Alle inzendingen van Wim

Heeft u zich ooit afgevraagd waarom ze dat programma "Man bij hond" noemen? Dat komt door de dierenbescherming. Jazeker! Eerst wilde men het programma "Hond bijt man" noemen, maar daar ging de dierenbescherming niet mee akkoord. Nee, dat gaf een te negatief beeld van de mensenvriend hond. Nou, vanuit de programmaleiding deed men toen de suggestie…

Oost en west duiken in de schuilkelder. Hun vrede is een wankel bestand. Ze dansen om hun gouden kalf. Het westen zweert bij woekerwinst, een fortuin dat slapend bloeit. De stem van het volk wordt in gekakel gesmoord. Het oosten gelooft blind in die ene wind, een gespierde hand die alles effent, alles voor iedereen zolang de zweepslag van de tiran…

De haven ligt er verdacht stil bij. Mijlen onder de deinende spiegel schokt de aarde van schrik. De golf is onstuitbaar verwekt, een breuklijn snijdt het middelpunt. Suist er een ster door de dampkring? Rommelt de vulkaan in de Stille Oceaan? De ijsberg kalft af onder een broeikas. Een scherf van tien ton voegt zich bij zee. De bodem, de kustlijn…

Een ijzersteen boort zich door de dampkring. Afgeremd en heet in zijn vrije val, verdampt hij laag na laag. De buitenkant smelt en stolt tot korst. Wat rest slaat de krater. De grootste brok wordt vuurpijl. Hij verklapt de geheimen van zijn moederland, hoe hij wentelt, gespiest op een denkbeeldige as, hoe hij drijft in een gordel van puin, ergens…

De stad nestelt zich rond zeven heuvels. Ergens in zijn holte zetelt de macht. De brede stroom kronkelt, weg van de gewijde bron, opborrelend uit een kleine vallei. Ze slijpt het dal met het geduld van de druppel die de steen uitholt. Ik vlucht voor de spits, een steile klim langs de trap die de flank bedwingt. Elke trede is een uitkijkpost voor…

Het zou op een echtscheiding uitdraaien. Zoveel was zeker. Verenigd sleepten wij ons naar de rechtbank om onze trouwe belofte te verbreken. De rechter hield de hamer in een strakke greep. Ik herinner me nog scherp dat stuntelig moment voor het altaar. De ring knelde, de zenuwen waren meester over onze stem. Het wankele geluk was aan onze kant.…

Een voorzichtige dokter boog zich over de schaafwonde aan mijn kuit. Hij bevool een ontsmettende zalf aan, een vingerpunt was genoeg. ‘Dat wordt een stinkende wonde’ dacht ik. Ik was uit het zadel gelicht door een Mercedes die zijn voorrang nam, waarna ik over zijn motorkap tuimelde. Mijn elleboog had een ster in de voorruit nagelaten, als een…

Het geronk van een zware motor zwelt aan. Lijn 3! Ik stap op. Hij wiegt in de rechte bochten van de binnenstad. De bus zit eivol. Op de brede achterbank zit een vrouw met een peuter op haar schoot. Het is te zwoel om dicht opeen te zitten. Het dun, katoenen hemd kleeft aan mijn rug. Ik ruik het okselzweet van de man die zich vastklemt aan een…

Ik draag een revolver. Een Cold Cobra. Hij knelt in zijn holster. Soms grijp ik ernaar, als het nodig lijkt. Het is gevaarlijk speelgoed. Soms los ik een wild schot in een verlaten steeg. Dan boort de verdwaalde kogel door een gevel. Verder doe ik niemand kwaad. Helaas is ook hier de uitzondering de regel. Een Cold Cobra is geen brol. Hij blinkt en…

Hij rolde haar op de zij, zich vergapend aan de vertoning en zijn lippen verkenden de meest verborgen vouw. Er ging een siddering door haar. Nu knoopte hij zijn broek los en slingerde zijn hemd weg. Hij liet zijn spieren gelden die gevormd waren door te zwoegen in de dokken. Viel hij in de smaak? Hij wou dat zij zich nu op hem zou storten. Hij was geen…

