Het staat hier sinds kort te pronken op mijn oude, zwartgelakte vitrinekast: een boeket, samengesteld uit schitterende bloemen met prominent in het midden de fleurige roos die een voorbije zomer representeert.
De allerliefsten zonden mij dit, nadat de woelingen van de frequente ruzies hoog opgelaaid waren, die nooit onze liefde en vriendschap vermochten te doden.

Wouter, onze op één na jongste achterkleinzoon, heeft ons enkele dagen geleden zeer weten te verbazen. Hij is kort geleden negen jaar oud geworden en zit op school in groep vijf. Het jongetje is erg sportief, zowel in de sport zelf (doelman van een jeugdelftal) maar ook in het nemen van beslissingen naar zijn leeftijdgenootjes toe. Maar hij is ook zeer kritisch op zich zelf. Wanneer hij een bal niet weet te stoppen om het doel vrij te houden, dan is hij van teleurstelling al meerdere keren in…

De eenzaamheid is een stille storm die al onze takken afbreekt.
Maar ook onze wortels sterker maakt en ons leert om te bloeien in de wind.
De eenzaamheid is een stille storm die al onze illusies wegblaast maar ook onze dromen helderder maakt.
En ons leert om te stralen in de nacht.…

Het vormt een "epitheton ornans", een "versierende benaming" waarmee men de bejaarde dames aanduidt; de trotse, krachtige en sterke weduwen in wiens gezelschap ik me vaak bevind. De
kroon van hun grijze haar vormt hun sieraad en zij trotseren moedig de kwellingen van hun eenzaamheid nu hun levensgezel hun ontvallen is

Het is volbracht. De tijd in de "logeerwoning" die voor mij was ingericht met de hoogstnoodzakelijke voorzieningen is voorbij. Ik heb afscheid genomen van de trouwe klok aan de wand die de nutteloos gepasseerde uren wegtikte, van het veel te ruime tweepersoons bed waarin ik geen partner mocht verwelkomen, van het bankstel en van de eettafel, omringd door de stoelen die uitnodigden tot de gedeelde maaltijd.
De werklieden hebben de laatste hand gelegd aan mijn eigen woning, niet ver uit de buurt…

Het zijn curieuze, wonderlijke halfronde balkonnetjes die ik plotseling opmerkte en waarop mijn oog viel tijdens mijn wandeling door de Noordstraat onlangs. Ze bevinden zich hoog aan de gevels alsof ze een uitnodiging zouden moeten vormen voor de wanhoopsdaad van een zelfmoordenaar.
Verderop in de straat tref je dan ook nog en wel sinds veertig lange jaren de uitdragerij van "Sam-Sam" aan die welhaast brutaal haar tweedehands kleding buiten uitstalt en je vraagt je terdege af welke armoedzaaier…

De Nieuwlandstraat en de Stationsstraat slingeren zich door het centrum van onze stad. Zij verbinden de Heuvelstraat en de Spoorlaan met elkaar.
In lang vervlogen tijd, toen we nog tieners waren, was in het statige pand van "Terra Nova" aan de Nieuwlandstraat de Volksuniversiteit gevestigd. Op de zolder van dit eerbiedwaardige pand knutselde ik eens aan de pitrieten lampenkap. Het moest een bolronde kap worden die een gloeilamp zou kunnen bevatten. Het willige, buigzame pitriet boog zich onder…

Onlangs ontmoette ik opnieuw de oudere mevrouw aan wie ik jaren geleden als een triomf, als een trofee mijn bundeltje met schrijfwerk durfde te overhandigen. Haar grijze haar ligt als een achtenswaardige krans gespreid over haar schedel en de blik uit haar diepliggende, alwetende, wijze oude ogen bereikte mij vanaf de overkant van de tafel in het café.
Velen moest ik door het noodlot verliezen, maar alsof wij ons daarboven tevergeefs trachtten te verheffen, torenden nog altijd de gestalte en…

Naar het oude huis, naar de "boerderij" waar zovele van mijn voetsporen liggen, waar eens de dartele hond met glanzende zwarte vacht die niet meer te midden van de levenden is, speelde en mij kwam begroeten, zal ik blijven verlangen.
Daar rekken nog altijd mijn enig overgebleven dierbaren hun nog zo kortstondige, vluchtige leven en zij zijn zo onbereikbaar voor mij.
Zullen de onschatbare momenten van ons toekomstig weerzien nog komen en onze liefde doen opbloeien?

