Alle inzendingen over vluchtigheid

Mijn nieuwe huisarts is een Moslima (getooid met zachtgroene hoofddoek, het kenmerk van haar godsdienst en met een filmsterrengebit) genaamd "Zahir" of "Zafir". Ze was bij eerste kennismaking zeer voorkomend en vriendelijk. Ik had de vertrekkende arts Dr. Atilla (nomen est omen) tegen wil en...

Ze kwamen de trap opgeklauterd en gingen de kamer in. Thijs van vier met een nieuw vriendje. Thijs liep naar het speelgoedwinkeltje dat onder het raam stond, naast het andere houten speelgoed. ‘Moet je dát nou eens zien!’ zei hij. Het vriendje was sprakeloos. Thijs gaf hem alle tijd om de...

Missen...doe ik nog al wat, wie niet? Je vader en moeder, broer of zus die ik nooit had, wat je niet gehad hebt kun je ook niet missen, misschien niet, maar je mist wel degelijk iets als je alleen opgroeit. De mensen van "vroeger" al dan niet in leven. Familie...ach herinneringen. Gescheiden,...

Mijn pijnlijke linkerbeen heb ik meegesleept tot aan de Veemarktstraat. Daar is het altijd gezellig in de Vincent Shop waar drie oudere, grijsharige dames het bewind voeren. Het is er een oase voor armoedzaaiers. Jong en oud snuffelt er rond en men betast de kleding aan de rekken vluchtig alsof men...

In het pontificale maar sfeerloze Winkelcentrum Wagnerplein dat onbeschaamd en als het ware "wellustig" ligt uitgestrekt voor de eveneens onbeschaamde adepten van het consumentisme die hier kooplustig ronddwalen naast degenen met groen-oranje sjaal die de mallotige traditie van onze stad vereren...

De taxi was vóór komen rijden en deze had niet geschroomd het decor van mijn heilloze en desastreuze verleden, inclusief vele vervallen, desolate en mistroostig stemmende panden te passeren om tenslotte een soort "alternatief kantoorpand" te bereiken aan de Dr. Paul Janssenweg, waar de...

Regen. Een eindeloze fascistische mars van waterdruppels. Regen in mijn gezicht. Regen in mijn kleren. Regen diep in mijn schoenen. Het was ver na middernacht en ik stond op het punt om een leven te nemen. Mijn leven. Ik zou het in mijn handen nemen en schenken aan de rivier beneden me. ...

Het waren woelige jaren, ontdekkingsreizend verkende ik mijn puberteit/pubertijd (streep door wat fout is), warmzachte meisjes in fladderende jurkjes deden onbereikbaar langs de kant van de zolder. Soms werd er toch gedanst, iedereen wachtte op "Stairway to heaven", besmuikt en verwonderd dat het...

Er zijn soms van die dagen dat je o zo verlangt naar de zon. Maar ik had in mijn depressie, dat ik de zon niet eens wilde zien. Van binnen voelde ik me koud en had nergens behoefte aan. Ik kroop vaak in bed, moe of niet moe, maar meer uit een gevoel van veiligheid. Ik praat over de jaren '90,...

Het was niet zo moeilijk een lokaal vol eenzame "losers" te vullen ten behoeve van de "reguliere" Valentijnsviering die ook dit jaar weer plaatshad in het ongezellige, aftandse, langgerekte kantoorpand en de zaal was volop gevuld. De "eenzaamheid" schijnt momenteel op grotere schaal toe te...

De deur ging open. Een vrouw springt dartelend op de stoep en draait zich om. Twee handen komen uit de deuropening. De twee handen nemen haar hoofd beet en de handen trekken het schijnbaar terug naar binnen. Een man geeft een vluchtige kus op het voorhoofd van de vrouw. Snel, flitsend, nooit...

De zeis is een vluchtig wapen dat neerzwaait uit een hoge hoek, waar een schaduw in de stofnetten hangt. In een vingerknip ontsnapt hij aan het oog en dringt de kamers van het hart binnen. De vliezen scheuren. Hij volgt haar baan, haar boog die al bestond voor de lava stolde. Toen schubbige...

Raar woord eigenlijk, ‘tekstdichter’. Zoiets als ‘verfschilder’. Alsof niet elke dichter gebruik maakt van tekst. Meestal gebruikt men deze term om een ‘singer-songwriter’ aan te duiden, maar dat is natuurlijk geen goed Nederlands. Dus als Erik de Jong, alias Spinvis, de BV Popprijs...

Ze stond te wachten voor het grote warenhuis, gekleed in haar grijze rok, witte bloes en donkerblauwe blazer. Ze keek blij verrast toen ze mij aan zag komen.Ik ben eerst geld op gaan nemen en ondertussen kocht ze alvast een flesje "Fristi" voor me in het restaurant..... Omdat de "al te...

