Ode aan Kaninsky
En zo moeten wij alleen doorgaan met onze dans op deze wereld. Terwijl jullie ergens in het universum rondzweven. De pijn in de stem van Donovan raakte mijn ziel toen hij mij jullie noodlot meedeelde.
Onze goede vriend en zijn zo aanbeden Lena en Gina zijn niet meer. Ben ik nog steeds een vent? Want weet je. Ik zit op dit moment te huilen. Uit verdriet? Uit wanhoop? Uit weet ik wat.
Een ongeluk. Een klein woord met zoveel gevolgen voor al die levens. Dat van jullie drie en dat van jullie vrienden. Een schrijverscollectief uit het verleden dat alweer een lid minder telt. Het moet niet te vlug gaan mijn vriend.
Wij wilden ophouden met schrijven. Maar wij wisten wat jij daarboven dan zou zeggen: “Go fuck yourself”. Haha. Tja. Wij wilden niet alweer een van jouw verbale tirades over ons heen krijgen. Want jij zou het nog klaar spelen om als geest terug te komen en in onze koffie te pissen. Sorry redactie. Ik spreek nu even Kaninsky-taal. Is dus relevant voor deze ode.
Ik ga hier nu niet zitten jammeren K.
Ik hoop dat jullie geen pijn hebben gehad toen het ongeluk gebeurde.
Ik hoop dat jij nu voor altijd samen zult blijven met jouw geliefde Lena en die kleine Gina.
God, hoe ik deze wereld vervloek.
In alle liefde Lunaville.
Geplaatst in de categorie: verdriet