In een uithoek van de stad koestert ze haar kleine universum als was dit afgezonderd, afgescheiden van de werelden van vele andere stadsbewoners en van al het onheil, leed en ongeluk dat overal "Gang und Gebe" is. In het plantsoen bij haar huisje trof ik nietige vergeet-mij-nietjes aan, als herinnerend aan liefdesverdriet, aan een op tragische, onherroepelijke wijze voorgoed verloren gegane liefde (alleen de kleine blauwe bloempjes schijnen nog te getuigen van wat eens was) En daar, te midden…

De Tilburgse Westermarkt kan met haar sequentie van etalages waarin de fleurige collecties, kennelijk uitsluitend gereserveerd voor jonge meiden, vanzelfsprekend niet concurreren met de prestigieuze en luxueuze winkelgalerijen in Milaan, Wenen of Parijs.
Mijn tot op heden onbekende buurman van het Nassauplein, die gewoontegetrouw zijn dagelijkse route aflegt voor de noodzakelijke boodschappen, bivakkeert hier vaak op het bankje voor de banketbakkerij. Zijn bovenlip en kin worden gesierd door…

Ik maakte aanstalten om naar Rotterdam, Den Haag en Zoetermeer te vertrekken toen ik haar tegenkwam op het perron; een dame van mijn leeftijd, misschien een "old hippie", slank, gekleed in een kleurige pantalon, met diepe rimpels die haar gezicht tekenden. Ze zou me met behulp van haar mobiele telefoon van dienst zijn, de weg wijzen en de route uitstippelen. We kwamen tot een klein praatje over een bepaalde esoterische vorm van creativiteit die wellicht radicaal tegengesteld is aan de strakke…

In het schimmige, schemerige, zozeer gemankeerde brein van mijn arme broer heeft ondanks alles nog een futiel en nietig besef van de opeenvolging van de seizoenen postgevat. Hij spreekt dit uit en zegt de riedel op tegen de trouwe en liefdevolle verpleger, zijn plaatsvervangende vader sinds lange jaren: "winter, voorjaar, zomer, herfst".
Aan dit besef klampt hij zich vast als een drenkeling op volle, onstuimige zee aan de reddingsboei, waar velen hem verlieten en hij nog slechts zijn hele…

En zo verschijnt ieder jaar her en der de gele brem die me aan haar doet denken omdat ze deze bloemen - en wie weet waarom? - prefereerde boven alle andere bosschages, struiken, bloemen en planten.
De bremstruiken luisteren ons noordelijke voorjaar steeds op naast alle overige uitbundige bloesems.
Haar moest ik afgeven, overgeven aan de oneindigheid....

Sinds zestig jaar zetelt de familie in het mooie huis aan het Nassauplein dat ik zo vaak van buiten af aanschouwde. De staketsels van de "gekandelaberde" bomen staan voor de deur die ondanks alles in het nieuwe seizoen enige bloei tonen en waar kennelijk het mij zo vreemde en onbekende geluk opbloeide als het huwelijk nog altijd floreerde en niet versleten was of teloor was gegaan.
Ik sprak mevrouw aan in de supermarkt. Ze had me vaak gesignaleerd bij de bushalte aan de overkant als ik weer…

Een duifje zetelt op een tak in het geboomte aan mijn venster dat zich ontvouwt als een paradijselijk aandoend, welhaast Renaissancistisch schilderij. In de avond vertoont zich een mooie, ronde, bleke maan tussen de uitsparing van de dichtgeschoven linnen beige gordijnen. De stilte van de nacht is als een balsem voor mijn ziel.
Spoedig zullen de nieuwe morgen en de nieuwe dag mij begroeten met kleurige tinten achter de bomen.

"Ik woon daar nog steeds" verklaarde ik toen ik haar onlangs voor de tweede keer tegenkwam op de Tilburgse markt. Ze zei dat ze onlangs tevergeefs op de fiets uit Goirle was gekomen en eveneens tevergeefs had ze rondgedwaald in mijn buurt en naar mijn adres gezocht. Nu wisselden we telefoonnummers uit die ze noteerde op een klein briefje dat ze bij zich had.
("Jongeman" had ze gezegd tegen een verkoper achter een kraam "hebt u misschien even een pen?") Ze verklaarde nu al 86 te zijn en haar…

Het was 1965.De Beatles en de Rolling Stones maakten hun opmars en furore en beide groepen vochten om de voorrang en om de voorkeur bij de teenagers. Met mijn vriendin Lucia koesterde ik de LP "Sargeant Peppers Lonely Hearts Club Band" waarop de fameuze song over de "Strawberry Fields" die tot onze verbeelding sprak en die zozeer toepasselijk was want achter het Fraterhuis strekten zich de aardbeienvelden uit waar wij, vriendinnen, tegen een kleine vergoeding door onze knieën zakten om de…

Ik was dertien jaar oud en ging sinds enige tijd naar de brugklas. In mijn pijpenla van een kamer maakte ik na schooltijd mijn huiswerk (onder meer de wiskundesommen van de welwillende meneer Kwantes) aan de grijze metalen plaat van het Tomado-rekje die goed kon dienen als bureautje. Op late zomeravonden drongen het gitaarspel en de zang van buurmeisje Jannie door de dunne tussenmuur naast mijn bed en dan verwonderde ik me over de tekst van haar chanson.
Ik vroeg me af wat ik me daarbij voor…

