De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch.
Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen, schertsend, lachend en flirtend - alsof onheil, ziekte en levenseinde niet bestaan en nooit bestaansrecht hebben gehad - de brede gangen van het ziekenhuis verlaten op weg naar huis, nader ik het gigantische bouwwerk dat…

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de vertwijfeling.
Op een granieten bank wacht ik samen met twee dames tot de bus zal arriveren die ons zal voeren door oude en nieuwe gedeelten van mijn geboortestad die het decor vormden voor mijn…

Het is nog niet druk in de wachtkamer als ik arriveer. Een brede, witte zuil doorsnijdt de ruimte en deze lijkt al even massief en solide als de zorg die men hier biedt. Ik spreek een medepatiënt naast mij aan met de eretitel "meneer". Ik had hem bezwaarlijk "jongeman" kunnen noemen. De dames met de koffiewagen worden verwelkomd als een geschenk uit de hemel.
Vandaag zal de verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, met de dunne naald tastend en aarzelend zoeken naar de diepliggende…

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in. Triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Ze houdt het zoontje omklemd in haar armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt.
Zal de Wereld, zal de Liefde de jongen, de man, in een perfide omstrengeling, in een wurggreep nemen, zo geheel tegengesteld aan de omhelzing van zijn op de foto nog lieflijke, jonge, trotse moeder?
Zal de jongen, zal de man de…

Vele malen zijn we teruggekeerd uit het kunstenaarsdorp en ook vandaag keerden we terug.
De allerliefste beheert en verzorgt daar nog altijd de weelderige tuin, in september nog in bloei, die ons haast overrompelde. De koddige kippen scharrelden opgewekt in hun hok.
De herfst is aangebroken én de herfst van onze levens!
Spoedig zullen wij niet meer terug kunnen keren uit het kunstenaarsdorp.

We waren de "heksenkring" bestaande uit vuurrode vliegenzwammen onoplettend en achteloos gepasseerd, toen we op onze schreden terugkeerden. We zagen opeens de prachtige paddenstoelen in een cirkel staan, die aan mijn doorgaans zeer zwijgzame wandelgenote de woorden "práchtig!", "práchtig!" - die voor haar welhaast tot een hoogst persoonlijk cliché waren verworden - ontlokten. Ze bezigde deze ten aanzien van elk willekeurig natuurverschijnsel dat we op ons pad tegenkwamen, zoals merkwaardig…

....en op dat bankje in het park, waarover Vondels zwarte stenen gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs, een waarheid bevatten. Mijn eigen woorden gingen een eigen leven leiden, zij bepaalden mij plotseling, overrompelden mij, werden tot waarheid, tot ongelukkige waarheid en ik geloofde erin. De lente, de stad en mijn…

Majestueus zie je de Sint-Petrus en Sint Pauluskerk als je met de trein, het treinstation in Oostende binnen spoort. Dit uithangbord van "de stad aan zee" waar haar glasramen voorbije koningen van onze dynastie vertonen en waar dit neo-gotische gebouw de vergelijking kan doorstaan met "De Dom van Keulen."
In de stationsbuurt ligt het schip "De Mercator" te wachten op een bezoek.
Vooruitgeschoven aan de kustlijn is er "Het Casino" waar je met lege beurzen de binnenkant niet kan zien. "Koningin…

En eens, eens toen je zwakke, maar zo tedere en zo kwetsbare ziel nog altijd in je flakkerde met een vlam die spoedig zou doven, nam je me mee naar die velden, die ik de velden des doods zou willen noemen.
Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het leven je nooit heeft ontzien en zoals dit die ongeneeslijke wonden heeft geslagen....

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop; het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia.
Ik wilde het mijn beschermelinge graag cadeau doen voor haar achtentachtigste verjaardag in juli. Mevrouw had immers te kennen gegeven zo van dieren te houden. Ze had op de vensterbank in haar bejaardenflat inderdaad…

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange, stalen trap uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken en één voor één werden de meubelstukken, die de bewoners zolang omringd hadden en die de sfeer hadden bepaald in hun vertrekken, op een plateau geplaatst dat de diepte in zonk. De meubels…

De duiven, die alle een ander verenkleed dragen en die in zwart, wit en grijs zijn gedessineerd door de Natuur, trippelen opgewekt en vrijmoedig rond op het terras van Café-Restaurant "De Carrousel".
Sommige bezoekers van dit etablissement werpen de lieflijke en prachtig uitgedoste dieren stukjes koek of gebak toe. De vogels plaatsen soms bezitterig een fragiel roze pootje op het toegeworpen voedsel en zij pikken erin alsof dit een zeldzame buitenkans betekent en een geschenk dat zij…

