Terug bij af
Waartoe het winnen van een boekenbon al niet toe kan leiden en waarin het dan uiteindelijk resulteert. Bij mij heeft dit feit ertoe geleid, dat mijn keuzes en beslissingen, in een stroomversnelling rakend, een latent maar steeds sterker voelend verlangen in een daad hebben omgezet. Daarover vertel ik zo meer.
Na in 2005 een boekenbon te hebben gewonnen bij het deelnemen aan een schrijfwedstrijd met een Kerstverhaal in een lokale weekkrant, kreeg ik afgelopen week wederom een verheugend bericht. In april van dit jaar had ik deelgenomen aan een dergelijke wedstrijd van het blad Samen Wonen van de Rotterdamse Stichting Ouderenhuisvesting; het thema moest iets te maken hebben met de begrippen jeugd versus ouderen. Ik had daarvoor enkele inzendingen gedaan, die ook al op deze site staan. Deze gebeurtenis was mij in de loop van de afgelopen maanden totaal ontschoten, totdat ik de mededeling kreeg, dat mijn inzending “De Bij” unaniem als beste was gekozen. De prijs, een boekenbon, een prachtige bos bloemen én een interview vielen mij ten deel. Nadat alles een beetje een plekje in mijn beleving had gekregen, diende zich de vraag aan: aan welk boek besteed ik deze bon?
U moet weten, dat ik drie jaar geleden alle 50 door de Uitgeverij Het Spectrum (Prisma reeks) uitgegeven pockets met de verhalen van Karl May node heb weggegooid. Het eerste boekje, “Winnetou, het grote opperhoofd” dateerde van 1963 en kostte maar 1,75 gulden en deel 50 “Karl May en zijn wereld” uit 1966 kostte toen al 4,50 gulden. In 2007, ruim 40 jaar later, waren alle boeken werkelijk niet toonbaar meer. Sommige delen waren meerdere malen met lijm of plakband gerepareerd, het papier was bruingeel verbleekt en doordrenkt met teer en nicotine.
Ik denk, dat ik de Indianenverhalen en de verhalen, die zich in de Oriënt en op de Balkan afspeelden zoveel herlezen heb, dat ik niet eens meer een gok naar het aantal keren durf te doen. Toch betekenden al die herlezingen iedere keer een uitstapje naar bekende locaties en beleefde ik gevoelsmatig elke keer weer de geschilderde sferen en de gebruiken in die culturen opnieuw. De karakters in de beschreven avonturen en de acties van de personen, met name de hoofdpersoon, nam ik echter niet met een korrel, maar met een flinke schep zout! Een meester in het schrijven van reisverhalen maar een ‘professor’ in het overdrijven tot in het ongeloofwaardige toe – dat was Karl May ten voeten uit!
Ik heb er nog met bijna niemand over gesproken, maar u voelt hem al aankomen… Hoe langer de tijd verstreek zonder deze boekjes, door het lezen waarvan ik soms even de realiteit kon ontvluchten en gratis op reis was, des te meer het aan me begon te knagen. Ik miste Karl May en zijn verhalen; (kinderachtig? “Pshaw” – Indiaanse uitroep van minachting). Natuurlijk zal elk weldenkende volwassene er zo over denken. Het oeuvre behoort nota bene officieel tot de categorie kinderboeken! Hoor ik sommigen nu niet hardop denken: man, koop toch eens eindelijk échte literatuur; er zijn toch ontelbaar veel werken van even zoveel bekende en beroemde auteurs? U heeft voor mij alle gelijk van de wereld, maar het kind in mij en mijn eigenwijsheid zullen het van u winnen – euh… hebben het al gewonnen. ;)
Het blijkt, na lang zoeken, mogelijk, dat via een bekende boekenzaak in Rotterdam oude uitgaven in de vorm van een paperback nieuw te verkrijgen zijn. Het project heet “Boek op verzoek”, waarmee ik alle gewenste uitgaven met de originele kaft en dezelfde inhoud van Het Spectrum op bestelling speciaal voor mij opnieuw kan laten printen. De eerste vier delen zijn reeds besteld en worden binnenkort geleverd. Al naar gelang van mijn financiële ruimte kan ik zomede mijn collectie weer aanvullen en ben daarmee weer terug bij af (1963).
Wees mild met uw oordeel, wetende dat ik binnenkort weer virtueel op reis kan gaan naar de mij zo vertrouwde plekken. Gun mij de vredespijp, gevuld met khihinikik, die ik bij het kampvuur als niet-roker toch meerook, of een ferme trek aan de tjiboek of zelfs aan de duurdere nargileh, waarbij ik de geur van de Djebeli met welbehagen opsnuif. Het kind in mij is in elk geval weer blij.
Howgh! (“ik heb gezegd” bij de Apachen en een begroeting bij de Sioux).
Tot een volgende keer
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: overig
Na jaren iets heel e
718
Geef je reactie op deze inzending: