Men herkent mij doorgaans aan mijn stem. Deze draagt ver en reikt ver, dus was het hoorbaar in de hele bus, dat ik vroeg naar "De Hovel" in Goirle (Het naburige dorp Goirle bezoek ik van oudsher met enige regelmaat en ik heb er vele voetstappen liggen). Enkele medepassagiers bleven na mijn verzoek lusteloos, onverschilig en apathisch voor zich uit staren, maar een oudere, kale heer vóór mij was behulpzaam, hij draaide zich om en reageerde onmiddellijk: "De Hovel? Dan kunt u het beste in de…

De taxi, die op tijd gearriveerd is, zal hobbelend en schokkend, hotsend en botsend haar weg afleggen tot mijn ergernis, zodat mijn hele lichaam in opstand zal komen en de auto zal haar weg vervolgen door mij onbekende en onbestemde villawijken waar echter ongelooflijk kapitale villa's het uitzicht uit het voertuig zullen bepalen. Tot mijn verbazing en verwondering zal ik in de inrichting de oude en vertrouwde verpleger nogmaals ontmoeten die daar onvermoed en onttrokken aan mijn waarneming…

Op een mooie, nog koude dag aan de vooravond van de lente, toen her en der al paarse, gele en witte krokusjes waren verschenen, nam ik naast haar plaats bij de halte van lijn zeven. Ik begon maar voetstoots met de openingszin: "Het valt niet mee", altijd een voltreffer.
Mevrouw was allerminst de slankste, ze droeg een soort wijnrode baret en ze wees op een dakloze zwerver in de verte, rustend op een kartonnen doos. Ze ergerde zich eraan, verklaarde ze dat sommigen zo bedelden en ik beweerde…

Het heeft me jaren gekost om los van je te komen.
Als ik nu aan je denk, dan denk ik aan onze mooie momenten samen.
Maar ik heb geen erkenning meer nodig voor het verdriet dat je me hebt aangedaan.
Eigenlijk heb ik niets meer van je nodig.

In het Twee Steden Ziekenhuis had ik een inkijkje in de ziekenkamers waarin verschillende patiënten uitgestrekt lagen op de witte bedden met bijpassende hoofdkussens en men beantwoordde mijn blikken eveneens; nieuwsgierig dan wel belangstellend.
In de kleine, langwerpige wachtkamer aan het eind van de gang vloeiden plotseling mijn uitbundige tranen ongeremd om mijn ziekte en om mijn lichaam dat ik liefheb. Tranen die niet gestelpt of gestopt konden worden door de nog jonge verpleegkundige in…

In het heldere en warme zonlicht dat binnenvalt door een opening tussen de gedeeltelijk gesloten gordijnen zie ik de stofdeeltjes dansen die me herinneren aan mijn vroegste jeugd toen ik, gezeten op de trap die de verdiepingen van het huis verbond en die voerde naar de met roodbruin hout betimmerde zolder (daar stonden de gele dozen met briefpapier van mijn oom die vertegenwoordiger was) voor het eerst het stof zag dwarrelen en dansen in mijn rood-doorschenen handen....
We zijn vijfenzestig…

Voor alle tv zenders die verslag doen van die vreselijke oorlog heb ik een verzoek: zouden jullie de foto van die vreselijke kerel die geacht wordt president te zijn, willen weren uit het beeld? Kijk, als muziek van Marco niet wordt gespeeld, Lil eveneens, en die dame van de Jumbo rel niet meer ten gehore wordt gebracht omdat- ze fouten hebben gemaakt, is het dan bij een idioot die nu een allesbepalende rol speelt qua dood- en verderf, kunnen dan de mensen die tv maken niet- de handen ineen…

Ook Tilburg, tegenwoordig vóór haar station getooid met grote, lichtgevende cijfers - de cijfers 013 van zijn kengetal - kent een labyrint van straten, mij zelfs nog gedeeltelijk onbekend, die ik met mijn vriendin moest doorkruisen om de Willem II straat en bioscoop "Cinecitta" te bereiken. Een grote variëteit van panden biedt huisvesting aan vele stadsbewoners; vele, voor mij onbekende, onbereikbare en anonieme personen, naar wie niettemin mijn vurige belangstelling uitgaat en die ik alle…

Op de pasfoto, aangebracht op de collegekaart uit 1972, die ik nog altijd bewaar, is het portret afgebeeld van het meisje dat ik was (lang haar rond het glimlachende gezicht; een hippie in de flower-powertijd, die nooit echt hippie werd). De barakken, collegezalen, gangen en trappenhuizen van wat toen nog de Katholieke Hogeschool was, hebben mij in dat verre jaar verwelkomd en ze zijn mij vertrouwd en bekend geworden. Op het briefpapier van de trotse onderwijsinstelling kon men het arrogante en…

