Over het oordeel dat (nog) niet geveld wordt......
....en daar toont de foto op het brede computerscherm achter het bureau van de longarts mijn karkas, dat wil zeggen mijn aanstaande karkas, de keurige twee helften omspannen door de witte ribben. Hiermee zal ik eens rusten, voorgoed rusten en nu al schijnt de gaafheid aangetast te zijn....
Maar de arts heeft een diepe blik geworpen in de voor mij duistere krochten en spelonken, in de vertakkingen, in het fijnmazige netwerk van de bronchiën en de longen en hij heeft niets kwaadaardigs of afwijkends gevonden....
Mijn tranen stromen van commotie, tranen omdat ik de mij zo geliefde wereld en natuur langzamerhand weer kan toe-eigenen: de elegante diepgroene sparren met hun tooi als van een baljurk, de meizoentjes die voorzichtig hun kopjes opsteken, de lieflijke tonen van vogelgezang en zoveel meer wat mij oneindig lief is en wat ik slechts met het alleruiterste verdriet ooit achter mij zal kunnen laten.....
Geplaatst in de categorie: emoties