We hebben nooit veel met elkaar gesproken maar onze stilzwijgende verstandhouding stond buiten kijf. Haar forse zwarte bril maskeerde haar blinde ogen. En zo bezocht ik haar en zo bekeken we samen de vijver achter het Zorgcentrum en de helgroene hals van de eenden omdat mevrouw zo van dieren hield en tijdens de Bingo genoot mevrouw nog zozeer van het spel....
Ook bekeken we eens samen de kunstig vervaardigde popjes die tentoongesteld waren in een vitrine in de hal van het Zorgcentrum. Mevrouw…

Het is goed toeven op het terras van Café "Anvers" op de Oude Markt in het zonnetje van mei terwijl de sonore klokken van onze Heikese Kerk een afscheids- of welkomstlied aanheffen. Ik wacht op de trouwe ex-collega van veertig jaar geleden. Ik beschouw een merkwaardig pand aan de overkant waarvan, als men dat zo kan zeggen, de etages zich "onbeschaamd" hebben opgestapeld en waarvan de vensters en balkons op iedere verdieping overhuifd worden door daken, belegd met roodbruine pannen. Een…

In onze jeugdjaren legden wij eens te voet de lange weg af vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad naar het missionarishuisje van de heilige Petrus (Peerke) Donders. Hij is vereeuwigd in het grote, antracietgrijze standbeeld aan het Wilhelminapark dat uitbeeldt hoe hij vol mededogen een hand legt op het hoofd van een van zijn Surinaamse protegés.
Het huisje van Peerke Donders maakte een diepe indruk op ons, kinderen nog, en we verbaasden ons zeer over de schrijnende armoede waarin de…

Ik ben op deze kamer ondergebracht, bij de longlijders. Twee grote, kleurige plastic ballonnen, gedecoreerd met grappige en lieflijke kindergezichtjes hangen boven het bed van de man wiens longen zijn aangetast. Hij sleept rond met een merkwaardig, onhandig kastje met oplichtende lampjes dat hem meer last dan gemak bezorgt. In de avond komen zijn vrienden hem bezoeken en ze scharen zich rond het lamplicht.
Vanuit mijn bed sla ik het tafereel gade dat door mijn halfblinde ogen zich voordoet als…

Alzheimer had toegeslagen. Ze was uit haar huis verdreven. Maar zelfs het merkwaardige artefact, een soort kunstwerk, dat ondanks alles reminiscenties opriep aan de Natuur, de Natuur die zij zozeer liefhad, het artefact dat aangebracht was in de kale gang van het Zorgcentrum waar zij verbleef, kon haar nog inspireren.
De sporen en tekenen van haar kunstzinnige en wetenschappelijke opleidingen en achtergrond bleven onvermijdelijk merkbaar en te bespeuren en deze doordrongen haar persoonlijkheid…

Het is voor de heren beter en meer aangenaam te schertsen met een jonge, florissante dame dan met een oude vrouw.
We ontmoetten elkaar op het bankje vóór de Copyshop en ik moest hem toegeven dat ik zeventig ben. Mijn oogleden vallen daarom ook als kleine luikjes gedeeltelijk over mijn ogen en mijn linkerbeen wil niet helemaal meer wat ik wil.
Het verkoopstertje was echter vief en vitaal. Ze droeg een soort haarband in het haar, speciaal voor Koningsdag en fleurige blauwe en rode streepjes op…

De taxi was vóór komen rijden en deze had niet geschroomd het decor van mijn heilloze en desastreuze verleden, inclusief vele vervallen, desolate en mistroostig stemmende panden te passeren om tenslotte een soort "alternatief kantoorpand" te bereiken aan de Dr. Paul Janssenweg, waar de "Samenwerkende Tandartsen Zuid" gevestigd zijn.
Een klein gezelschap had zich hier verzameld in de wachtkamer, bestaande uit een mevrouw met overduidelijk geverfd haar waarop zij frivool een bril geplant had,…

Hij had zijn "carrière" in de psychiatrie voltooid. Hij kende het diepgaande leed. Hij had besloten tot de zorg voor ouderen. Zijn hart was gesmeed op het aambeeld van het leven en het resoneerde met de harten van de slachtoffers en gedupeerden op dezelfde toon, met dezelfde melodie.
Uiterst zorgzaam schikte hij de jas om het lichaam van de patiënt in de rolstoel. Hij bracht hem koffie en praatte belangstellend met hem over zijn hobby, het Nederlandse chanson en over accordeonmuziek. Hij…

Ineens dook hij op uit de krochten van het gebouw waarin ik mij bevond en als het ware uit de diep verzonken krochten van het verleden, noemde hij mijn naam ("Ineke!") en stak zijn hand uit.
"Meneer Van de M." repliceerde ik en de avonden doken razendsnel voor mijn geestesoog op. Avonden gevuld met en gedomineerd door mijn notuleerwerk; met het zo noodzakelijke, zo gewenste, maar zo saaie, lullige en marginale werk dat niemand graag doet. Kennelijk na alle mislukkingen en afwijzingen een van…

Op het kronkelende pad dat slingert door ons Westerpark zijn altijd wel baasjes met honden aan de wandel. En zo achtervolgde ik eens één van hen. Hij voerde een zwart-wit-gespikkelde viervoeter aan de lijn en ontmoette een andere hondenbezitter. De kennismaking was aangenaam. Vrolijk dartelden de dieren om elkaar heen en ze besnuffelden elkaar uitbundig en enthousiast tot de bazen hen commandeerden de weg voort te zetten.