Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De zin van het leven en Nescio

Kortgeleden sprak ik met twee mensen over de zin van het leven. De zin van het leven is de liefde voor de mensen waarmee je omgaat en de dingen die je doet, zo sprak de ene. Het leven is mooi en geniet van de kleine dingen en maak het niet te groot en te zwaar sprak de ander. Mooi gezegd vond ik.
In de winter had ik echter last van levensmoeheid door mijn ziekte en wilde niet eens meer leven, ik was er slecht aan toe. Ik schreef toen de schizo-blues en de winter ging voorbij en nu ben ik er al weer stukken beter aan toe qua stemming en energie. Ik lees nu echter de Nescio, Japi wordt verteerd aan zijn ziel door het niet kunnen werken en het harde werken en een verloren liefde die het staren in de natuur en het roken van sigaren maar niet kunnen vergoelijken.
Soms heb je dat dat je het leven niet ziet zitten, het is een dwaling van de hersenen. Want hersenen zijn gemaakt om je te laten genieten en te functioneren. Het leven is zoals God dat heeft bedoeld, en het duurt maar even maar lang genoeg vind ik en ik heb het nu weer naar de zin met de dingen die ik doe, mijn rust, en mijn medemens en heb minder last van ziekte in de hersenen. Zo heeft het leven weer zin en de zin van de ziekte daar kom je toch niet achter, het is al gebeurd en het is mijn leven maar ik kan er best mee leven maar soms ook even niet. In de hemel is het net zo als op aarde en meer is er niet.
Als iemand in de put zit heeft het wel degelijk zin te zeggen dat het weer beter zal gaan en dat gaat het ook want anders stap je van de brug zoals de uitvreter van Nescio en dat doen sommige mensen ook maar het is tegen de natuur in om niet te willen leven en dan heeft het leven echt even geen zin meer maar ook omdat je er geen zin in hebt omdat het je te machtig is. De aarde zal er altijd blijven en het is te hopen dat ik gelukkig blijf en verder pieker ik er maar niet meer over. Ik doe het wel rustig aan en ben tevreden met mijn leventje al had ik er meer van verwacht maar het kan ook veel slechter heb ik van het winter ervaren en dan is dit alweer heel wat. Lijden heeft geen zin maar het bestaat wel maar het gaat ook weer voorbij en dan heeft het zin gehad je er tegen te verzetten. En als je hulp nodig hebt kun je die krijgen om er om te vragen want soms kom je er zelf niet uit en dan heeft het weer zin voor anderen je te helpen en later jij weer een ander heb ik ervaren. Dat is de zin die ik uit mijn leven met ziekte heb gehaald. Het is dus de kunst te zorgen dat je gelukkig en gezond blijft en als je dat niet bent komt het ook meestal wel weer goed al kan het wel even duren. De aarde blijft altijd en mensen komen en gaan, zolang er zin is in het leven blijf ik bestaan.

De Fop



DE UITVRETER EN IK

Het boek de uitvreter, een verhaal uit een dikker boek, van Nescio maakte op mij een grote indruk als scholier. Het was een mooi taalgebruik en de uitvreter was apart want hij deed niets en het eindigde in zelfdoding en de natuur werd mooi beschreven. De uitleg van de leraar die ik niet mocht was ook mooi als aanvulling. Vanmorgen droomde ik er weer over en wilde er een stukje over schrijven. De uitvreter was ooit getrouwd en werkte maar werd toen ziek omdat hij zich te sappel had gemaakt zo staat er en daarom kijkt hij alleen maar in het water en rookt sigaren en stookt de kachel kapot en zwijgt.
In het begin dacht ik ook dat ik een uitvreter was na mijn psychose. Ik sprak weinig, deed niets en leefde van een uitkering en treurde om mijn verloren liefde. Maar op een of andere manier is dat overgegaan door mijn wil mij te verbeteren en weer te gaan leven al is dat op een bescheiden manier en houd vermoeidheid mij vaak tegen en nog steeds doe ik niet al te veel en ook met de liefde gaat het niet meer lukken. Ik houd ook wel meer van de natuur en schrijf in ieder geval, dat lijkt me toch beter dan van de brug af te stappen maar ik heb die gedachten zelf ook al zo lang dat je ook daar mee leert leven en er is altijd wel iemand om mij heen en vroeger was ik veel meer alleen met mezelf.
Dat dit boekje de uitvreter mij nog heugt zegt toch iets over de kwaliteit van het boekje dat al bijna honderd jaar oud is en over mezelf en mijn geheugen en mijn voorkeur voor verhalen. Alleen dat het mij met mij ook slecht zou aflopen wist ik toen nog niet maar wel dat ik liever niet wilde werken en dat ik anders was dan anderen wist ik al wel en het lot heeft dat uiteindelijk beslist maar op mijn manier leef ik ook totdat ook de dood mij zal roepen. Tot dan Uitvreter.

Schrijver: foppe oostenbrug, 21 april 2010


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.4 met 8 stemmen 457



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)