Alle inzendingen over eenzaamheid

Een oude vrouw op kamer zes. Verbitterd en levensmoe. Één van de velen in dit grote huis en één van de twintig op deze afdeling. Verpleegsters durven niet naar binnen, want uit haar tandeloze mond klinken de verschrikkelijkste woorden. Alleen het meisje van de schoonmaak (ik dus) mag naar binnen. Haar badkamertje ligt vol smerig incontinentiemateriaal…

Ik lag vanochtend in bed, onrustig onduidelijk ongelukkig. Nu, een aantal tranen verder zit ik achter de computer, met mijn oma-nachthemd aan. Het voelt lekker zacht, dit nachthemd. Om het ook nog een beetje warm te houden in deze soms zo koude wereld, heb ik nog een vest aangetrokken, een knoop ontbreekt, en rode dikke sokken. Sokken van kunstvezel…

Ze lopen weg. Ja, echt. De grond lijkt, nee bezwijkt letterlijk onder je benen. Net als jij. Je hartslag wordt 200. De pijn is tastbaar. Een vlaagje wind en al je botten breken. Brak er maar een, dat is een veel fijner gevoel. Het is namelijk eindig. Nee, als je mannetjes weer gaan, stort je gewoon in. Enkel te bevatten voor hen met kinderen. Elke…

Het land van mijn dromen kan ik niet bereiken, maar ik kan het wel zien. Elke dag gaat het door mijn hoofd, elk uur, elke minuut en elke seconde, altijd denk ik aan het land van mijn dromen. Het is waarschijnlijk, omdat ik weet, dat het nooit van mij zal zijn, maar dan ook nooit, nu niet, en nooit niet. Het zal altijd het land van mijn dromen blijven…

Zo somber was ik al lang niet meer. Hoe komt dat vraag ik mij af. Is het omdat ik mensen wil zien, wil spreken, ruiken, voelen? Of is het omdat ik bij niemand hoor? Mijn verstand zegt me dat ik bij mijn zonen hoor en bij mijn vriendinnen. Wat is er aan de hand? Dit zelfonderzoek behoort echt wel enig resultaat te boeken. Een mens behoort een…

De oude man zat voor het raam, zoals hij altijd deed. Dag in, dag uit zat hij daar te staren naar voorbijgangers, of naar niets. De man zat daar maar oud te worden. Zijn familie had hem al lang verlaten, of was al dood. Vrouw, kind en hond waren dood of vertrokken naar de grote stad. Voor de dorpelingen was hij onmisbaar, al hoewel ze nooit bij hem…

Het station dat in het halfdonker kleurde naar de naaktheid van het leven, enkel glas en de geur van sigarettenrook zetten mij onbewust aan het denken, nee denken was het niet, er kwam een moment van besef dat ik nooit had geweten wie ik was. Plotseling doemde uit de nevel De Blauwe Engel op. Niet dat het een engel was, maar het was de trein waarop…

Half elf in de ochtend is het, en ik, Lydia, zit al in een kroeg. Knap vroeg dus. De lady-bartender is dik, oud. Ze veegt hier en daar met een spuuglapje, op mij let ze niet. Waarom zou ze ook? Waarom gelet op mij, op mij en mijn verdriet? Eerst mijn werk afgebeld, zo slim ben ik wel. Kan moeilijk met een dronken kop langskomen, mensen te woord…

Het is zo vanzelfsprekend geworden...zo banaal bijna. Een scheiding is zo ongeveer het allerergste wat iemand kan overkomen. Tenminste, als je over gezond verstand beschikt. Degene die hier licht overheen gaat en bijna als vanzelf in een andere relatie sukkelt, zal nooit het geluk vinden. In de ogen van degene die achterblijft en dit nooit gewild…

Over enkele minuten zou ze binnen komen stormen - dacht Dries Veldhoven, en werkelijk waar: je kon er de klok op gelijk zetten. ''Ze'' was de hoofdverpleegkundige van het verpleeghuis waar Dries al bijna vier jaar woonde. Haar naam was Janneke De Nobel, maar zij hechtte er veel waarde aan dat de bewoners haar met zuster De Nobel aanspraken. Zij…