Ze spreidde zijn armen, zette hem klem met de knieën. Hij keek terug. Het sponzig, verleten kleed knelde en sloot hoog aan, maar was achteraan diep en ovaal uitgesneden tot onder de schouderbladen. “Help me” zei ze en dwong zijn hand naar het lipje van de rits maar weerde hem dan weer af. Ze stak haar wijsvinger op als een zure, verbeten juf die tot…

De bar was open. Het cocktailglas van blauw neon flikkerde. Het was er broeierig heet en er was nog één tafel vrij in de hoek maar hij koos voor de kruk. Naast hem zat een elegante, wulpse vrouw. Ze droeg een versleten kleed dat rafelde aan de zoom en te nauw aansloot. Door de klapdeur dreef een lauwe bries, één haarlok waaide voor haar loom oog. Verder…

De dertiende fee bulderde en krulde over de vloer omdat haar wrok eindelijk was opgediend, als een gistende, dampende soep. Ze was na het schavot gedumpt in de goot onder kwijldraden, met vegen van roet en klef van het droog zweet. Nu kon ze eindelijk de rekening vereffenen. Een donder rolde over de speelwei en de menigte week uiteen, in blinde verwarring…

Blubber was ooit een schildknaap die Lancelot mocht dienen en zich altijd onder de Ronde Tafel verstopte omdat hij te laf was voor het slagveld en te lui om schild of vaandel te dragen. Daarom had Merlijn, die zich tot de zwarte magie had bekeerd, hem bestraft en zou hij verder eeuwig als een slijmerige pad met wratten achter de hielen van Lancelot…

Lang geleden in een nabij dorp woonden Leo en Lea, een koningspaar met een kinderwens. Maar de koning was na een jachtongeval helaas onder de gordel verlamd en zat in een roltroon met straalmotor. Toen Lea langs de meanders van de Leie doolde met hangende schouders en een betonnen hoofd, hoorde ze langs de oever een schrei. Toen ze vooroverboog zag…

Voor de eerste regendruppel viel was de aarde een knapperige korst. Toch welt er water op uit ongerepte kieren. God vergaart wat klonters van slijk en kneedt Adam. In het oosten spreidt hij een tuin waar de appels blozen als gniffelende meisjes met een vonk in de iris. Daar groeit de verboden boom met knoesten als etterbuilen. Maar de tuin dorst. Een…

Verzonken in het slijk, een bed voor rib en bot en wervel, woelt hij zich los. Hij schudt de klonters van het lijf, spiegelt zich in een regenplas, schikt wat rafelige lappen vlees tot iets dat op een mens moet lijken. Elke nacht doemt hij op, een verminkte prins, vindt haar verbrokkeld lichaam terug, kneedt haar lippen, smukt een lodderig oog op, smeert…

Het kind vouwt traag open. Een luchtbel van indrukken welt op. De wereld en het ik worden waar, in een gemengde stemming, een doffe lach. In een vroege droom openbaart zich de bodem, de zielsspiegel waar het lot zich vormt. Zoals een jonge vrouw, door bibberkoorts beslopen, droomt van een bevrozen man, die haar kamer binnendringt, haar in de buik knijpt…

Hondsdagen in Oostende. Een kind hurkt op de vloedlijn tussen zwetende badgasten, te laat ingesmeerd, met kreeftrode schouders. Surfers voorbij de tamme branding. Worstelend met het zeil dat nauwelijks wind vangt. Een vrouw staat tot de knieën in zee. Blik op een gebroken horizon. Een olietanker sleept zich naar de overkant. Algen spoelen om haar kuiten…

Toen ik door een nieuwe wereld zwierf, mijn schaduw wentelend aan de voeten, was ik een oude dubbelganger ontvlucht. Dreunend volgde hij het spoor, de afdruk van mijn blote zolen. Vroeger hadden we een mespunt in de handpalm gedreven, dure beloftes prevelend, het bloed vermengd. De band leek onherroepelijk gesmeed. Maar dat was buiten de bijl van de…

