Oeverloos

Ik weet niet meer wanneer het begonnen is. Of het mijn overleden ouders waren, de stilte van het wad, de stemmen in mijn hoofd, de wolken die eindeloos overkomen, de stilte in mijn hut, de vogels die vertrokken, het niet meer kunnen herinneren van dingen, de alcoholische versnaperingen om me wat beter te voelen, de politie die me achtervolgt, of het verkeerde eten van champignons door mijn macaroni, maar op een gegeven moment moest ik mijn schuilplaats wel verlaten en liep ik alsmaar recht uit het eiland af het wad op om de drukte in mijn hoofd te negeren die ik niet meer kon verdragen. Er moest toch een oorzaak zijn… maar niets hielp hoe rustig de omgeving ook was, de drukte in mijn hoofd is alom aanwezig, het hele wereldje perst zich samen in mijn hersenpan en er is geen ontkomen aan hoe ver ik ook loop.

De avond is gevallen, het is rustig op het wad, maar de denderende gedachten overheersen, ik word angstig en er is niemand.
Zou God mij horen of een engel, neen, ik ben alleen met mijn hoofdruis. Hier is het vredig, ik kan niet verder lopen….. hier eindigt alles.
Ik ga liggen op een zandbank en wacht op de vloed die komen gaat. Nu wordt het vrediger, er wacht een stilte op mij, eindelijk, ik word er helemaal gek van. Kijk, de zon is nu bijna onder, ik heb het koud, ik hoor een kakofonie van geluiden maar dat kan niet van het wad zijn, ik weet niet waar het vandaan komt. Dag wereld en zee, vaarwel….. ik sluit de ogen.

In de fryslan krant staat een week later dat een man in verwarde toestand het wad is opgegaan en aangespoeld is bij de kwelders van St. Annaparochie. God hebbe zijn ziel. De zee stroomt verder, het wordt eb en weer vloed, alsof er niets gebeurd is.
Een lotgenoot schrijft dit verhaaltje op, met hem liep het gelukkig beter af!

Schrijver: foppe oostenbrug, 30 oktober 2009

foppeoosttelfort.nl

Biografie van deze schrijver

ziekte wad hoofdruis wad hoofdruis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 8 stemmen 277