klein
Ik hou van kleine boekjes. Hoe kleiner hoe beter. Als ik ze tussen mijn boeken ontwaar en ik wil ze pakken hou ik mijn ogen er niet van af. Anders ben ik ze kwijt en blijven ze onzichtbaar. Je zoekt waar je dacht dat ze waren, maar niks hoor!
Kleine boekjes hebben iets liefs, ze zijn zo klein omdat er eigenlijk niets in kan staan. Ze zullen je in ieder geval niet vermoeien. Onlangs vond ik er weer eenpaar. Heel dun met een hard kartonnen kaft. Op het omslag zag ik het al. Met gouden krulletters stond er "MENU". Wel, dat is leuk. Er stond inderdaad niets van belang in. Het was al dertig jaar oud en van een club waar ik toen lid van was. Die club bestaat nog steeds en ik ben zuinig op dat boekje. Smullen, smullen op twee opengeslagen bladzijden. Dat zie je vandaag nauwelijks meer. Het zijn "lopende buffetten" geworden, waar de kok alles vooraf vertelt en ik het na twee minuten allemaal vergeten ben. Ja zo kan het ook, maar ik vind de oude stijl veel leuker.
Er zijn ook kleine maar heel dikke boekjes. Die haat ik, die zijn eerstens onhandelbaar en tweedens lezen ze heel vervelend omdat ze steeds weer dichtklappen. Dikke boeken moeten een fysiek formaat hebben dat bij hun inhoud past. Vaak is die inhoud zo gering dat het toch weer "kleine" boekjes worden.
Ik heb zo'n klein maar vreselijk dik Italiaans kookboekje. Als ik iets heb utgezocht en me omdraai is het alweer dichtgeklapt, of op een andere bladzij terecht gekomen. Ik heb dat soms niet in de gaten en maak twee gerechten door elkaar. Heel frustrerend maar het is toch allemaal rood en je merkt het niet. Papiertje er tussen doen, zegt u. Groot gelijk.
Maar het gaat om kleine boekjes. Ik ken een boekje dat zo klein is als een dobbelsteen. Ik verwaardig mij niet om dat open te maken. Kan trouwens ook niet want het ligt in een vitrine in een museum. Waar weet ik niet meer. Het lijkt mij meer het ongenoegen van iemand die in het (verre) verleden een prop papier uitelkaar probeerde te trekken.
Weet u waar ik mij ook zo aan erger? Aan lelijke kleine boekjes. Ik heb er een stel "Kleine Harmonielehre", oude Duitse letter. 16 pagina's.
Of "Das richtige Kontrapunkt", 32 bladzijden.
Of "Kleine Muziekgeschiedenis", 45 pagina's.
Of "Goede gedachten voor een week", 7 bladzijden.
Wat heb je daar nou aan? Een week is zo om, moet je dan weer opnieuw beginnen? Dan denk ik wrevelig: daar heb ik toch geen zes jaar voor gestudeerd. Bah, wat een vervelende schrijvers!
Eerlijkheid duurt het langst. Ik heb zelf ook wel eens zo'n klein boekje gemaakt. Voor in je binnenzak. "Vijftig componisten" heet het, 100 pagina's. Samen met een karikaturentekenaar. Twee mensen voor zo'n klein boekje. Maar toch. Een leuk boekje, bij mij in te zien. Het is nog tot een herdruk gekomen ook en het heeft mij geen windeieren gelegd. Het staat tussen mijn boeken, maar ik weet niet waar. Ooit kom ik het weer tegen. Of nooit meer. Hou het klein!
planet.nlGeplaatst in de categorie: literatuur
klein
266
Geef je reactie op deze inzending: