"Hoeve Strobol" in het late seizoen
In het witte busje, dat de reclameteksten op haar buitenkant draagt, legden we de lange weg naar St.Oedenrode af, terwijl onze blikken rustten op het Brabantse landschap dat voorbijgleed aan onze ogen als het eindige, vergankelijke leven.
Ambachtelijk Museum "Hoeve Strobol" verwelkomde ons met haar twee witte, stenen adelaars met wijd uitstaande vleugels op hoge, witte zuilen.
We zouden de collectie bezichtigen die bestaat uit parafernalia uit een lang vervlogen tijd, uit voorwerpen die herinneringen oproepen aan de jaren van onze jeugd.
En een mannenkoor zou, opgesteld in een uithoek van een grote zaal, liederen te berde brengen; chansons en levensliederen die sentimenten vertegenwoordigden en opriepen die een beetje misplaatst ouderwets en achterhaald leken in een omgeving die ook gespeend was van uitingen van een enigszins hoger niveau.
Ik rustte tenslotte uit op een bankje terwijl een stenen beeld, een soort replica van een Romeins portret me met blinde, nietsziende ogen scheen aan te staren en ik tevens een verroeste zonnewijzer kon bekijken die daar om onbekende redenen stond opgesteld.
In de avond aanvaardden we de terugweg en, eenmaal aangekomen in Tilburg, passeert een sequentie van vensters aan onze blikken. Overal in de woningen schaart men zich kennelijk rond het oplichtende, kleurige en alles bepalende en ultiem overtuigende scherm van het televisietoestel.
30 oktober 2024
Geplaatst in de categorie: kunst