Toen ik je daarstraks in de bus zag zitten wist ik dat ik je wilde bellen. Ik deed het niet. Ik stelde het uit tot vanavond. Ik heb je net opgehangen. Nu schrijf ik je al weer deze brief om mijn excuses te maken. Zo blijf ik weinig daadkrachtig: Ik kan praktisch niets doen zonder dat het me spijt. Doorgaans omdat ik je steeds teleurstel. Ik kan zelfs…

Bep en Bert woonden nu al zo’n jaar of tien aan een pleintje met rondom gebouwde woninkjes. Een dorpje middenin de stad. De bewoners waren allen oudere echtparen waarvan de kinderen allang uit huis waren, evenals die van Bep en Bert. Het had een onwrikbaar levenspatroon, het pleintje. ’s Ochtends na het boodschappen doen ging Bep steevast met de…

Dit is het verhaal van de koe, het olifantje en de muis. Alledrie bijnamen voor vrouwen die ik liefhad. Zij brachten mij in beroering maar nu ik vandaag terugkijk en die namen, een voor een troetelnaampjes van de ergste soort, opnoem, klinkt het vooral als een slechte mop waarvan de clou nog moet komen. Een koe, een olifantje en een muis lopen door…

Zo’n betoverende jongen had Elske nog nooit gezien, meende ze. Lang, smal, iets gebogen schouders, een spits toelopend wasbleek gezicht waarin intens blauwe, scherp observerende ogen sterk contrasteerden. Ze zag hem voor het eerst op een feestje van haar vriendin Laura. Een lieve, spontane meid, maar ze had de akelige gewoonte altijd de meest heterogene…

Kleine Daisy zat voor het keukenraam en keek de straat in waarlangs haar zusje Gerdien terug moest komen van school. Dikke vliegen zoemden tegen de ruit en zij probeerde deze met haar wijsvinger te volgen. Ze gingen dan sneller bewegen en dit vond zij grappig. Zij drukte er een plat. Er kwam een bloedvlek op de ruit en ook haar wijsvinger was besmeurd…

Het was die dag druk in het restaurant van Ter Meulen. Waarschijnlijk door het weer. Niet te koud, niet te warm, kortom; ideaal winkelweer. Ik haalde aan de balie een kop koffie en een kroket. Naast mij zat een oudere heer. Zodra mijn achterwerk op de triplex stoel rustte, sprak hij me aan. 'Weet u meneer, ze zijn er niet meer'. 'Pardon', antwoordde…

Nazomer, verleden jaar. Logboek zonder einde. Vandaag even geen sex-stories. Het zand heeft een vieze kleur, evenals het water. De vale gloed van de ondergaande zon kan er weinig aan veranderen. Alles is even afstotelijk hier. De lelijkheid zit diep geworteld. Zij parasiteert. Het is doodtij. Een broeierige stilte hangt overal rondom ons. In…

Iemand vroeg me eens of ik niet een roman wilde schrijven, een roman over de beklemming, de eenzaamheid, de waanzin. Een autobiografie waarin ik de verveling in kaart zou brengen, de lusteloosheid in hoofdstukken zou opsplitsen, God in alinea’s zou delen, en zou uitweiden tot in detail over de genadeloosheid en de volstrekte willekeur van het woord,…

Hij zit op de pot van glazuur, in de kleinste kamer, met een kei in zijn darmen en krast een loze kreet in het wormhout van de deur. Er zit een lont op een spoel in zijn schedel, die uitmondt in een genster, verscholen in de donkere koker van de waterput, de pupil die ontploffen wil. In zijn trillende dijen zindert iets, een kernkop richt zich op…

Het was geen leugen toen ik je vertelde dat ik van je hield. Ik meende het, en geloofde er nog in ook, hoe naïef ik ooit toch was. Ik hield van je, maar de waarheid was, dat jij het niet zag. Of niet kon zien, het is maar net hoe je het bekijkt. Mijn schuld was het wel, dat wist ik. Je ogen spraken boekdelen over het cliché houden van, dat je zag…

