Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

pensionado

Dan is het ineens zover, je wordt hartelijk door je collega’s uitgezwaaid met lovende woorden, een spandoek boven de ingang van de SEH afdeling waar ik de laatste 12 jaar doorbracht als regeltante achter de balie en pc.
Bloemen op het aanrecht in de te kleine koffiekamer. Overal A-4tjes met mijn gezicht en leuzen als 'Wil is de spil' en dokters die je omhelzen.
Ik grapte nog: als ze dat eerder hadden gedaan dat ik dan vast niet met pensioen was gegaan. De lieve woorden komen aan, een traantje weggepinkt en met een brok in de keel nam ik plaats voor de laatste late dienst.

Zelfs patiënten die de foto’s bekeken vroegen: ‘bent u dat? Ben u al zo oud? Zou je niet zeggen‘. Dat is ook niet zo, ik ben een van de bevoorrechte mensen die nog met zestig mogen stoppen en genoegen neemt met minder salaris, bovendien had ik nog drie maanden vakantie tegoed, leuk meegenomen toch?

Een collega nam de scheldkanonnade van een malloot in ontvangst en een ander riep bij het weggaan, ‘ik vin u ook lief hoor!’ en om tien uur kwam ineens het lachende gezicht van een collega die geen dienst had te voorschijn; gewapend met een fototoestel legde ze mijn verbaasde gezicht voor het nageslacht vast.
Een andere collega riep ‘neem haar maar mee’ en voor ik het wist werd ik naar de gipskamer meegenomen waar mij een verrassing wachtte. Collega’s, mijn man, twee zoons en schoondochter, een kleinkind en mijn erg zieke schoondochter die ze in het ziekenhuis van haar bed hadden gelicht en in een rolstoel hadden gezet stonden daar op mij te wachten.

Ik had net verteld dat ik mijn snikmoment nu wel had gehad, maar opnieuw voelde ik iets prikken en viel ik de een na de ander om de hals. Oud-collega’s die ik al jaren niet had gezien. De hele zaal was versierd, de bloemen werden overhandigd en ik nam cadeautjes in ontvangst en nog meer lieve woorden. We dronken een glaasje en namen een hapje en kletsten zo de laatste uurtjes weg.
Je zult dit wel gaan missen roept iedereen, maar dat weet ik nog zo net niet. De drukte en de agressie nemen hand over hand toe, daar kan ik best buiten en ik kan natuurlijk altijd even langs wippen voor een praatje en een kop koffie.
Er volgt nog een etentje met de mensen van de afdeling, dat lijkt me leuk.

Tijd voor verandering. Meer tijd voor mijn kleinkinderen en zieke schoondochter en mijn eerste project ligt al in een doos op zolder, twee wasafgietsels van een beeld dat ik ooit vervaardigde van gasbeton, het wordt in brons gegoten, afspraken met een galerie in Amersfoort voor een expositie van mijn schilderijen en contacten voor beeldhouwlessen zijn gemaakt en de eerste reis is al geboekt.
Nee, deze vutter valt niet in een zwart gat, als dat ooit gebeurt ga ik iets bedenken om zwarte gaten gezelliger te maken, daar heb ik tenslotte nu alle tijd voor.


Zie ook: http://www.willy-vittali.nl/

Schrijver: Willy Vittali, 3 november 2009


Geplaatst in de categorie: afscheid

3.1 met 8 stemmen 933



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)