Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Laatste liefkozing

Sedert kort kunnen we onze zielenroerselen in autobiografieën kwijt op het door de redactie van nederlands.nl pas geopende tabblad. De tot nu toe geplaatste inzendingen beschrijven grotendeels autobiografische gebeurtenissen in de vorm van een soort tijdsopname, om het eens met een fotografische term te vergelijken. - Toch heb ik bewust voor Hartenkreten gekozen, omdat mijn autobiografische belevenissen als korte stapjes in zevenmijlslaarzen zijn beschreven. Deze keuze is gevoelsmatig en in een impuls gemaakt en doet misschien meer recht aan de vermeende zeggingskracht van het geheel. Gevoelskwestie of niet, het oordeel ligt te allen tijde bij de lezer...

Ze pakte met één hand van opzij mijn schouder en streek met haar andere liefdevol door mijn haar. Vervolgens kneep ze mijn wang tussen wijs- en middelvinger ervan enkele keren zachtjes om daarna met een korte draai van diezelfde hand die wang te laten trillen. “Vooruit, boef – wegwezen, ga spelen!” Hoe dikwijls heeft mijn (pleeg)moeder mij deze liefkozing bewezen en laten ondergaan. Ik, die haar vanaf zijn vierde levensjaar mama placht te noemen, vond dit altijd prettig. Hoewel ik toen al met stellige zekerheid wist, dat zij door de scheiding van vaders eerste huwelijk de plaats van mijn biologische moeder innam, bleef voor mij dit ritueel altijd speciaal.

Toen ik langzamerhand in de puberteit belandde, geschiedde het, dat ook ik een andere gevoelsuiting in mijn gedragingen onderging en mij steeds vaker aan onze rituele liefkozing onttrok. Ik had toen amper het besef, dat ik haar daarmee diep kwetste, te meer omdat ik in alles nummer één bleef en mijn jongere halfbroer zelfs nog de niet versleten kleding moest dragen die mij niet meer paste. Zo ontstond er, langzaam maar gestadig een verwijdering, die haar veel verdriet moet hebben gedaan. Dit bleef zo, ook toen ik me, na meerderjarig te zijn geworden, kort daarna definitief in Nederland vestigde. Het contact met thuis was vrijwel nihil.

Als getrouwde vader van twee gezonde kinderen begon het tot me door te dringen, wat ik door mijn puberale gedrag teweeg had gebracht. Het knaagde dusdanig aan mijn geweten, dat ik haar, eindelijk blijkbaar volwassen geworden, om vergeving heb gevraagd. Zij aanvaardde dit met ontroering, maar scheen in de tijd die erop volgde, voelbaar te onderzoeken, of ik qua gedrag mijn woorden ook zou waarmaken. Mijn bezoeken aan het ouderlijk huis waren in al die afgelopen jaren sporadisch. Vanaf het jaar 2006 kwam er enige regelmaat in en gingen zelfs haar achterkleinkinderen en op het laatst zelfs haar achterachterkleinzoon mee, die ze voor het eerst zag.

Ons laatste bezoek was in 2013. Moeder had toen de gezegende leeftijd van 94 jaar bereikt. De laatste twee jaren was ze sterk vermagerd, door o.a. een gebroken heup en het feit, dat zij steeds minder voedsel en vocht tot zich nam. Ook viel zij dikwijls in huis en lag soms uren hulpeloos. Zij was lichamelijk nog maar een schim van weleer. Haar gelaat was ingevallen, haar neus leek groot en spits toelopend en haar oudste zoon, zelf ook in het buitenland wonend, had haar inmiddels in een verpleeghuis ondergebracht. Ze voelde zich al jaren erg eenzaam. Mijn vader was al in 1990 gestorven en ze was bovendien ook haar jongste zoon verloren; hij werd slechts 39 jaar oud.

Bij ons laatste bezoek vertelde ik haar op een moment, dat ik haar even alleen kon spreken, dat ik van haar hield en dat een biologische moeder haar zorg en opvoeding, ook aan mij besteed, niet had kunnen verbeteren. Ze streek met haar hand liefdevol door mijn haar. Vervolgens kneep ze mijn wang tussen wijs- en middelvinger ervan enkele keren zachtjes om daarna met een korte draai van diezelfde hand die wang te laten trillen. “Vooruit, boef – wegwezen, ga spelen!” Haar ogen vulden zich met tranen. Het afscheid was heftig en ook mijn vrouw kon moeilijk wegkomen. Precies één week later is moeder vredig heengegaan. Haar laatste liefkozing blijf ik, naast vele andere herinneringen, koesteren zolang ik leef. . .

Schrijver: Günter Schulz, 10 mei 2015


Geplaatst in de categorie: bedankt

4.6 met 10 stemmen 249



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
12 mei 2015
Diep ontroerend geschreven. Je neemt me als lezer mee in je relatie met je moeder.
Naam:
Fred
Datum:
11 mei 2015
Respect !
Naam:
J.de Groot
Datum:
10 mei 2015
Zo mooie weer Günter.
Alle 'letters' staan weer op zijn plaats.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)