Inschikkelijk was ze altijd geweest, Lena. Jarenlang verpleegde ze haar invalide moeder, geen vrij weekend kon er af; ze moest wel, haar zus paste ervoor. ‘Ik heb m’n gezin,’ zei die strijk en zet, wanneer Lena de weekendkwestie af en toe voorzichtig aankaartte. Met nadruk op “ik”, om Lena goed te laten voelen dat zij, Amelie, een getrouwde vrouw…

Niets heb ik meer te hopen, niets meer te bereiken, ik, Paul, ik, de ongelukkigste aller schepselen. Laat ik U mijn verhaal vertellen, ik zal U niet lang vervelen. Kijk, mijn vader was wetenschapper en mijn moeder was er al niet minder erg aan toe. Vanaf mijn prilste jeugd bekommerden zij zich hevig om mij, ja, voor mij werd een speciale kooi ingericht…

Even relaxen in een café, met een biertje. Heerlijk. Totdat iemand naast me gaat zitten die verlegen is om een praatje. “De televisie is ook niets meer”, begint hij. ”Al die herhalingen, wat moet ik er mee? Ik heb alles al tien keer gezien.” Ik antwoord niet in de hoop dat hij zijn mond verder zal houden. Dat doet hij niet. “Neem nou gisteravond…

Ik stapte de bus op. Al vallend wierp ik mijzelf in het meest nabije zitje, tegenover een oude vent. Nonchalant sloeg ik m'n benen over elkaar en stopte muziek in m'n oren. Ik zonderde me af van de buitenwereld. Niets zo rustgevend als luide rockmuziek, blazend in je oren. Tim Vanhamel kan maar niet genoeg krijgen van seks, Mick Jagger niet…

Op haar was ik echt verliefd, talloze vlinders bevolkten in wolken mijn buik. Eigenlijk heette ze Jannigje, van het geslacht Van der Harst, Scheveningen in optima forma, ik was bang voor wat ik voelde. Dancing Hans en Grietje, dating een schichtige hinde, zij wist net als ik wat komen kon, zij kwam niet en ik gooide op het verkeerde moment een glas…

blunderend kapitaal, van armoe moet ik wel vanuit de onderkast, waar ik trouwens eindelijk uit ben gekomen, als geen ander ervaar ik de gearriveerden, geborneerd in eigengereidheid, overschreeuwend de nieuwkomer, men wil geen nieuwe dromer, slechts een gedicht waar alleman voor zwicht, maar wel angstig voor een woord, dat nog niet eerder werd gehoord…

Vanavond zag ik op de toverlantaarn in het programma Shownieuws Hans van der Togt, de bijna in vergetelheid geraakte en jaren geleden zeer populaire presentator van het Rad van Fortuin. Hij woont nu alleen met zijn twee honden op een woonboot. Zijn vriend met wie hij 23 jaar had samengewoond is zes jaar geleden aan aids overleden en één van de honden…

Duisterder dan ooit lijkt het wel, wanneer hij zijn vertrouwde kroeg, ‘Het Pikante Kruid’ wil binnengaan. Dit slaat niet alleen op het nachtelijke uur, maar tevens op de gemoedsrust waarmee hij het laatste paar uren rondloopt. De onzekerheid die langzaam aan hem vreten gaat. Het ziekenhuis buitenglippen kostte amper moeite, de confrontatie die hem…

Het leek een eeuwigheid te duren om enig zicht te krijgen op de situatie waar hij deze keer in verzeild is geraakt. Minutenlang was hij al aan het staren naar een hagelwit plafond met vier heldere lampen, en nu pas drongen de eerste geluiden langzaam tot hem door. Hij wordt steeds nerveuzer, en daar zijn al die pieptonen voor een groot deel schuldig…

Het is al laat in de middag als hij ontwaakt en zich één ogenblik, slaapdronken, afvraagt, waar hij zich bevinden zou. Een zucht van opluchting ontsnapt zijn schorre keel als hij merkt dat hij deze keer toch het portaal van zijn schamele woning heeft gehaald. Nog net ziet hij vanuit zijn ooghoek een mormel wegvluchten en de warme vlek op zijn versleten…