Bij de halte van lijn 1 aan het station sprak een jongedame me aan. Ze vroeg of ik het koud had. Inderdaad was de temperatuur in dit vroege voorjaar nog niet hoog gestegen en zelf droeg de dame blote voeten met keurig gelakte nageltjes in slippers.
"Hebt u gaan andere schoenen?" vroeg ik haar, maar onduidelijk bleef mij waarom zij de kou wenste te trotseren....

In de Kringloopwinkel scharrelden enkele kooplustige klanten rond. Een dame beschouwde vol belangstelling een rek vol kleding, koos op de tast daaruit een schijnbaar willekeurig kledingstuk, bekeek dit nauwkeurig en hing het na haar inspectie weer terug om haar aandacht op iets anders te richten.
Men verkoopt daar ook speelgoed, geschikt voor peuters en kleuters. Ik trof er een onnozel houten plankje aan met uitneembare kleurige figuren en schafte dit aan voor mijn uiterst zwakbegaafde broer…

Ik vernam dat in het onmetelijke, welhaast onbeheersbare regionale Tilburgse archief slechts jouw naam wordt bewaard; een schamele, ogenschijnlijk nietszeggende aanduiding van jouw geliefde naam die zoveel betekenis heeft voor mij en van je geboorte- en sterfdata, vermeld naast de onvergetelijke naam van je eveneens overleden echtgenoot, mijn liefste vader....
In de massale, overweldigende gegevensverzameling gaat je naam voorgoed verloren, deze verzinkt in het niets, deze verwordt tot…

Toen de helgele, elegante auto met aan de buitenkant het toverwoord "Ambulance" was gearriveerd en toen de verplegers in de groen-gele kledij mijn huis hadden betreden, was ik dankbaar en woorden van dank vloeiden dan ook overvloedig van mijn lippen. De adem was me benomen door de onheilspellende ziekte die men de naam "astma" heeft toebedeeld en het zuurstofmasker was razendsnel op mijn gezicht geplaatst.
Graag vlijde ik me op de brancard in de auto waarna deze met razendsnelle vaart door de…

Eens kwam de lieflijke vogel met het maïsgele verenpak met de zachte, beschermende veertjes die het diertje omhulden als een natuurlijke jas mij vergezellen. In het huis van zijn gouden kooi zong hij iedere dag het hoogste lied. Hij pikte opgewekt en voortvarend van het zaad in het voederbakje en sloeg enthousiast spetterend de vleugels uit in het badje.
Toch is de dag van zijn aftakeling aangebroken en met een mank, gebroken pootje en open bekje kroop hij over de bodem van zijn kooi.
Mijn…

Ze bezette de plaats vóór me in de bus en sprak me á bout portant aan. Grijs haar lag warrig op haar schedel en een okergele das hield haar hals warm. Ze verklaarde de laatste tijd veel Kringloopwinkels te bezoeken. De relevantie van deze mededeling trad me niet onmiddellijk helder voor de geest en er trad een stilte tussen ons in.
De bus vervolgde haar parcours en hobbelde voort tot ik uitstapte.

Met heel veel moeite had ik hem opgespoord; een oudere, grijsharige meneer met kalende schedel die bij kennismaking handig, humoristisch en zeer levenservaren bleek te zijn.
Snel, voortvarend en deskundig heeft hij in mijn flatje de grote prent waarop die Praagse kerk staat afgebeeld die zozeer tot mijn verbeelding spreekt, het zwart-wit-portret van mijn levenslang getormenteerde moeder en de drie schilderijen, stammend uit mijn goede ouderlijk huis, voorstellend een stadsgezicht, een molen en…

Mijn leren bank, een erfstuk, die mijn armlastige ouders eens konden aanschaffen van een onverwachte en onvoorziene bonus; de bank met de gecapitonneerde kussens waarop mijn hoofd ooit rustte als op de blaasbalg van een mannenborst; deze bank is zwaar beschadigd en draagt als het ware wonden zoals ook wonden mijn hart en ziel geselen en tormenteren.
De zwarte foulard bedekt de kwetsuren als een troostmiddel, als de weldadige troost die ik vaak en tevergeefs gezocht heb....

In de wachtkamer van de arts, bevolkt door meerdere patiënten, wierp hij aanvankelijk aarzelende en onzekere blikken in mijn richting als een ontdekkingsreiziger die voor het eerst voet aan land zet op een nog onbetreden continent, tot hij mij aansprak. "Ik ken u van de bus. Ik ben dertig jaar chauffeur geweest. Wij chauffeurs kennen alle mensen, maar de mensen kennen ons niet."
Hij was dus onvermoed degene die mij gedurende lange jaren in de bus van "Arriva" gevoerd had naar het adres waar ik…

Ik kwam mevrouw tegen op de markt. In een kinderwagen koesterde zij teder een petieterig lieflijk hondje met krullerige vacht, aangekleed en omhuld door doeken tegen de kou. Twee hondjes had zij al af moeten geven, deelde zij mij mede, maar nu was het kleine hondje in de kinderwagen haar lieveling, haar kostbaarste schat, haar kindje, haar zozeer uitverkoren en innig geliefde "baby".....