In dat jaar waren de nieuwe buren naast ons komen wonen en met het buurmeisje kon ik goed overweg....
Terugkijkend in de tijd moet ik veronderstellen dat ik samen met haar op de vlucht geslagen ben voor mama's harde handen die mij vaak afranselden en voor de stokken en bezems die vaak op mij neergekomen waren....
De volksbuurt waarin toentertijd nog sociale gevoelens domineerden, in tegenstelling tot het brute individualisme van vandaag de dag stond op stelten en welhaast wanhopig ondernam men…

Naar het water verlangde ik als een hongerige naar het voedsel, als een zieke naar de gezondheid, als een baby naar de moederborst. Het goedgunstige water heeft mij niet teleurgesteld.
Het heeft mijn oude, vervallen lichaam omgeven en gekoesterd als een mantel, als de handen en als de liefkozingen van een willige geliefde.
Kortom: het willige water sprong opgewekt naar voren en het nam de diepe verwondingen weg, geslagen door mijn jeugd en geschiedenis.

Het interieur van het pand van de fysiotherapiepraktijk aan de Amarantstraat spreekt niet onmiddellijk tot de verbeelding en dit heeft niets weg van het "voorportaal van de hemel". Aan de wand bevindt zich een soort portrettengalerij van personen met vrolijk lachende gezichten, kennelijk bedoeld om de argeloze bezoeker te verwelkomen en te bemoedigen. Aan een tafel in de wachtkamer confereren enkele gemoedelijke en gezellige Tilburgers.
In een ruimte die men via een gang kan bereiken staan de…

"Woont u hier al lang, mevrouw?" vragen de beide heren elektriciens. Het medelijden en de meewarigheid druipt van hun gezichten. Ze torsen een zware, zwarte koffer, gevuld met schroevendraaiers en ander materiaal, voldoende om een hersenoperatie te volvoeren.
Ik antwoordde zonder in detail te treden, hoewel ik zeer had willen benadrukken dat ik niet "zielig" ben.
Die morgen was een felle vonk, wellicht vergelijkbaar met de liefdevolle blik die tussen mensen kan ontbranden ontsnapt aan het…

We schreven negentienvijfenzestig. Ik was goed door het toelatingsexamen gekomen en trad aan voor de brugklas. Mijn trotse en liefdevolle oma schonk mij bij die gelegenheid de boekentas. De bruine lederen tas was zoals boekentassen horen te zijn en zoals deze gangbaar zijn. Ruim van inhoud, met twee voorvakken en een hengsel. Ze zou zes jaar dienen en mijn hele schoolcarrière begeleiden. Ze zou de vracht van de boeken dragen die ik ieder jaar in september kaftte en ik zou haar, zoals…

De Theresiakerk steekt als vanouds haar toren de hemel in die al van verre zichtbaar is vanaf de Spoorzone. Haar stenen gestalte verheft zich aan de rand van het gelijknamige plein met de chique, statige bebouwing.
Vandaag de dag herbergt zij na de verbouwing appartementen. Eens, in lang vervlogen jaren, vluchtte ik naar haar in de dolzinnige verwarring van mijn adolescentie, alsof een etherische, verheven en hoe dan ook onkenbare godheid hier, op ondoorgrondelijke wijze te midden van de…

De hond staat hoog op de slanke poten en houdt deze stram gestrekt. Zijn cognackleurige vacht glanst onder het licht dat het terras overspoelt op deze late augustusdag. Hij klemt de zwarte, gekromde nagels vast aan de harde ondergrond. De viltachtig beklede flaporen zijn gedrapeerd over de kop met de gloeiende bruine ogen die zich liefdevol en haast smekend en zo trouw richten op de bazin aan het tafeltje bij restaurant "De Katterug". Mijn compliment aan haar adres is oprecht: "Wat hebt u een…

Bij "Manfield" in de Heuvelstraat staat met heel grote letters op het glas van de ruit van de etalage het woord "Sale" vermeld. Binnen treft men op het hoge staketsel van een rek een hele rij schoenen aan. Momenteel alle in de aanbieding.
En zoals de bevolking een enorme verscheidenheid aan menstypen kent en men zijn partner wellicht kiest op grond van heel specifieke, individuele eigenschappen, besluit ik te opteren voor een paar beige dan wel grijswitte hoge schoenen die mijn enkels zullen…