Jij

Jij,
Ik schreef je op. Je naam boven aan de bladzijde, als een soort trotse, adellijke titel: groot en sierlijk, opvallend en krachtig - maar tegelijkertijd ook ingetogen, klein en zwak. De letters stonden als huizen, als grote villa’s, met een zwembad, een butler en vierentwintig slaapkamers – maar een woeste wind zou ze als krakkemikkige tuinhuisjes van de kaart kunnen vegen. Je naam kon huilen, dikke, verdrietige inktdruppels, en je naam kon lachen, spontaan en vriendelijk. Ergens ertussenin keek je naam chagrijnig, of lag je naam bekaf op papier, uitgeteld van de vele keren gelezen worden.

Je naam stond daar je naam te wezen, zoals alleen jouw naam dat kon, en ik kon het niet laten hem keer op keer te lezen. Hardop, fluisterend, in gedachten, schreeuwend, gillend… Soepel rolde je naam over mijn lippen en weergalmde door mijn hoofd, net zo lang totdat ik je naam ook hoorbaar begon te herhalen. Ik riep je, ik neuriede je, ik zong je, en als een irritante reclamedeun bleef je in mijn hoofd hangen.
Ja, je naam was van alles, zonder eigenlijk ook maar iets te zijn; niet meer dan een tal van tekens, geschreven met een eenvoudige vulpen, gevolgd door een vage inktvlek, bezorgd door een penpunt die eigenwijs te lang op papier heeft gestaan. Je naam was aaibaar, je naam kon bijten en je naam kon van gelukkig zijn een dagelijkse bezigheid maken.

Rond je naam tekende ik (hoe toepasselijk) muzieknoten. Honderden, misschien wel duizenden muzieknoten, die samen de titelsong van een prachtig verhaal (genaamd ‘Jij: de musical’) vormden. Ze dansten gepassioneerde tango’s over papier, die me opzweepten de rest van jou óók neer te schrijven, in een handschrift dat de tango kon laten overgaan in een verlegen, onzekere wals. Mijn pen raakte verstrikt in een doolhof van muziek en danspassen, en aarzelend schreef ik verder. Ik plukte de zinnen die ik niet kon vinden uit de lucht en liet woorden die ik beter vergeten kon opgaan als ballonnen.

En ik schreef je, ik schreef je als brief aan gisteren en vandaag, als hoofdstuk van een ellenlange encyclopedie, als slot aan een overweldigend toneelstuk en als een epiloog, met diepzinnige betekenissen en psychologisch verantwoorde denkwijzen. Ik schreef je op die manier, dat – tot aan de laatste punt - alleen jij het begrijpen zou en anderen zouden moeten gissen naar wat ik bedoelde. Ik herhaalde je, verbeterde je en maakte je af.

En nu lees je jezelf hier. Er zingt iets in me, er huilt iets in me, en ergens voel ik me leeg. Ik voel hoe ik als een witte pluizige wolk wegdrijf. Ik zwaai nog naar je, je zwaait terug. En daarna stijg ik op totdat ik de sterren raken kan.

Schrijver: Lianne, 27 oktober 2007

lianne_danielshotmail.com

jij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 16 stemmen 2.195