Een grijze, dichte mist die de nieuwe herfst begeleidde en die de winter al aankondigde, verraste ons die morgen. Op het kronkelende pad, dat onze woningen omzoomt en dat bezaaid is met herfstbladeren, ontmoette ik mijn overijverige grijsharige buurman, gekleed in donkerblauwe overall. Solidair en betrokken bij onze buurt en buurtbewoners harkte hij de bladeren van het pad. In ons praatje kwam inderdaad tot uiting hoezeer hij de perikelen van zijn medebewoners tot zijn zorg en persoonlijke…

In die tijd, de vijftiger jaren van de vorige eeuw, kregen vrijwel alle jonge meisjes een strik in het haar. Ik sta ermee op de foto in een feeërieke jurk naast mijn trots glimlachende, nog jonge moeder.
En zo herinner ik me nog zo goed de kleurige, zijdezachte strikken, geweven uit fijne stof. Andere foto's uit de collectie die verzameld is in het album tonen mij op het kleine houten stepje in de zonovergoten Pieter Pauwstraat en achter het tafeltje dat Sinterklaas geschonken had als een…

Vrij vaak hoort men iemand zeggen: 'Als je niet van jezelf houdt, kan je ook niet van iemand anders houden.' Ik heb dit altijd een afgezaagde uitdrukking gevonden die bovendien helemaal niet klopt.
In België drukt men 'houden van' uit met de woorden 'iemand graag zien'. Dan zou bovengenoemde uitdrukking dus worden: 'Als je jezelf niet graag ziet, dan zie je anderen ook niet graag.' Dan wordt meteen duidelijk dat die uitspraak nergens op slaat. Want het is natuurlijk heel goed mogelijk dat je…

Ik herinner me tevens hoe in die vroege jaren (ik was acht jaar oud en bezocht de tweede klas van de lagere school) het zonlicht het lokaal dat grensde aan de rijk voorziene tuin van de fraters overgoot en hoe de handwerkmaterialen gereed lagen op de ouderwetse banken: geweven linnen stof en een naald voor ieder meisje. Hoe Zuster Theodorina in haar zwarte habijt rondwaarde door de klas en hoe ze van onder haar kledij de kleurige draden borduurgaren verstrekte. We breiden ook voor onze poppen;…

Het is als ontrolt zich een soort film in onze Nassaustraat; als was dit een soort ouderwetse Western uit lang vervlogen jaren. Men ziet de gehelmde heren af en aan lopen en sjouwen met allerlei materiaal. De "banners" van Wonen Breburg en van de BAM tonen in keurige letters wat de vergaande plannen van de beide organisaties zijn. Ook wappert de trotse vlag van de BAM aan de lange witte vlaggenstok die is opgesteld in onze straat ten teken dat het moment van de triomf bijna is aangebroken;…

Bij de receptie van het museum dat we bezochten, trof ik een schilderijtje aan met daarop een afbeelding van een klein, gifgroen, vuurspuwend draakje. Het kunstwerkje was vervaardigd door een zwakbegaafde kunstenaar en ik besloot het artefact aan te schaffen. Het sprak tot mijn verbeelding dat het draakje wellicht voor mij symbolisch zou kunnen zijn, hoe merkwaardig men dit misschien ook kan vinden, voor de liefdesobsessie die mij gekweld had en die nu uitdoofde, want het draakje spuwde nog…

Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde...
Het lieflijke jonge meisje (waar kwam ze plotseling vandaan?) was opgedoken uit een uithoek van het restaurant van het ziekenhuis en ze troostte mij.
Van harte bedankte ik haar.

De kou van een late novemberavond drong door mijn dunne jas en de nacht lag als een donkere deken over de wereld toen ik de afstand tussen de beide woningen te voet overbrugde. Mijn zozeer dierbare woning waarin ik al dertig jaar nutteloos de ongenadige tijd gepasseerd heb, lag erbij als een verwaarloosd en onttakeld, ontredderd slachtoffer, als een ziek kind dat de tranen deed opspringen in mijn ogen hoewel het vanzelfsprekend slechts gaat om morsdode materie en allerminst om een menselijk…

Hotel-Restaurant "De Druiventros" is een accommodatie die iets buiten de stad gesitueerd is en wel vlakbij Berkel-Enschot. Zij is te bereiken via de lange Bosscheweg (geflankeerd door villa's) en zij heeft in het verleden diverse doeleinden gediend en verschillende bestemmingen gekend.
Vandaag was op deze locatie een ruim en enthousiast publiek toegestroomd om te luisteren naar de uitvoering van de "Walddrum Musikanten". Zij presenteerden een breed en uitgebreid repertoire van "Tiroler…

Het huis waarin ik geboren ben; het huis waarin mijn opa en oma zich vestigden in de dertiger jaren na de teloorgang van hun zaak; dat huis is onherkenbaar veranderd.
Ik kon er niet naar kijken op Internet waar het met veel "pump and circumstance" gepresenteerd wordt aan de potentiële kapitaalkrachtige toekomstige bezitter of bewoner. De geest van de moderne tijd is in het eens zozeer vertrouwde huis getrokken en deze heeft het verziekt.
Waar zijn de oude houten "Chippendale" stoelen waarmee…

In het dorp St. Willebrord, behorend tot de Gemeente Rucphen, koestert men in een merkwaardig museum een eveneens curieuze verzameling.
In enkele houten paviljoentjes treft men hier een huiskamer uit 1890 aan die zelfs herinneringen aan de Napoleontische tijd met zich meebrengt. Ook is hier een klaslokaal uit een zo ver, haast vergeten jaar waar het aloude leesplankje ("aap, noot, mies!") nog altijd geconserveerd wordt. Grote wandkasten en kussenkasten bevinden zich in enorme zalen waarvan de…