Ze woonde aan de Gouverneurslaan, de "vriendin" die mij altijd onbekend is gebleven. Ik had wel eens een vluchtige blik proberen te werpen door de zware, dichtgeweven vitrage voor haar ramen en dit had een indruk bij me nagelaten van sfeerloosheid en van een eenzaamheid die zij met niemand...

...en te vervullen van een rijpere inhoud dan de vluchtigheid van een driftige sensatie. Wat veelal als een hapering wordt gezien die zich voordoet als je ouder wordt, blijkt dus eerder een extra kwaliteit die zich aan je leven voegt. Als je maar de juiste mentaliteit hebt en bereidheid houdt,...

Een kennis had me getipt: "In de Z.-straat zijn drie grote hallen, vol met tweedehands artikelen. Voorwaar een buitenkansje en een gouden tip voor armoedzaaiers". Op weg naar deze bestemming kom ik door een stille straat met witte huizen en ik passeer het huis van een bekende, dat ik nu voor...

We hadden die middag in allerijl de "militaire" mini-jurk van indigoblauwe stof in elkaar gezet, mijn moeder en ik; de epauletten moesten nog op de schouders en afgezoomd worden met goudgele biesjes. Ik zou er de maïsgele kniekousen bij dragen en de mosgroene, elegante, suède schoenen met het...

Taal is een fenomenaal medium in zijn of haar diverse verschijningsvormen. Hier, de de lezer scherp in het hoofd etsende vorm die we schrijftaal noemen. Daar, het zich binnen in het hoofd afspelende, en kettingreacties van sympathie en antipathie veroorzakende proces, dat door begrip en onbegrip...

Als je in de vertrekhal van een vliegveld staat, liefst een echt groot vliegveld met veel vluchten die mensen over de hele wereld sturen, zie je allemaal gezichten met allerlei achtergronden. Ik ben daar één van. Na toch al heel wat keertjes in het zachte pluche van de economyclass geploft te...

...woord het voordeel van onnauwkeurigheid en vluchtigheid. Dat wapen zullen ze nooit uit handen geven, zeker niet omdat schrijven veel moeilijker is dan praten.” Volledig kan ik het niet eens zijn met die stelling, want schrijven gaat mij eenvoudiger af dan praten. Om in de praatcultuur...

Een natuurplekje (Badefols sur Dordogne),een oord van heerlijk zweemzoete stilte en in mijlen-omstreken geen mens te zien. Tijdens een 2 ingelaste stilte-dagen schreef ik deze beleving... De dageraad glijdt hier over de wouden en heuvels en kleurt de wakker wordende natuur-wereld van indigo naar...

De "Veolia"-bus draaide de hoek om bij het Rosmolenplein en sloeg de troosteloze Hoefstraat in (ook hier wordt de onwillige passagier "getrakteerd" op de vele "ups and downs" in het wegdek die nog steeds niet zijn weggewerkt door ijverige stratenmakers). In het vluchtige voorbijgaan ziet men...

Deze wereld gaat in sneltreinvaart aan zichzelf voorbij, er is zoveel afleiding, dat maar weinigen in staat zijn tot echt menselijk contact. De techniek heeft de mensen niet nader tot elkaar gebracht, hoe men dat ook wenste, het is rampzalig ontaard in colossale vormen van hardnekkig narcisme....

Het wonderrijk bij Kaatsheuvel biedt van jaar tot jaar nieuwe verrassingen. Sindbad de zeeman heeft heel lang gewacht, maar doet hier eindelijk zijn intrede. Vele paleizen komen tevoorschijn, vertellen ondanks hun nieuwheid veel verhalen uit zeer ver verleden, misschien zelfs tijdloze...

...andere friemels die het bestaan verlichten. De vluchtigheid van zo’n moment vliegt als een eendagsvlinder aan ons voorbij. Dartelend in de mooie kleuren van het licht. Eindig in onzekerheid. Liefdevol in onze eeuwige aanwezigheid, maar verdrietig in onze aardse beleving. Vergeten om te leven,...

Ik ontmoette Ada voor het eerst op een regenachtige januaridag na een telefoongesprek waaruit geen uitgebreide spreekvaardigheid in de Nederlandse taal van haar kant naar voren was gekomen, maar wel haar bereidheid mij te helpen met het huishoudelijke werk in mijn woning. Het lange, zwarte haar...

Ieder jaar als Sinterklaas in het land was, mochten we bij oma komen in het grote vooroorlogse huis, waarnaar de familie Broeckx verhuisd was na de teloorgang van opa's winkel, destijds gesitueerd aan de Oude Markt. Met oma sta ik op de foto als baby: ze koestert mij in haar armen terwijl ik...

Op de verrekijk zag ik een programma over fotograaf Robert Capa. Hij was een Hongaar die in de vroege jaren dertig van de vorige eeuw naar Berlijn vertrok, net als veel andere artistiek angehauchte mensen. Want in Berlijn gebeurde 'het'. Althans: toen. Want later gebeurde 'het' niet meer in...

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen en ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog, die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt; een tafereeltje dat bezwaarlijk de gang of...