Reminiscenties
In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder, afgeknipt toen haar stervensuur naderde, het fragiele, zilveren kettinkje met minuscuul, nietig steentje, geschonken door een oude man, mijn dierbare vriend. En een klein, onbetekenend stempeltje dat de naam draagt: "W.A.C. Broeckx, commies" en dat de desastreuze "carrière" van mijn betreurenswaardige, getormenteerde vader, van wie de as sinds jaar en dag rust onder een verweerde eikenboom op de velden aan de Karel Boddeweg, begeleidde.
De collega's noemden hem "Willem"; de man die dag aan dag gedurende lange jaren zijn leed om de ongelukkige zoon en dochter moest verdringen en verstouwen in de kale kamer, tijdens het nutteloze en door hemzelf zozeer ongewenste en geestdodende papierwerk, verricht in het Kafkaëske gebouw aan de Stationsstraat dat daar nog altijd en tot in een onoverzichtelijke toekomst haar stenen gestalte verheft.....
29 april 2020
Geplaatst in de categorie: verdriet