Een mislukte sollicitatie (vervolg)
De Wielevenweg, alwaar het Dierenopvangcentrum gevestigd is, bevindt zich ruimschoots buiten de stad, in een landelijke omgeving en ik bereik deze slechts na ruime omzwervingen en na veel hulp van vriendelijke en zeer bereidwillige passanten die hun mobiele telefoon raadplegen voor dit doel en een half uur te laat ontmoet ik mijn mogelijke toekomstige werkgever, een brede, lange en nog jonge meneer die me vriendelijk en hartelijk ontvangt en in ogenschouw neemt, maar wiens glimlach ik slechts beantwoord met een gemaakte grimas. Ik had me van hem, zoals te doen gebruikelijk, een geheel andere voorstelling gemaakt aan de hand van zijn mailtje.
De edele, superbe en zo lieve dieren die mijn intense ontroering en oneindige tederheid en liefde teweegbrengen zijn hier gehuisvest en ondergebracht; de honden, die trouw zijn tot in de dood en de lieflijke katten, zo fraai en op superieure wijze vormgegeven dat dit niet te overtreffen valt. Door ongelukkige omstandigheden heeft het noodlot hen getroffen, zijn zij verdreven van huis en haard; het geblaf van de honden, die, overstuur en gestrest in kooien die tezamen een lange gang vormen, zijn ondergebracht, bereikt mijn oren en overstemt alles en de katten, zo fraai gedessineerd, maken hun lenige capriolen en voor de vrijwilligers is de taak gereserveerd ze te knuffelen, met ze te spelen en ze te socialiseren.
Ik ben welkom in het gezelschap van vrijwilligers, dat staat buiten kijf, maar moet besluiten dat verdriet om eerder verloren dieren en diepgaande en vergaande ontroering om de dieren mij bij mijn eventuele toekomstige taakvervulling zullen overweldigen en mij het werk onmogelijk zullen maken.
Hoeveel liever zou ik een dergelijke, onovertroffen kameraad huisvesten en voorgoed een thuis bieden en verlossen uit de onvrijwillige gevangenschap......
Maar dat is onmogelijk.......
Geplaatst in de categorie: dieren