Wij, kinderen van een bescheiden ambtenaartje, bezaten nooit veel, maar de Sinterklaastijd vormde steeds een hoogtepunt in het jaar. Het vormde een uitdaging voor onze creativiteit om aan de surprises te werken waarmee we elkaar op de grote avond zouden gaan verrassen en we deden ons best op de bijpassende gedichten.
Zo gebeurde het eens dat Sinterklaas mij een fototoestelletje bracht. Het was een klein toestelletje van het merk "Olympus". Wat een cadeau voor een vijftienjarige die nooit veel…

In de kapsalon waar ik sinds lange jaren vaste klant ben en waar een Turkse kappersfamilie de scepter zwaait, verwelkomt men mij op gastvrije en hartelijke wijze met de erenaam "mevrouw Ineke", een vererend "epitheton ornans". Mijn vriend Ali werkt zorgvuldig baard en snor van een der aanwezige heren bij en het gesprek gaat over het momenteel op handen zijnde feest van Carnaval, een hoogtepunt en traditioneel evenement in het jaar. Mijn vaste kapster weet zoals altijd van mijn haar nog een…

Mevrouw heeft haar domicilie gevonden in Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen". Zij heeft zich
in haar zware rolstoel geposteerd bij de receptie waar de zwarte indrukwekkende buste
van Joannes Zwijsen, de grote Tilburgse coryfee, als uit graniet gehouwen, kennelijk met
het doel de eeuwen te overbruggen, nog altijd als het ware schijnt te waken over de bewoners, overigens naast het kleurige wapenschild gelardeerd met trots Latijns adagium...…

Het speelde zich af in de tijd dat Nederland getuige was van de begrafenis van Koningin Wilhelmina. We schreven 1962. Ik zag het op de televisie bij klasgenote Ria thuis, in de Leenherenstraat. Daar was toen ook de hond genaamd "Lady", een glanzend-bruine cocker-spaniel.
Het was mij duidelijk dat Ria meer speelgoed bezat dan ik en dat ze in grotere welstand leefde. De Leenherenstraat met haar grote huizen was dan ook veel chiquer dan de Wethouder van Roesselstraat waar ons arbeidershuisje zich…

In jonge jaren liep ik aan haar zijde. Het woord "lusteloos" had haar steeds vóór op de tong gelegen en daarmee omschreef ze haar toestand die nooit verbeterde en die momenteel, nu ze de oude dag heeft bereikt, is als een rivier die verzand, verdroogd en verdord is, als een eens bloeiende boom waarvan de bloesem, die ter aarde ligt, is afgevallen. En zo regeert de doodsheid in haar hart, ziel en innerlijk, is de melodie van haar leven en toekomst verstomd en tot stilstand gekomen en…

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn zusje en ik dragen beiden jurkjes die we ongetwijfeld hadden overgenomen van een tante. Rechts zie je onze vader. Hij kijkt indringend ons broertje in de ogen.
Het zwakzinnige kind beantwoordde de…

In onze jeugdjaren; jaren van onschuld, getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Den Haag, Scheveningen en Madurodam. Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtige omgeving! Madurodam was ook bezienswaardig en curieus met haar petieterige en wonderbaarlijke bouwsels! En tot slot van ons eenmalige uitstapje bezochten wij in de avond de Pier die zich…

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan, nu mijn jaren ten einde lopen; nu harde grenzen zijn gesteld aan wat voor mij nog mogelijk zal zijn...
Eens wilde ik eveneens met geheven zeilen de zee van mijn leven en toekomst bevaren; stormde ik…

Toen ik van huis ging verwelkomden mij de narcissen, in keurige colonnes wachtend op de aanstaande lente, in het plantsoen naast mijn flat.....
De ijverige dames waren samengekomen in een lokaal van het nabijgelegen Wijkcentrum, en gezeten rond een lange tafel volvoerden ze hun knutselwerkjes. Een van hen werkte aan een klein geborduurd mandje met hengsel en met een afbeelding van een haasje - alvast een surprise voor Pasen en anderen waren bezig met het borduren van kaarten, te gebruiken voor…

Bij "Panaché" kun je terecht voor een kop thee of koffie en voor veel meer zaken die ik hier niet alle onder woorden kan brengen. Na mijn gebruikelijke boodschappen bezocht ik het genoemde etablissement in redelijk goede stemming en signaleerde vóór mij aan een tafeltje een meneer met grijze pet boven zijn gehoorapparaat tegenover een dame die een lieflijk en schattig hondje in de armen hield. Ik liet niet na op te merken dat het hondje "een schat van een beestje" was.
"We worden ouder"…

Bij "Vincentius" aan de Veemarktstraat in Tilburg kun je altijd wel iets van je gading vinden. Mijn oog viel daar op een zwart vierkant klokje met gouden wijzers (inmiddels siert het een van de beide bureaus die mijn woonkamer rijk is). Het klokje zal trouw en in een gestaag ritme de uren wegtikken; de seconden, uren en minuten van mijn leven, van mijn nog ongewisse toekomst. Het bescheiden, zwarte uurwerk is als een voorwerp van kunst, als een "Thing of Beauty" waarop mijn ogen vaak rusten als…