God was zijn schepping meer dan beu. Kotskwijlspuugzat zeg maar. Dus zond hij een tweede Zoon naar de tollende aardkloot. Maar de Boodschap en de Blijdschap ging al snel verloren, toen hij zwichtte voor de bastaarddochter van Maria Magdalena. Hij tekende haar gewelfde lijn in het stof, wuifde het gebod weg, verzuipend in een stemmenzee, de echo van…

De zeis is een vluchtig wapen dat neerzwaait uit een hoge hoek, waar een schaduw in de stofnetten hangt. In een vingerknip ontsnapt hij aan het oog en dringt de kamers van het hart binnen. De vliezen scheuren. Hij volgt haar baan, haar boog die al bestond voor de lava stolde. Toen schubbige reptielen uit de kieren kropen. De zeis haakt onder mijn kraag…

Het was een roekeloze sprong in de smog van gisteren. Dikke draderige slierten dreven over het slagveld. Ik vleide het oor tegen de borst van gesneuvelden. Ze lagen daar met hun zwaarden in hun verkoolde vuist. Alsof ik nog een reutel kon vangen, een flard van hun afscheid zou herkennen. Alsof in de schamele schrei van de weduwe een geheim school, bewaakt…

Een uitgeholde pompoen houdt de vlam vast. Het vruchtvlees flakkert op. Geen hond die opwipt van schrik. In tegendeel...we geven geen kik. Een uitzinnig feest, het wulps getast, smoort de koortsdroom. We hijsen de zilveren kelk, laten ons gretig bedwelmen, snuivend aan de flessehals, de genotsduivel die opwolkt. Uit oranje vellen hebben ze grijnzende…

De wekker krijste hem uit een woelige sluimer. Het vervloekte ding stond in een andere hoek van de kamer. Het was een berekende zet. Het dwong hem om snel op te veren, en half kreunend, zwalpend, het ding te laten zwijgen. Soms, op een betere dag, zei hij het ook. Zwijg! Hij zei het op een scherpe, zekere toon. ‘De dageraad moet nog beginnen…

Er wervelen jankende stemmen rond. We smelten onder zwetend linnen. Je dringt zonder kloppen, zonder kuchen, maar toch beleefd, mijn schedel binnen. Een stolp viel aan scherven. Een glassplinter kleeft aan jouw haar. Zwaailicht wierp een akelig blauw naar binnen. Dus dook ik snel in jouw iris, nipte van jouw klieren. Een opgefokte slee stoof…

Hij zag, en bedrog was uitgesloten, een zandstorm zwellen aan de horizon. De azuren stolp spat open. Donder rolt traag over geladen wolken. Opeengepropte flitsende dampen. Het licht vergrijst en wijkt voor een zwakkere gedaante…de waakvlam Een goddelijke adem wurgt en snoert de longen dicht. Beesten haasten zich of graven vluchtgangen of fladderen…

Het weekend staat te glunderen voor de deur. De avond rijpt en ik doe vanavond niets meer. Het plan om nog een glas te heffen in De Gesmolten Steen, een hippe tent in de stad, heb ik veilig opgeborgen in mijn binnenzak. Morgen vis ik het terug op, en vouw het open en dan gebeurt er iets. Er gebeurt altijd iets, zelfs als je verstart en dwaalt in…

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen. Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad. Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag. Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende havenkroeg, met wat blues op de achtergrond. Of in het volst…

Ik droom elke nacht van je. Zelfs in mijn dromen droom ik dat ik van je droom. Soms denk ik dat er celdeling in mij heeft plaats- gevonden en jij de nieuwe cel bent, die razendsnel zich duizend maal duizend maal duizend vermenigvuldigt en mijn ik verovert op een wijze zoals ik nooit anders zou willen. Als ik aan je denk -wanneer is dat niet ?-…