...en zo gebeurde het dat in de omgeving van het station, terwijl ik verpoosde bij de bushalte van lijn zeven, bij uitzondering geen menselijke gedaante mij aansprak, maar dat een wonderlijk, zwartgerokt dier mij naderde; een vogel, een kraai, die de schuwheid kennelijk overwonnen had en als het ware belangstellend en verwachtingsvol vanuit zijn prachtige en intelligente oog naar mij keek. Ik moest de vogel teleurstellen; ik kon hem de kruimel brood of koek waarop hij wellicht zo gehoopt had…

Ze noemen haar "Tulipifera", Tulpenboom. Nu moet ze bloeien in die tuin op de hoek van de oude straat waarin mijn geboortehuis staat. In langvervlogen tijd, in kindsdagen, speldde mijn vriendinnetje haar bloesem op mijn vestje.
Ik herinner me de zonnige straat, de bovenwoning, de huizen aan de overkant, waarachter de tuin met kersenboom en waarvoor de lange lichtgele auto, geheel stijl vijftiger jaren. Mijn eerste vriendinnetje, Gabie, het meisje met het lange, zwarte haar, ging lollies met me…

Als ik het St.Annaplein passeer met de bus, weet ik dat daar achter de gevels van de huizen, achter de welhaast geblindeerde, in het zonlicht blikkerende ramen zich nog steeds de kamer bevindt; mijn eerste kamer, sinds jaar en dag door iemand anders bewoond, wellicht door een jonge student, die daar zijn toekomst begint.
De kamer die de allerliefste, die mijn zelfstandigheid zozeer toejuichte, voor mij gevonden had, de kamer waarin ik droomde en sliep, waarin ik worstelde met mijn eenzaamheid,…

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt....
Na de zoveelste ruzie stapelde mijn leed zich op als een ongewenste Toren van Babel; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort.
De weegschaal van mijn geest sloeg door het zware gewicht van het verdriet door naar de verkeerde kant.
De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen,…

De levenskracht was uit haar weggevloeid en ze bivakkeerde op de kale bodem van de rivier van haar bewustzijn.
Heel haar leven had zij wanhopig gezocht naar de partner die zij nooit gevonden had....
Ze liep veertig jaar aan mijn zijde maar steeds strekte de neerslachtigheid zijn klauwen als met zuignappen naar haar uit....
Tenslotte bewandelde zij nog slechts de heilloze, desastreuze avenue die naar het einde voert....

Nee, veeleisend ben ik niet, erg veel vraag ik niet. Echt het is minimaal wat ik wens, sterker nog: het is zeker weten een wens die meer mensen hebben...kijk:
terug naar ons oude leven, al klinkt dat alsof ik een eeuw terug wil. Terug naar twee jaar geleden dat is niet eens wat ik wens, nee, ik wens dat we terug kunnen naar de tijd van: geen mondkapjes. Ik wens dat we gewoon de deur van de Hema kunnen negeren, ik wens dat die ellendige maatregelen niet nodig zijn, ik wens...ik wens... Jeetje…

In de ontwakende tuin stonden in dat langvergeten jaar de ouders, de meisjes en het jongetje, hand in hand....
Het wilde, ongezeglijke broertje was niet te handhaven op het kinderdagverblijf of op de kleuterschool.
De moeder nam hem mee naar de arts, die niets geloofde, totdat de wilde jongen zijn hele bureau afruimde...
Aan de diagnose was niet meer te ontkomen: "Uw zoontje heeft een partiële afwijking"…

Bij de grote, mooie, nieuwe zaak van de "Aldi", in het lage gebouw hier op de hoek dat geruime tijd geleden verrezen is, had ik bescheiden ingekocht: wat koffie en kaas; vruchtensalade. De rij bij de kassa was niet lang en eenmaal daar gearriveerd bood ik mijn inkopen en mijn pinpas aan en wilde ik afrekenen, maar plotseling kon ik me mijn pincode niet meer herinneren. Enkele malen toetste ik in; foutief en tevergeefs helaas. Het was of mijn tot op dat moment steeds uitstekend werkende brein…

Blankheid te midden van kleurrijke bloei heeft een eigen sterke taal en bekoring.
De zon schijnt over
witte tulpen, schenkt de dag
tere dansjurkjes.…

Destijds zat ik in de ruimte met de geel-gesausde muren een groot deel van de dag met de telefoon in mijn handen, dat wil zeggen op momenten waarop ik niet de toetsen van de typemachine aansloeg.
Mijn ambities waren echter groter en meeromvattend.
De studie lokte en lonkte. Hoopvol wachtte ik op het moment waarop de Open Universiteit haar intrede zou doen in Nederland. En toen het zover was werd het voltooien van de studie Cultuurwetenschappen mijn ultieme doelstelling.
Vol enthousiasme stortte…

