Van de collega's over wie de dochter wel eens sprak, kon de moeder zich geen voorstelling maken. Het verre, grote kantoor lag ver van haar bed, ver buiten haar bereik en waarneming. Alles zou zij voor de dochter over hebben, zelfs als deze zich zou begeven in schimmige, buitenissige, onduidelijke en voor de moeder ten dele onbegrijpelijke avonturen…

Het Verbeeten Instituut is ongetwijfeld vernoemd naar een arts die zijn sporen heeft verdiend op het gebied van de oncologie en radiologie. In de hal bevindt zich een "lichtkunstwerk" dat mogelijk verbeeldt hoe fragiele, kwetsbare en vergankelijke lichamen hier doorstraald worden door de weldadige en genezende zegeningen van de radiologie. In…

En zo kregen wij in onze jonge jaren weleens zo'n donkerbruine, behaarde kokosnoot die haar witte melk slechts prijsgaf als je haar doorboorde. Zij moest afkomstig zijn uit verre, tropische, onbereikbare, onbekende oorden. Zij had palmbomen gesierd die haar hadden gedragen als hun vrucht onder hun breed, wijd en elegant uitwaaierende kroon van bladeren…

Vandaag troffen we elkaar opnieuw voor de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt waarop optimistisch het woord "welkom" staat vermeld. Wit verband was dit keer gewikkeld om zijn linkerbeen. Dit kon niet verhinderen dat de snijwonden zichtbaar waren die diep in het bovenbeen gekerfd waren zoals de innerlijke pijn die meneer hiermee probeert…

Het pand aan de Spoorlaan dat op haar glazen gevel optimistisch in witte, kapitale letters de benamingen "huisarts", "gezondheidscentrum" en "apotheek" draagt, ligt ingeklemd tussen de overige bebouwing. Als men het van de buitenkant beschouwt, kan men nauwelijks vermoeden dat het op de eerste verdieping een wachtkamer herbergt die bereikbaar…

In het witte busje, dat de reclameteksten op haar buitenkant draagt, legden we de lange weg naar St.Oedenrode af, terwijl onze blikken rustten op het Brabantse landschap dat voorbijgleed aan onze ogen als het eindige, vergankelijke leven. Ambachtelijk Museum "Hoeve Strobol" verwelkomde ons met haar twee witte, stenen adelaars met wijd uitstaande…

Ze zijn in de vroege avond bijeengekomen voor hun wekelijkse soosavond onder het lamplicht van bolronde lampen, die neerhangen aan dunne draden vanaf het plafond in het buurthuis: de cliënten van "Amarant". Hun gezichten dragen de tekenen van hun heel bijzondere, mongoloïde of zwakzinnige aard en wezen. Sommigen zijn gekomen met de rollator,…

De documentairemakers hebben kennelijk ondanks alles als een lieflijk sprookje willen presenteren dat echter omkleed is met de gruwelijkheid van nazisme, gaskamers en de ultieme vernietiging.... De tante was niet ouder dan dertig. Ze borduurde en tekende graag en maakte keurige knipsels van Indische voorstellingen. Ze was zijn lievelingstante…

Er staan altijd wel enkele Regiotaxi's te wachten voor de hoofdingang van het Twee Steden Ziekenhuis waar ook de vlag, gesierd door het trotse logo ETZ bovenaan de vlaggenstok, wappert in de wind. Het is hier een komen en gaan van patiënten, vaak vergezeld door hun naasten en verwanten, die beurtelings passeren door de brede toegangsdeur van het…

Na een "carrière" in bedrijfsleven en overige sectoren van de maatschappij die men met recht desastreus of rampzalig in plaats van fortuinlijk of voorspoedig kan noemen, had ik mij aangemeld voor het schoonmaken van een kippenhok. Via een ruilhandelssysteem, speciaal ontworpen voor armoedzaaiers en paria's, kon ik op deze manier wellicht wat …

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat. Nooit meer…

De zwarte torens van de flats die men in de volksmond de benaming "De zwarte Madonna" heeft toebedeeld, rijzen hoog op aan de zuidrand van onze stad. Vlakbij ligt het Cenakel, een oud klooster, fantastisch gerestaureerd, waar we vandaag een concert hebben bijgewoond. Op het programma, uitgevoerd door een trio van een dame en twee heren, stonden…

Het was een milde zomerdag waarop de opening van de expositie plaats zou vinden. Een scheidslijn was zichtbaar, ergens achter het geboomte tussen loodgrijze wolkenpartijen en een lichter gedeelte van de hemel die aangaf dat het waarschijnlijk zou gaan regenen. Het was al juni, de maand waarin de rode, witte en lichtgele zomerrozen mijn achtenvijftigste…

We schreven begin zestiger jaren van de voorgaande eeuw.... Zo waren onze wandeltochten. We struinden over de Beekse Heide; vaak onafzienbaar en gesierd door een lichtpaarse overvloed of we wandelden in de Rauwbraken, het toentertijd nog onbebouwde natuurgebied ten noorden van onze stad. We waren toen nog samen: de ouders, de zussen en het wilde…

Mevrouw leek me niet oud maar ook niet jong meer. Voor wat haar leeftijd betreft leek ze te zweven tussen de uitersten die nu eenmaal het mensenleven kenmerken en begrenzen. Ze beheerde de marktkraam voortreffelijk waaraan tassen in alle gewenste formaten en uitgevoerd in verschillende materialen bungelden in afwachting van degenen die hun geld wilden…

De verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, plantte de dunne naald haast aarzelend en tastend in mijn kwetsbare rechter pols als een ingenieur van een olieboorplatform op zoek naar olie in diepe lagen van de ondergrond van de aarde. Mijn bloed, dat noodzakelijkerwijs toegevoerd wordt via de slagader die zich blauw-paars aftekent op de pols,…

Tot voor kort zong de kanarie jubelend zijn lied: het snaveltje half geopend; het bolle keeltje trillend, tot hij op een dag een opgezwollen pootje consequent optrok en verborg in zijn verenpak; een onrustbarend teken. Met de auto van een vriendin gaan we op weg naar de dierenarts, die gehuisvest is in een buitenwijk. Op de achterbank staat de kooi…

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel. Droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken. Droefheid om de moeder die de zoon had moeten afgeven en overgeven aan vreemden en had moeten…

Zo was Hij voor mij. Degene die nooit mijn minnaar was. Degene op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg. Gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden. Gebaren die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens. We hebben elkaar…

Ik wist niet of ik haar ooit nog zou ontmoeten maar plotseling en onverwacht kwamen we elkaar weer tegen. Vaak was ik haar huis in de naburige straat gepasseerd dat mij na onze breuk geen toegang meer bood en dat gedurende lange jaren een thuis voor me was geweest In de bus, waarin we gelijktijdig waren ingestapt, beet ik haar toe: "Jij hebt mij…