik mijn ondoorgrondelijke sluipwegen, eens, lange tijd geleden en hield ik vaak halt bij die cafetaria. Hoe graag zou ik je nog eens ontmoeten en met jou de taal van de "dichters en denkers", de edele taal die je vloeiend sprak, maar die zo misbruikt is voor brute, Nazistische commando's, bestuderen!
Je devies: "Wees getrouw, maar vertrouw niemand" nam ik niet volledig over, waar verbittering, wanhoop en wantrouwen je
persoonlijkheid getekend hadden.....De…

Toen een nieuwe lente inzette en fragiele aanzetten van petieterige blaadjes zich vertoonden aan de bomen voor mijn venster en nu zwarte vogels zijn teruggekeerd en nu zij vrolijke strapatzen maken op de takken waarop zij zijn neergestreken, ben je weergekomen.
We hebben de fontein bij l'Hermitage weer aanschouwd die bruisend opspat en de zwanen waren er eveneens nog.
De schilderijen die de Oisterwijkse, onovertroffen natuur verbeelden, ontsnapten niet aan mijn hernieuwde aandacht.
Kan en zal…

In die tijd logeerde ik weleens bij tante en oom in het drie verdiepingen tellende kapitale huis in Helmond, bij mijn nichtjes Suzanne en Ine. Zij hadden veel meer speelgoed dan ik, dochter van een klein ambtenaartje. Mijn vodderige jurk had tante vervangen door een zomerjurk met turquoise en witte ruiten, aangeschaft bij C & A. In de kelder van het huis was een schommel aangebracht waarop ik vele uurtjes doorbracht en daar stonden ook de weckflessen van tante op planken tegen de wand.
Als…