Er waren: Wilfried, Paul, Ludo, Emil, Martien; er waren Louise en Mariet. Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken.
Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de studentenparochie waar de pastor met het zilverwitte haar de leiding had.
In zijn armoedige nadagen, nadat hij, zoals men zegt, "zijn toog aan de kapstok gehangen had" zou de seks zijn alleenzaligmakende…

De Conradhof in Tilburg is ook via een "sluiproute" wel te bereiken want vele wegen leiden naar Rome....
Mijn nagels die als het ware getekend zijn door schilderijen van moderne kunstwerken moeten weer "bijgewerkt" worden en in het kleine kamertje op de eerste verdieping dat bereikbaar is via een steile, witgelakte trap moet ik mij uitstrekken op wat men een "chaise longue" zou kunnen noemen....
Deze keer komt het tot een bekentenis van mijn kant: "HIJ heeft me in de steek gelaten"
(Omdat het…

Ik moest een omweg maken om de ingang van onze befaamde LocHal te bereiken. Stoere, gehelmde heren waren her en der bezig in de omgeving met onduidelijke werkzaamheden en het asfalt was grijs en nat. Gearriveerd op mijn bestemming via de achterdeur zag ik dat op lange tafels veel mooie oranje-rode papieren tasjes klaarstonden met bestellingen voor de klanten die op kwamen dagen; welkome surprises voor de leesgrage Tilburger. En zo nam ik twee "hot items" mee van beroemdheden die nu ook weer…

In haar zeer getormenteerde jeugdjaren, toen zij in dienst was op Kasteel "Vaeshartelt" in Zuid-Limburg, had zij de hond gekend die men "Obri" noemde, een forse, zwartharige Rottweiler. Toen de kasteelheer zich misdadig had vergrepen aan zijn echtgenote, was zij gevlucht van het kasteel.
Zij was mijn arme moeder die in de latere jaren van haar huwelijk nog vaak terugdacht aan Obri en verlangde weer zo'n hond tot haar kameraad te maken. Zo leerden wij onze Obri kennen; eveneens een Rottweiler…

Wat is de Veluwe
Rijk aan groen
Aan afwisselend groen
Aan vergezichten…

....en zo, Vader, luisterden wij samen naar die muziek, op die zaterdagmiddagen in die achterkamer van mijn goede, oude ouderlijk huis. De platenhoezen, nog in mijn bezit met daarop die legendarische namen en die kleurrijke afbeeldingen die zozeer tot de verbeelding spreken, lagen op tafel en als het ragfijne naaldje het zwarte vinyl raakte, was er ineens: muziek!
Zo wilde je, Vader, dat mijn hart zoals jouw hart stormachtig veroverd zou worden door die klanken, dat ik zou horen wat jij hoorde…

Het is zonder meer waar dat je al je verfijnde, kunstzinnig verantwoorde voorwerpjes uitstalt voor je ramen. Maar je deur is hard en vijandig afgesloten; deze biedt niemand toegang. En zo loop ik door de straten en beschouw ik die merkwaardige universa van de mensen; alle verscheiden; alle uniek.
De vriendschap en de kameraadschap betekenen zoveel meer als het isolement en de diepe eenzaamheid!

Het merkwaardige paar, man en vrouw, gewikkeld in een duistere, dan wel florissante liefde die mij ontging en die ik bezwaarlijk kon peilen, bewoonde nog altijd het flatje op de bovenste verdieping. Noodgedwongen moest ik er aankloppen wegens verlies van mijn sleutels.
De grote eettafel die de hele woonkamer in beslag nam domineerde nog steeds het vertrek. En de allerminst kunstzinnig verantwoorde prent van een kat bevond zich nog altijd boven de schoorsteen. De alomtegenwoordige televisie met…

De psychiatrische patiënten zitten bijeen in kennelijke en ogenschijnlijke verdwazing en neerslachtigheid, uitgeblust, afgeschreven, op hun laatste station gearriveerd. Wie hun woning betreedt, verliest alle hoop; de hoop; de heilzame gave, het geschenk en het ultieme soelaas van de weldadige hoopvolle verwachting, zo verheerlijkt in vele geschriften, zo uitgeroepen tot balsem voor de ziel, tot heilzaam geneesmiddel.
De ramen van hun merkwaardige, totaal verwaarloosde appartement openen het…

Lang had ik in de rondte gedrenteld, steeds weer de voordeur naderend, die hardnekkig voor me gesloten bleef. Het speelde zich af in het warmste seizoen en de hitte drukte loodzwaar op de wereld en op mijn lichaam. Daarbinnen vond klaarblijkelijk een buitenissige therapeutische sessie plaats en enkele kentekenen daarvan drongen tot mijn oren door. Men moet listig zijn om zich in een armoedesituatie nog te redden, maar bij uitzondering was mij nog een paar schoenen aangeboden. Na lange uren…