In de massieve zwarte kolos die in de Tilburgse volksmond wordt betiteld als "de doodskist" vond eens het zoveelste onheilspellende, rampzalige en tot wanhoop stemmende toneelstuk plaats op het onzalige toneel of podium van mijn leven. Gezeten aan de computer behoorde het tot mijn taak als een vorm van productiewerk de hele dag de heilloze formulieren te vervaardigen die de hondenbezitters in de stad ongaarne op hun deurmat zouden aantreffen.
De colleges filosofie die ik - paradoxaal genoeg -…

Het valt nauwelijks te ontkennen dat Kapsalon "PureLou" gesitueerd is aan de Schouwburgring. In een ruimte die men als een zaal zou kunnen kenschetsen, staan hier de zwarte leren fauteuils voor de spiegels die een hele wand beslaan. In de tuin achter het pand ligt een grijs stenen Boeddhabeeld dat uiteraard de functie of de doelstelling niet heeft propaganda te verspreiden of de leer te verbreiden van de oosterse profeet en men heeft het uitzicht op gevels en achtertuinen...
Voor de spiegel…

In de met veel kunstzinnigheid ingerichte etalage van de zaak aan de Schouwburgpromenade - de overdekte winkelgalerij die welhaast ten onrechte is ontworpen om een architectonisch sieraad voor onze arme stad te vormen - paradeert een citroengeel beeld, uit papier-maché vervaardigd, van een opgewekte en frivole Paashaas.
Het Paasfeest is weer op handen en ook in de bakkerszaak aan de Hasseltstraat vindt men ter gelegenheid van het grote aanstaande feest grote, staande vrolijke Paashazen uit…

Eens, in een jaar waarin het St. Elisabeth Ziekenhuis - dat tallozen in haar zalen gehuisvest, verzorgd en al dan niet genezen heeft - nog altijd haar muren verhief aan de Jan van Beverwijckstraat (op het grondgebied dat na de sloop plaats bood aan psychiatrisch ziekenhuis "Jan Wier"), toen ik nog een jonge vrouw was en mijn schoonheid me nog niet in de steek gelaten had, stonden enkele heren achter de omheining die het ziekenhuis omgaf en plotseling en onverwacht, als een charmant gebaar en…

Op mijn zwartgelakte vitrinekast staat tot op de huidige dag de schelp die ik eens vervaardigde uit dikke, aardse, grijze klei. De schelp bevat in haar binnenste, in haar innerlijk een bal, eveneens uit klei samengesteld, die is als een parel in een oester.
Deze bol acht ik symbolisch voor mijn kwetsbare hart dat diep verborgen in mij rust, onzichtbaar voor de wrede en gevoelloze menigte die erop zou trappen, het zou beschadigen en tenslotte zou vernietigen.....

Iedere morgen om acht uur ontmoeten we elkaar. Het is een soort oneigenlijke "date". Hij draagt exuberante tatouages en gouden ringen in de oren en zijn buik springt naar voren als een eveneens oneigenlijke, want "mannelijke" zwangerschap. We zijn beiden vaste klanten van de Aldi. In de lange gangen van de florissante winkel waarin het brede assortiment is uitgestald, vergaren we beiden wat van onze keuze en gading is en tenslotte geint meneer nog uitbundig met de cassière. Men kent elkaar.

In de Veemarktstraat vindt men een klein halletje waarin het stenen beeld van de heilige
Vincentius á Paulo met het kindje op de arm opgesteld is dat als het ware waakt over de kooplustige bezoekers bij de toegang tot de Vincent Shop.
Ik drentel daar ogenschijnlijk belangstellend maar in feite onverschillig rond tot mijn blik valt op twee kleurige, aantrekkelijke doosjes met CD's van Mozart en Mendelssohn. De fraaie hoesjes tonen het portret van de onovertroffen en wereldberoemde Weense…

Eens, in dat verre, haast vergeten jaar, had de dokter ons bezocht in mijn ouderlijk huis. De trouwe huisarts, die zes jaar daarvoor geassisteerd had bij de bevalling en mij mede ter wereld had gebracht, had mijn hand bij die gelegenheid vastgenomen; een vreemd en wonderlijk gevoel!
Mijn longen waren aangetast. Opname in het St. Elisabeth Ziekenhuis was nodig. Van het ziekenhuis herinner ik me het isolement in wat men de "boxen" noemde en de wonderlijke "witte" omgeving.
Het verblijf aldaar…

Onder mijn huis bevindt zich een berging, een ruimte die toegevoegd is aan de woning, een soort toegift en daarin is nu de oude klok opgeslagen, de oude houten klok met de wijzerplaat waarvan ik als kind de cijfers aflas. De in mijn kinderogen wonderlijk gevormde twee, drie, vier en vijf waarmee ik voor het eerst kennismaakte. De klok, een van de weinige overgebleven erfstukken, is mij zeer dierbaar en deze zal zeker weer een plaats verwerven op de tweede verdieping, in de slaapkamer waarin ik…

De brug die het Wilhelminakanaal overspant en waarover een flinke verkeersstroom dagelijks zijn weg zoekt, heft vier trotse pijlers ten hemel. Zij moet in de jaren van mijn jeugd een forse indruk op me gemaakt hebben.
Merkwaardig genoeg (maar dit kennelijke feit is omhuld door de schaduwen en de duisternis die ons verleden omgeven en die dit niet zozeer lenen voor een duidelijke en welomschreven waarneming) moet zich eens in de nabijheid van de genoemde brug aan de Nieuwe Bosscheweg een…