Zij die alreeds handenwrijvend hebben uitgekeken naar het moment dat ze de door hen zelfbedachte necrologie van ondergetekende konden gaan rondbazuinen, komen weer bedrogen uit. Hun moment is niet gekomen, de grafredes kunnen de prullenbak in. Deze van elke vorm van intellecten gespeende zielige troep halfanalfabeten druipt nu de wonden likkend af…

Onverwacht, ik zag het niet aankomen, onverdacht, misschien nog beter verwoord, die hoek kwam uit het niets, uppercut vol op mijn bek gegaan. Ik heb geen zin u alles uit de doeken te doen, weet slechts dat mijn lieve Nathalie mij een plens ijskoud water in 't gezicht heeft gesmeten, maar mij daarna wel volledig heeft afgedroogd. Zij hield mij voor…

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd. Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld. Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is. Ik heb haar nooit laten leven, ze is gevoed door mijn…

Soms heb ik dat, lekker wild om mij heen slaan, nagel ik elke katholiek koliek aan het kruis, hak ik sharia-waardig ledenmaten van scooterkutlichtgetintenoordafrikanen, beuk ik gaarne normen-en-waarden terug in die pleuriskop van grijns-JP. Daar heb ik soms zo'n zin in, dat wil je niet weten. Ik houd het u ten goede, de ontploffing is nabij.…

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering. Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn taal spreekt. Mijn ongehoord schreeuw verstaat. Van iemand…

Het is toch verschrikkelijk dat de politie gebeld wordt en de agenten buiten blijven wachten. Waarom bel je eigenlijk politie, ik meende omdat je in nood altijd 112 kon bellen. Deze lijn staat voor hulp aan de medemens, zij die je redden van verdrinkingsdood, van brand tot het halen van je kat uit de boom aan toe. Nee, dat schijnt allemaal veranderd…

Het openluchtbad is aan de andere kant van de stad. Op de enige fiets die wij als gezin bezitten, rijd ik die middag naar de Badstraat; heerlijk zwemmen, mijn lust en mijn leven. De zomerschoolvakantie is eindeloos lang en warm. Toch is zwemmen voor mij, als onzeker pubertje, een twijfelachtig genoegen. Ik heb geen flitsend badkostuum, laat staan…

Dat wilde ik ook worden, later, wist ik veel dat ik daarmee de gelukkigste periode uit mijn leven zou afsluiten. Omdat ik wilde groeien ben ik nu kleiner dan ooit, het meisje dat nieuwsgierig was naar wat die grote mensen in de voorkamer elkaar te zeggen hadden, dat meisje is volwassen geworden. Maar niet groot, speels tikt zij op vingers, beteuterd…

Die Martijn van de Bergh kan het maar niet laten. Nadat hij eerst een Belinda-Keet veroorzaakte door wat enige muizenkiekjes in Huize Meuldijk, geleverd door Rob de Nijs en diens aanstaande, aan weekblad Privé te verpatsen heeft hij nu weer zijn slag geslagen. Een heuse Tweede Kamer-keet op de rit. Foto’s van een totaal ontredderde tweede kamer waar…

De nietigheid van het bestaan, een stofje op de wereld, de wereld een stofje in het universum. Een nog kleiner stofje beweert mijn kleinheid, kleineert reinheid. Kijk, ik zeg niet dat ze dood mogen vallen wat mij betreft, per slot van rekening heb ik daar een stofzuiger voor. Waar het mij om gaat is die arrogantie, de betweterigheid gestoeld op een…

De laatste uren, voordat jij er zou zijn, hadden hun magie verloren. Wat zo ver weg was geweest, was nu zo dichtbij, dat ik niet wist, hoe te relativeren. Van binnen brandde een verlangen naar jou, maar ergens was ik ook kwaad op je. Boos op de liefde, waar ik niet sterk genoeg voor blijk te staan. Boos op de pijn die het voelen me doet, als jij me…

Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid.... Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen. Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in kantoor- heb gelegen. Voorbij zijn de ochtenden dat ik…

Het is laat, ik rook nog een sjekkie, drink een laatste borrel, tevreden met de dag die is geweest. Wind en regen getrotseerd, broertje geholpen met zijn nieuwe thuis, kast in elkaar geschroefd voor dochterlief. Het leven is zo slecht nog niet, ik ben wel moe en aan slapen toe. Niemand wilde hem hebben toen mijn moeder overleed, maar morgen ligt…

Krijgen we een gesprek. En wat denk je: hij vindt dat ik niet tegen een verschil van mening kan. Zeg ik: wat voor verschil van mening? DIT was geen verschil van mening. Zegt hij: ja wel hoor. En dáár laat jij een relatie op stranden. Zeg ik: néé dit is géén verschil van mening. Een verschil van mening is als jij hier bent met jouw takkenschaar…

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipend in zelfmedelijden. Misschien had je me nog langs…

Ik loop over straat. Ik heb, niet in de laatste zin als vrouw, het bijzondere talent meerdere dingen tegelijk te kunnen doen. Of ze allemaal naar behoren worden uitgevoerd hoor je me niet beweren. Ik lees mijn note-book, rook een joint, bel met een slachtoffer van mijn enthousiasme en probeer iemand de weg uit te leggen, zonder enige kennis van straten…

We zullen er aan moeten geloven, stelling nemen. De strijdende partijen drijven e.e.a. op de spits, kerketoren en minaret, christenhond en geitenliefhebber, schreeuwende reclame en literatuur. Zwart versus wit, een wereld die zichzelf verloochent, niet met elkaar weet om te gaan. Strijd is de impuls van deez' aardkloot, er dient gewonnen te worden…

Is het waar? Vraag ik mezelf, -voor de zoveelste keer- af. Ben ik mezelf weer verloren aan iemand, die me kan breken en helen, naar diens wil? Geschrokken kijk ik mezelf in de ogen, een lege blik tekent het spiegelbeeld. Ik ben een paar uren, dagen kwijt. Ik heb de kleren van drie dagen geleden nog aan, mijn haren verwilderd, ongekamd. Ik voel…

De lage avondzon kust een wolkenband beschamend naar de nacht, de rimpelende zee goudbrokaat golven naar een einder, oplichtende algen doen een verwoede poging het donker te doorbreken. Tevergeefs, de duisternis omvat vergetelheid, nog even scharlakenrood achter de kim, de dag is dood, gestrand op de vloedlijn. Al dat over blijft, spijkers, laag…

Ik hoorde op televisie over een vrouw die een stichting in het leven geroepen heeft die 'geheim geweld' aan de orde wil stellen. Heel mooi dacht ik en schreef haar mijn bewondering en tevens mijn eigen belevenis over geheim geweld. Ik ben 58 en nog maar 1 jaar geleden, toen ik een foto van mijzelf zag als 14-jarige moest ik huilen en zei hardop…