Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

The big sleep

Ik zat eens op een HAVO voor volwassenen in Alkmaar, om alsnog mijn diploma te halen of tenminste enkele deelcertificaten, wat faliekant mislukte, ook omdat ik voor de andere helft in een klooster mijn andere leven leidde. Ze kwamen op dat idee om me deels weer terug te sturen naar de 'normale' wereld, voor meer sociaal contact. Nou, dat viel zwaar tegen, ik werd nog meer mesjokke dan ik al was. Ik gluurde naar de halfnaakte hoeren op de Achterdam, stond uren naar actiefilms te kijken voor een elektronicazaak, kreeg tijdens de Nederlandse les een permanente stijve van de schaars geklede lerares, vroeg steeds even haar aandacht door mijn lieteratuurkennis te spuien. Als ze mij de beurt gaf, wipten haar blijmoedige borsten op en neer als een haperende lift. Ik ging op den duur alleen nog naar haar lessen, de rest van de tijd dwaalde ik door de oude binnenstad, op zoek naar gratis vertier of ik neusde wat in tweedehands boekenwinkels. Ik zag de titel 'Wolf of mens' van An Rutgers van der Loeff. Een naamgenoot, dat kan geen toeval zijn, waren monniken wolven of mensen? Zo doolde ik maar rond in een gigantische woordenbrij met duizenden associaties. Ik had me soms uit zelfkastijding een week niet afgetrokken, kun je nagaan hoe opgefokt ik daar rondliep, zelfs een bejaarde met dikke memmen had voor mij te vrezen. Eens kwam de film 'The big sleep' ter sprake, dat bleef maar in mij nagalmen, het klonk zo onschuldig, de dood als de grote slaap, heel gevaarlijke materie voor een labiele jongeman, die met suïcidale neigingen rondliep. Net als Freud met zijn geslachtsdrift en zijn doodsdrift, als je sexueel geheel niet aan je trekken kwam, dan resteerde er bijna automatisch de fatale doodsdrift. Hapklaar voer voor zware depressieven. Als een in het zwart geklede dichter met zwarte ooglidschaduw en zwartgelakte nagels bezocht ik Pêre Lachaise, mijn zwarte hoed in de rechterhand geklemd, ik legde een bos bloemen bij het mooiste graf, misschien kon Oscar dat wel zien, dacht ik pathetisch bij mezelf. Ik rookte toen openlijk hasjgevulde sjekkies en uit een echte zilveren flacon dronk ik cognac.
De wind blies de bloemblaadjes uit elkaar en sommigen verdwenen. Bij Oscar brandde een lampje, net als in de kapel te Egmond. Daar heb ik veel eenzaam geknield. De nieuwe steen op het graf van Morrison was kaal en nietszeggend, net als Jim nu, wat doodzonde is, afgezien van die Franse bewaker, die jonge fans wild schreeuwend van de steen moest weren. Die oude was namelijk volgekalkt en volgekrast. O, lig jij hier ook? Ik zag de naam Edith Piaf! En ik zag de plak waar Marcel Proust lag, die had tijdens zijn leven ook al niet zoveel bewogen. Op Montparnasse had ik het graf van Charles Baudelaire bezocht, ik vroeg een Chinese toerist of hij een foto wilde nemen van mij naast die grafzerk van de grootste dichter aller tijden, op inderdaad Arthur Rimbaud na. Dat is gebeurd. Een malloot zo trots als een pauw. Via Sartre en De Beauvoir, die naast elkander liggen, slenterde ik terug het Parijse leven in, ik dronk enkele glazen donkere bier in een achterafcafé, verzon dat Rimbaud en Verlaine daar ook gedronken hadden, ik zag een originele krabbel van Verlaine in een boekhandel, die hangt nu in mijn droomvitrine, ik liep onder de steigers voor de Notre Dame door, ik kuste de dronken vrouw op de Place de la Concorde, waar ik een capucino dronk, ik bezocht de 'chambre de l'amour' in het statige huis van Victor Hugo. Een versleten jarretelle van Esmeralda gebruikte ik om mezelf te kietelen. Ik bedacht dat dit leven één grote slaapwandeling is, dat het echte ontwaken pas aan het einde van de rit is, 's Nachts dromen we en dagdromen zijn er ook te over, dus dromen we continu en zijn we geesten, die van hot naar her schieten, ons amper bewust van onze motieven, het leven is een grote slaap en wakker worden als Boeddha en Christus gebeurt voor de meesten hierna, voor sommigen hierin.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: filosofie

2.0 met 5 stemmen 341



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Fabiola
Datum:
8 augustus 2010
Dat u in uw hartenkreet over uzelf krijt, begrijp ik, doch dat u uw lezers in uw laatste zin pluralis majestatis meesleept in een gruwelijk grammaticaal drama, niet. U had gewoon VWO moeten doen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)