Onaangename treinreis
Afgelopen vrijdag was het bloedheet en klam. Wat je dronk, zweette je meteen weer uit. Ik wilde naar Nuenen of naar Sittard. Ik dacht dat je per spoor naar Nuenen kunt, maar daarvoor moet je de bus nemen en daar was het me helemaal te heet voor. Bovendien heb ik geen OV-chipkaart. Maar dat wist ik nog niet toen ik in Eindhoven uitstapte.
Ineens zag ik conducteurs in rep en roer en passagiers verdwaasd naar het vertrekscherm kijken, waar bij alle treinen 'valt uit' kwam te staan. Wegens een aanrijding met een persoon. Richting Helmond wegens een defecte trein. Ik was blijkbaar zo door de hitte bevangen, dat ik niet verder richting Sittard durfde. Ik kon niet meer helder denken en ik dacht vast te zitten in Eindhoven, wat grotendeels waar was, maar door de benauwde situatie wilde ik ineens naar Tilburg en niet meer te ver van huis. Dus besloot ik Eindhoven maar eens te gaan verkennen.
'Hebben ze hier ook iets van een oud centrum?', vroeg ik aan een jongedame. 'Nou, nee, meneer, alleen maar een modern centrum!', antwoordde ze vriendelijk. Ik sjokte voort door de lange, brede winkelstraten met de megagrote winkels en bilboards van koop dit en koop dat. In elke Nederlandse stad kom je dezelfde commerciële winkels tegen, de authentieke zielen zijn uit de steden gehaald. Het is om gek van te worden. De koopmansgeest heeft alle binnensteden lelijk gemaakt. Overal kun je vette snacks en ander ongezond voedsel kopen. Massa's trappen in dat slechte aanbod. Weer een Hema, weer een V&D, weer een Kruidvat...
In de Sint-Catharinakerk was een archeologische tentoonstelling, waar ik de botten van een vrouw uit de vijftiende eeuw zag. Op het Maria-beeld buiten de kerk stonden mooie bloemen, die een fotografe kiekte. 'Waarom zijn die bloemen daar?', vroeg ik. 'Omdat er straks een herdenkingsdienst voor de slachtoffers van MH17 is!', zei zij. 'O, is dat hier!', zei ik. Rond twee uur tufte ik naar Tilburg in een propvolle, snikhete trein. Staande bij de deuren, terwijl een jongedame haar woede over een vliegtuigmaatschappij met ons deelde, waarbij ze steeds opzichtig aan haar bustehouder zat, die blijkbaar te heet en te strak om te dragen was. Ik ijlde 'Zal ik die even voor je af doen?', maar ik wist me nog net in te houden.
In Tilburg liep ik de binnenstad in, die best gemoedelijk was en hier en daar veel karaktervoller dan Eindhoven. Toch kon ik nergens warm voor lopen, wellicht omdat het zo heet was. Ik snuffelde wat in een winkel vol heiligenbeelden, kruisbeelden, theologieboeken en religieuze snuisterijen. Ik vulde mijn twee liter fles Spa bij een gratis waterkraan, terwijl de mensen op de terrasjes meewarig naar mij zaten te kijken, alsof ik een arme zwerver was. Ik liep over een kermis in aanbouw en ik keek naar een standbeeld van Willem de Tweede. Ik raakte de bronzen pen van een vrouw aan zijn voeten aan en ik zei 'Hier moet je mee schrijven!'. Ik keek alweer in een kerk, waar een vrouw in de verte aan het zingen was. Op de terugweg zag ik nog een pleintje ter ere van een Joodse vrouw, Deen of zo, die in een concentratiekamp is vermoord.
Via Breda, Dordrecht en Rotterdam keerde ik in één keer terug naar Gouda, want ik had het allemaal wel weer gezien, de wereld is overal exact hetzelfde geworden en dus ben je in een kleine cirkel net zo best af. Om de totaal mislukte reisdag prettig af te sluiten jakkerde ik naar de AH voor enkele luxe bieren en een lekker stuk Maaslander kaas.
Geplaatst in de categorie: reizen