Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Spazzacamino

De ‘Internationale schoorsteenvegerbijeenkomst’ die sinds 1981 het eerste weekend van september plaatsvindt in Santa Maria Maggiore in Valle Vigezzo in Noord Italië, is elke keer een happening in dat dal waar iedereen zo gelukkig lijkt te zijn dat je jezelf afvraagt waarom mijn betovergrootvader anno 1838 als jongen van vijftien jaar uit het dorpje Druogno is weggelopen om zijn geluk in Holland te zoeken.

Het bescheiden schoorsteenvegermuseum vertelt echter het indrukwekkende verhaal van al die kindslaafjes waar hij er ongetwijfeld een van is geweest. De vallei van de schilders, het dal der schoorsteenvegers, het klinkt allemaal zo lieflijk alsof de tijd alles overgoten heeft met een laagje nostalgie dat oude foto’s sepia kleurt.

Anita Hofer uit Santa Maria Maggiore is vanaf het eerste uur de drijvende kracht die deze geschiedenis levend probeert te houden en ze beheert het Museum dat mede door de steun en giften van schoorsteenvegers werd geopend in Vila Antonia te Santa Maria Maggiore. Het evenement trekt jaarlijks gemiddeld 700 schoorsteenvegers en duizenden bezoekers naar de vallei.

Zaterdags is er altijd een bijeenkomst in Malesco bij het beeld van de laatste Ruska, de in 1927 op 10-jarige leeftijd overleden Faustino Capini, het beeld werd door de Milanese kunstenaar Luigi Teruggi vervaardigd en staat voor alle Ruska‘s die op jonge leeftijd door de schoorstenen werden gejaagd en waarvan er velen ook het leven lieten. Dit kind greep bij het uit de schoorsteen klauteren in een elektriciteitsdraad en werd zo geëlektrocuteerd.

's Middags paradeert de horde, keurig in het pak met hoge hoed op door de smalle straatjes van een dorp, dit jaar is dit Tocene en de zaterdagmiddag wordt altijd afgesloten met een kerkdienst.

Dorpsbewoners versieren alle hoekjes en leuke plekjes rond hun huis en overal worden oude ambachten vertoond, de mensen van de verschillende dorpen zijn ieder jaar weer laaiend enthousiast. De nodige drankjes worden verstrekt en we eindigden voor de dienst in de kerk. Waar de dienst over gaat kan ik niet met zekerheid zeggen want het gesprokene wil nog steeds niet helemaal tot het begrijpende deel van mijn hersenen afdalen. De mooie klanken van de melodieuze taal komen niet verder dan mijn trommelvlies.

Daarna wandelen we terug naar het hotel en schuiven weer aan voor het heerlijke diner. In de tuin van het museum is het feest in volle gang, we bekijken het feestgedruis en drinken op het terras van het hotel nog een afzakkertje.

De zondag begint rustig. Half elf verzamelen voor de grote parade door Santa Maria Maggiore, iedere keer weer een evenement waar de Italianen zich ook voor opdoffen. Het is natuurlijk ook een vreemd verschijnsel om zo’n zes-zevenhonderd schoorsteenvegers en hun aanhang op hun paasbest met hoge hoed of pet op te zien langs paraderen. Dames in volklore-japonnen.

Er worden kleine cadeautjes en snoep uitgedeeld en iedereen wil een schoorsteenveger aanraken omdat de mythe bestaat dat dit geluk brengt.

De optocht bestaat uit een groot aantal landen waaronder Amerika, België, Nederland, Friesland, Finland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Roemenië, Litouwen, Engeland, Schotland, Noord Ierland, diverse groepen uit Duitsland en een aantal provincies uit Italië. Getooid met vlaggen en vaandels en schoorsteenvegerattributen. Vaandelzwaaiers, muziekanten en de groep schoolkinderen die verkleed zijn als Italiaanse Ruska’s met hun juffen uit Santa Maria zelf.

Na de indrukwekkende optocht zwerven de schoorsteenvegers weer terug naar de terrassen en hotels om later aan te schuiven voor de schoorsteenvegerlunch die in alle hotels wordt geserveerd. Om vier uur in de middag komt de groep weer bij elkaar voor de gebruikelijke plichtplegingen, dat varieert van geschenken uitwisselen voor het museum, dansen en zingen en natuurlijk is er weer een biertje of wijntje bij.
Na het eten vertrekken er al hier en daar een paar schoorsteenvegers naar huis. Het werk gaat immers door, de schoorsteen moet blijven roken.

Maandag zwaaien we de eerste vertrekkers uit, jammer hoor, ‘t was juist zo gezellig, wij blijven om het feest in Baveno mee te maken.

Met vier bussen vertrekken we om half twee om een klein uur later in de mooi stad aan te komen en opnieuw met muziek over de boulevard langs het Lago Maggiore te wandelen. Het wordt weer een feestelijke boel, zelfs vanuit hun huis schenken de bewoners ons hier en daar een glaasje wijn in en in ons vrije uurtje zitten we gezellig op het terras bij het water waar de boten af en aan varen.

Na het officiële gedeelte gaat mijn lief samen met Anita op de foto voor de plaatselijke krant waarin ons familieverhaal zal worden verteld en ze denken waarschijnlijk dat hij de Italiaanse nazaat van de wegloper is en dat laten we zo, we vallen nog al op in onze witte kleding en dat roept vragen op.

De Italiaanse schoorsteenvegers in Amsterdam droegen witte pakken, die ze als leerling zelf in elkaar zetten, om te laten zien dat ze helder en schoon werkten. Onze familie deed dat tot ongeveer 1975.

Na dit gesprek en het maken van de foto worden we naar de tuin van het schitterende hotel Dino geleid.

We worden ontvangen als staatshoofden, glaasjes witte wijn, hapjes worden geserveerd door keurig in het pak gestoken kelners, we verpozen een uurtje op het strakke gazon op de mooiste plek van de wereld met uitzicht over het schitterende meer. We baden pootje in het zwembad dat zo uitnodigend lonkt en worden dan geroepen om aan te zitten aan het diner. Het is al goud dat er blinkt. De schilderijen aan de muren prachtig (ik dacht nep). Later bleek dat de collectie uit Monet, Van Gogh, Matisse, Renoir en Gauguin bestond.

Tijdens het eten wordt er weer gezongen en gedanst onder begeleiding van de vaste muzikanten. Om tien uur vertrekt de bus en rijdt ons door de duisternis terug naar het dorp en om elf uur zitten we weer in de lounge van ons hotel achter een slaapmutsje om alles even te laten bezinken.
We beloven elkaar volgend jaar terug te komen om dit fantastische feest opnieuw te beleven.


Zie ook: http://willy-vittali.nl/

Schrijver: willy vittali, 16 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: reizen

3.0 met 5 stemmen 549



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)