Onze postbode heeft migraine...
Als postbode was voor mij iedere dag weer anders en maakte ik van alles mee.
Een (enkele) boze klant: vooral beleefd blijven en duizendmaal excuses voor de fout bezorgde post!
De eenzame dame, die al de hele morgen op je zit te wachten. Bij aankomst zwaait ze uitbundig, haar gezicht klaart op en ze haast zich naar de voordeur voor een praatje. Totdat na een paar maanden het huis leeg is en de voordeur dicht blijft. De oude dame is overleden.
Een agressieve hond van nummer dertien. De eigenaar staat er op dat ik hondenbrokjes aan hem geef, maar dat weiger ik, bang dat hij mij en de post zal verscheuren als ik geen brokjes bij mij blijk te hebben…
De kopjes gevende kat; die lieve kat die een eindje met me op loopt en bij ieder hekje op mij wacht.
De dikke kruisspinnen in augustus - als ik het goed onthouden heb - vooral in de wijk waar ik liep barste het ervan! De meeste mensen gebruikten hun voordeur niet, zodat de spinnen een schitterend web van heg tot heg konden maken. Op de postbode hadden ze niet gerekend…
Na een paar keer met hoog tempo in zo’n web terecht te zijn gekomen, met als gevolg een spin in mijn gezicht, maaide ik voortaan eerst met de post de webben weg (nog mijn welgemeende excuses voor degenen die een spin tussen de post hebben aangetroffen).
Slakkentijd, waarbij ik zigzaggend de tuinpaadjes af liep, onder luid gekraak van de slakkenhuizen; onmogelijk om ze allemaal te ontwijken.
Of een geval van besmette post. Niet met antrax dus, maar gewoon een monstertje tandpasta, dat kapot was gegaan, waardoor een x-aantal brieven onder het mint geurende goedje zaten…
Dan die keer dat ik over een tuinhekje stapte, maar nou net op dat vermaledijde, ijzeren tuinhek een soort sierpunt zat, waardoor ik mijn been dus niet hoog genoeg optilde en met een harde klap, pal op mijn rechterknie belandde.
En niet te vergeten de geleende handschoenen, kopjes soep bij vriesweer, en de frisdrank bij hoge temperaturen.
Diana, het hoofd van de school: die altijd even tijd voor mij maakte, tips gaf over de opvoeding en mij een kopje dampende koffie voorzette. Er werd goed voor mij gezorgd! U begrijpt het, het was een leuke, zelfstandige baan, een soort betaalde fitness.
Maar in die vier jaar dat ik postbode ben geweest, is dit echt het meest bijzondere dat ik destijds heb meegemaakt!
Wat wilde het geval: ik leed al sinds heugenis aan migraine. Al hoewel minder dan vroeger, moest ik er toch zo’n twee keer per maand aan geloven.
Zo ook op deze dag. Het was een behoorlijke aanval en ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Na een warme kop thee ging ik duizelig en misselijk naar het afhaalcentrum.
Tot overmaat van ramp lag er bij aankomst een flinke berg post op me te wachten. Nadat ik bij het kantoortje een aangetekende brief had opgehaald, ging ik met frisse tegenzin op pad.
Nummer 1 was de huisartsenpraktijk. “Wat zie jij er beroerd uit!” zei de assistente, heb je weer een migraineaanval?” Ik knikte, de wachtkamer zat bomvol, ik vond het niet nodig om er over uit te wijden. Zo goed en zo kwaad als het ging, werkte ik een paar straten af.
Bij het benzinestation, halverwege mijn wijk, stond de rest van de post. “Nog twee zakken Els,” zei de medewerkster. “Wat, zie jij er uit, ben je wezen stappen gister?” Ik zei: “Nee, was het maar waar, had ik tenminste nog voorpret van mijn migraine gehad.”
Na zo’n twintig minuten zat het er bijna op. Bij het volgende adres moest ik aanbellen voor een aangetekende brief. Mevrouw De Wit deed open. Een vriendelijke klant, zoals bijna alle klanten in mijn wijk trouwens. Ik had een wijk waar het inkomen ruim boven modaal was, maar er werd absoluut niet op mij neergekeken, integendeel: ze toonden respect en hadden altijd wel een vriendelijk woordje voor mij over.
“Goedemorgen, mevrouw De Wit, ik heb een aangetekende brief voor u, wilt u hier even tekenen a.u.b.?”
“Ze keek me eens onderzoekend aan en vroeg: “Wat is er met u aan de hand, u ziet er niet zo best uit.”
“Ach ja, migraine, dat duurt wel even voor het weer over is, jammer dat het zo tekent op mijn gezicht,” ik forceerde een glimlach.
“Misschien heb ik wel de oplossing voor u,” sprak zij. Mijn man geeft acupunctuur, zal ik vragen of hij tijd heeft voor behandeling?”
Vertwijfeld keek ik haar aan. “Acupunctuur..., eh… oke,” zei ik en fronste mijn voorhoofd. Wat had ik te verliezen, behalve mijn migraineaanval…
“Aad, heb je even tijd voor een behandeling, onze postbode heeft migraine,” riep zij onder aan de trap. Ze had een vrij hoge, dwingende stem en toch klonk het komisch, alsof ik in een toneelstukje was beland, dus ik grinnikte even. Aad kwam de trap af. “Ha, postbode, wat hoor ik heb je migraine?”
Na een half uur, een afsprakenkaartje rijker, en een hartelijk dank, stond ik weer buiten en schudde mijn hoofd. Ik voelde me een beetje anders, de migraine was nog niet helemaal weg, maar het was een stuk verdraagzamer.
Eenmaal weer op het afhaalcentrum vertelde ik mijn collega’s dat ik een acupunctuurbehandeling had gekregen. “Ja, hoor heb je haar weer!” riep er een.
“Nou, geloof het of niet,” lachte ik.
Bij het volgende consult werd doorgenomen wat mijn medische voorgeschiedenis was. Ook legde hij uit hoe het werkte: blokkades werden opgeheven zodat de energiebanen in het lichaam weer vrijuit konden doorstromen.
Uiteindelijk, na een paar maanden van behandeling, was de migraine totaal verdwenen.
En nog steeds, nu bijna vier jaar later, ben ik dankbaar dat ik deze fijne mensen heb mogen ontmoeten. Dank zij haar doortastendheid en de behandelingen van haar man is mijn leven totaal veranderd!
telfort.nlGeplaatst in de categorie: bedankt
postbode
1.227
Geef je reactie op deze inzending: