We schreven december 2010. Kerstmis naderde. Ik liep door de duistere, donkere straat en keek op naar een verlicht raam, gesierd door een lichtend kunstwerkje van glas. Het was het raam van de woning van mijn vroegere vriendin, een woning die eens mijn tweede thuis vormde.
Door onherroepelijke en onoverkomelijke ruzies en conflicten hadden we ons van elkaar verwijderd. Maar gedurende drieëndertig jaar had ze aan mijn zijde voort gesjokt, als een trouwe, goedmoedige dombo.
Vaak had haar…

Vanavond gooide ik uit domme frustratie een pittig pak oude kranten naar de beeldbuis, Met daarop de snel rebbelende Eva Jinek die in haar talkshow een moeder en een dochter ontving. Met het uiteraard onvermijdelijke verkooppraatje over een boek over hun onderlinge ruzie ontstaan in de coronaperiode. Om aan te geven dat zij niet van de straat waren, bleken beiden gehuld in deftige jurken. De dochter sprak blijmoedig over ‘toen ik mijn eerste huis kocht’ en het begin van de verwijdering…

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek deze met die van mijn lang vergeten oom wiens as op het verre continent rust en met de naam van mijn favoriete schrijver August Strindberg.
We hadden afgesproken samen naar Peerke Donders te gaan, een etablissement dat zich even buiten de stad op loopafstand van zijn flat bevindt om een kop thee te drinken.
In de koele, schaduwrijke binnenruimte van het restaurant…

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die eveneens geen enkele degradatie verdient; hij behoort tot onze mongoloïde medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Veolia" en voert op plagerige, joviale dan wel serieuze wijze luidkeels gesprekken met hen zodat de overige passagiers gewild of ongewild mee kunnen luisteren terwijl het voertuig voorthobbelt door de troosteloze straten die geen schoonheidsprijs verdienen.
Eens bezette ik een…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen.
Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De regen had ons verrast, zoals zomerregen soms doet.
De felrode parasols zijn geloken als bloemen die hun schermen niet meer kunnen aanbieden aan de felle zon. Ik verschuil me in Restaurant "Klein Speijck"…

In mijn achterkamertje, verstopt en onttrokken aan het oog, stond sinds jaar en dag de platenkoffer, herinnering aan en erfstuk van mijn vader. Op een dag heb ik deze te voorschijn gehaald en geopend; de kartonnen vakken die de waaier van haar innerlijk vormen, bevatten de kleurige, glanzende platenhoezen met romantische afbeeldingen van de Rijn, kastelen en burchten en gestalten in kleurige kledij uit dat zo verre, maar op een bepaalde manier zo nabije tijdvak van Classicisme en…

Mijn jarenlange vriendin en ik zijn uitgenodigd bij S., een mevrouw van middelbare leeftijd met koperrood geverfd haar die kennelijk onder rechtstreekse auspiciën van Jezus Christus de Christelijke Liefde praktiseert en ons onder haar hoede wenst te nemen. Mijn vriendin betreedt het huis. Haar benen, gehuld in een donkerblauwe legging die tot de kuit reikt, steken merkwaardig stakerig onder het massieve en gevulde bovenlichaam uit. En mijn vriendin valt uitgehongerd aan, niet slechts op de…

Aan het Arendplein, dat gedomineerd wordt door een in alle seizoenen groene grasvlakte waar de huizen zich omheen scharen, bevonden zich in vroeger tijd de brede etalages van een speelgoedwinkel en van een schoenenzaak. Ik herinner me dit alles nog zeer goed.
De aan genoemd plein grenzende wijk Fatima, die eveneens een kleine en bescheiden winkelgalerij bezat en waar mijn ouderlijk huis zich bevond, werd door het echtpaar dat de scepter zwaaide in de schoenenzaak bediend met schoenen. Vandaag…

In alle seizoenen ben ik naar je toegegaan. Als vogels hun nesten bouwden in de hoge bomen bij je huis en hun kleintjes voorzagen van het voer, als de rode rozen van de zomer je tuintje verfraaiden, als het groen van de bomen reeds verlevendigd werd door enkele gele bladeren.
En je zat vóór me; je mooie, bijna symmetrische, klassieke gezicht werd half verlicht door de zon en je wangen met de baardstoppels, die ik eens mocht strelen, kwamen uit boven de boord van je antracietgrijze trui.
Ik…

De Jacobushoeve, mij voorheen onbekend, is ergens op het Brabantse platteland gesitueerd, in het buitengebied. We gaan daar heen in december als de winter de wereld al in zijn greep heeft en overheerst en als de kou in de lucht zit.
De dames en heren van ons gezelschap zullen zich scharen rond een tafel in wat een verbouwde boerderij blijkt te zijn met een hoog dak waar spanten tegenaan liggen en een enkel, romantisch aandoend schilderij de wand siert. Het vuur in een houtkachel laait hoog op.…

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto, te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde; je was vijfenveertig.
Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit; hoe zei je; "Je bent mijn kind!"
En ik ben nog altijd je oudste dochter, die je de naam "Ineke" hebt gegeven; de naam die afgeleid is van de doopnaam van je moeder "Catharina"; de naam die je niet meer uit kunt spreken; maar de naam…

In het restaurant, dat een pleisterplaats vormt voor velen en waar gezinnen met kinderen en overigens jong en oud haar of zijn heil zoekt, vierde ik mijn eenzaamheid bot bij een Latte Macchiato en ik lepelde voorzichtig het witte schuim uit het hoge glas toen de jongeman, gesierd door baard en snor, zich achter mijn stoel posteerde en mij plotseling aansprak en geheel onverwacht het woord "lieverd" tot mij richtte.
Voor mij nog een jongeman, ken ik hem van talloze aangelegenheden die zich…

De zaak van "Erica" aan de Oude Markt vertegenwoordigt een paradijs voor de persoonlijke cosmetische verzorging en is hiertoe voorzien van talloze producten.
Om mij onbekende redenen sieren wand vullende afbeeldingen van wat ik mij moet voorstellen als Indonesische dessa's uit een ver verleden waarop jonge vrouwen, gekleed in oosterse enkellange gewaden bezig zijn - als ik het goed zie - met de oogst op de plantages.
De zaak van "Erica" is doordrenkt van een geur of een aroma, afkomstig van de…

De foto toont ons, de beide zusjes, op een schommel. Saamhorig, kwetsbaar, argeloos, onschuldig. Omringd door boomstammen in het befaamde bosgebied van Oisterwijk.
Als oudere, verantwoordelijke en wijzere zus toon ik de bescherming, de zorg en de liefde die ik het jongere meisje dat mijn zus is, zozeer toewens en toebedeel.
Op de lang-vergeten dag waarop de foto werd genomen waren we ongetwijfeld, zoals bijna iedere zondag, bij het broertje op bezoek geweest dat ondergebracht was en verbleef in…

Het valt niet te ontkennen dat daar, aan het eind van de Tilburgse Heuvelstraat, waar deze bijna overgaat en uitmondt in de Nieuwlandstraat, nog altijd die zaak gevestigd is en ik vond deze onlangs terug. Het is een merkwaardig, groot warenhuis met welhaast labyrintische gangen waarlangs de inderdaad eveneens merkwaardige en mallotige artikelen staan opgesteld. Schertsartikelen, diverse parafernalia, knutselspullen en wat al niet meer. Waardeloos, maar niettemin voor ieder wat wils.
Ik was er…

Ze droeg een lichtblauwe, gebreide col, die een groot gedeelte van haar duifgrijze haardos onbedekt liet.
We ontmoetten elkaar op het bankje bij de bushalte. De reis naar Dronten zou drie uur duren, zo verklaarde ze, maar ze ging graag met de trein om getuige te kunnen zijn van de doop van haar kleinkind. Zo is een oma.
Ik vertelde haar van mijn kant over de schamele, bescheiden cadeautjes die ik in een tas bij me droeg, bestemd voor een verre, overzeese vriendin.
De winterkou liet ons niet…

Wijkcentrum "De Symfonie" ligt als een lange slang van steen uitgestrekt aan de Eilenbergstraat in Tilburg Noord. Daarnaast is het gebouw van de basisschool dat al evenmin tot de verbeelding spreekt. Kinderen vieren er uitbundig en luidruchtig hun onbezorgde en schuldeloze jeugdjaren. Al van verre zijn hun kreten te horen en deze galmen in de ijle atmosfeer van een winterse dag.
Wie zich een voorstelling maakt van Wijkcentrum "De Symfonie" als ware dit een sprookjespaleis uit…

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen. Ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt, een tafereeltje dat bezwaarlijk de toestand of het verloop van onze tragische levens of die van het mensenleven in het algemeen kan symboliseren.
Ze bracht bovendien een zoete lekkernij mee: knapperig appelgebak waarvan we smulden alsof het leven…

De ouderdom is gekomen. Ik houd geen stand meer op mijn wankelende, onvaste benen die mij ondanks alles zouden moeten dragen.
Een wandelstok is mij komen te vergezellen op mijn excursies naar stadscentrum, bibliotheek, zwembad en supermarkt.
De blauwe, metalen stok biedt mij inderdaad steun. Men zou zelfs kunnen beweren dat deze als een metafoor of symbool fungeert omdat deze, figuurlijk gesproken, steun biedt waar mijn perfide, onbetrouwbare en grenzeloos wispelturige medemensen - op wie ik…

Nog draagt een voordeur van een woning in een Tilburgse straat jouw, in mijn gedachten geliefkoosde naam.
Nog passeren de razendsnelle bussen in volle vaart de Lage Witsiebaan met elektronische oranje letters boven hun voorruit die hun bestemming aangeven en die me naar jou voeren, altijd naar jou.
Nog overhuiven de beschermende takken van de bomen het pad dat naar je huis voert.
Nog zie ik je oude, geliefde gezicht vervagen in de duisterder wordende kamer als we onze filosofische gesprekken…