Een nieuwe zomer was aangebroken, een zomer waarin ik nog nauwelijks kon geloven na het vele wat gepasseerd was....
Het interieur van het kleine flatje leek een flagrante tegenstelling te vormen tot alle frisheid en alle leven.
Het leek op een uiterst desolaat samenraapsel van spullen van een rommelmarkt en ik kon nauwelijks begrijpen hoe de oudere vrijgezel die daar woonde erin slaagde in zo'n omgeving zijn dagen te rekken. De witgelakte deuren schenen een somberheid uit te stralen als van een…

Mijn haardos was verwilderd en woekerde op mijn schedel als een ongewenst gewas en ik zag eruit als een "Old Hippie".
Als zovelen in deze tijd stormde ik dus af op de kapper.
De jongeman zette er fluks en onvervaard de schaar in en afwisselend grijze en donkerblonde lokken dwarrelden op de kapmantel.
Hoe het ook zij; misschien staat de grijsheid mij wel; vormt zij een symbool voor de mildheid, voor de wijsheid en waardigheid van de ouderdom die nadert.....…

De vader, de zo liefdevolle en zo zorgzame vader, die de oudste dochter, de begaafde dochter, zozeer vereerde en die haar opleiding betaald had, had het "kattenboek" voor haar gekocht. Hij moet het boek bedachtzaam en zorgvuldig hebben staan uitzoeken in de boekenzaak; hij moet daarbij de kat in gedachten gehad hebben, de Perzische, langharige kat, genaamd "Cosmo"; de lieveling van de dochter, die de eenzaamheid in haar appartement verlichtte.
Jaren na het tragische heengaan van de vader…

Het was een zomerdag in de zomer van mijn zevenenzestigste levensjaar, laat in mijn leven nog geschonken door een Onbekende, die op onvoorspelbare en kennelijk onverantwoordelijke wijze neemt en geeft.
We naderden het huis, de boerderij, mij van zovele gelegenheden zo bekend; het huis met het brede loodgrijze pannendak waar mijn zo dierbare zus op mij wachtte, waar de zwarte hond met de glanzende vacht mij kwispelend en vriendelijk tegemoet zou komen met in de bek een tak, die het dier mij…

Het gezelschap was gearriveerd met de bagage in de grote hal van het hotel en men zou de stad gaan verkennen en de beroemde middeleeuwse, gotische basiliek, de Dom van Keulen, die ook majestueus was afgebeeld op een wandvullende foto in de hotelkamers, gaan bezichtigen.
Het "platte" Duits van de reisleidster kon een van de reisgenoten tot jaloezie van eerstgenoemde nog flink overtroeven en laatstgenoemde was ook degene die de vrienden rondvoerde door de stad, door het kronkelende labyrint van…

Het kan bezwaarlijk ontkend worden dat de zomer aangebroken is en dat in het plantsoen aan de Nassaustraat bomen van mij onbekende signatuur kennelijk enthousiast hun kruin en gebladerte ten hemel heffen en dat de kleinere bloesembomen hun rozerode pracht tonen.
Wandelend over de Dillenburglaan passeer ik een feestelijk opgetuigd huis. De dochter des huizes heeft kennelijk de zestienjarige leeftijd bereikt en dit feit wordt gevierd met een guirlande van vlaggetjes voor de ramen.
Diep verzonken…

De meneer van KPN is aan de deur verschenen met op zijn pantalon de stoere en trotse letters die de naam van zijn werkgever weergeven. De kabel, de noodzakelijke "lifeline" voor computer en laptop is beschadigd, als draagt hij een als het ware ongeneeslijke wond.
De medewerker van het telecommunicatiebedrijf droeg een sik en een staartje in het haar en een brede zilveren ring aan de rechterhand, ongetwijfeld een symbool van een bestendige, solide verbintenis. De "wond" bleek ongeneeslijk en ook…

Een zondag die letterlijk in het water gevallen is, want: daar waar we dachten er eventjes op uit te kunnen, kwam er een grijze lucht aan die niet veel goeds voorspelde. Terwijl ik dit schrijf denk ik, tja voor ons dan eventjes want echt hoor, ik heb de bomen in hun takken horen klappen, de bloemen horen juichen en het groene gras werd allengs groener, dus die waren zo vreselijk blij dat wij die nattigheid maar namen voor wat het was! Een beloning voor al wat groeit en bloeit buiten.
Dat…

Aan de oude Oisterwijkse Baan, die zich in een bocht kronkelt tot aan het zwarte water van het Wilhelminakanaal, door bruggen overspannen, op huisnummer eenennegentig, was het ouderlijk huis van mijn sinds lang overleden moeder. Van daaruit trouwde zij en de bruidsfoto toont haar, gekleed in het zijden ensemble, energiek en enthousiast over het nieuwe leven dat aan zou breken.
Ze was typiste geweest en Vader had haar na korte tijd, alsof hij daarvoor slechts even had hoeven opkijken van zijn…

Oh wat ruikt het hier lekker, wat heb je op? Nou niks hoor, niets anders dan gewoon, beetje badschuim beetjes shampoo, dat is het wel, nee joh dat ruik ik niet maar het ruikt hier zalig wat is dat voor een luchtje?
Geen idee wat je nou bedoelt, citroenafwasmiddel, is het dat wat je ruikt soms? Nee hoor, ook dat bedoel ik niet. Dan geef ik het op, ruik je de gebakken aardappeltjes en groenten soms, maar ook dat is het niet, dan opeens een blik naar buiten: verroest, het regent, terwijl ik loop …

Een gat was in mijn fraaie glazen voordeur geslagen, dat veel gelijkenis vertoonde met het gat in mijn door liefdesverdriet te zeer verbrijzelde hart.
Na het rampzalige verlies van mijn sleutels had de bovenbuurvrouw overmoedig en onvervaard met een mokerhamer op het glas staan beuken, maar gedienstig knielde de glaszetter voor de beschadigde deur als voor zijn beminde dame en bracht een fraaie glasplaat aan in de sponning die weliswaar een ander patroon vertoont als de overige ruiten, maar…

Ik strompelde met pijnlijke voeten langs het aloude en mij zo bekende parcours; langs de gevels en bereikte de nu "leeggeplunderde" en verlaten hal van het ziekenhuis. Schimmige, witgejaste figuren spoedden zich voort over de gangen en ik was genood in het lokaal waar de vernuftige en zo ingenieuze apparatuur staat opgesteld: de computer en de andere machine. Een jongedame met paardenstaart begeleidde me bij de "blaastest". De cijfertjes op het computerscherm gaven een goed beeld.
De longarts…

Tanka
Huizen vol scheuren
storten in, zijn verbrokkeld,
verdwijnen geheel:…

Van het Wagnerplein in Tilburg maakt men zich wellicht - en ten onrechte - een idyllische voorstelling. Na de renovatie is het Winkelcentrum getransformeerd tot een gigantische betonnen "koopgoot" die een welhaast demonische indruk maakt en waar de adepten van de koopverslaving rondsjouwen in hun nooit eindigende jacht naar meer en meer.
Mevrouw heeft naast mij plaatsgenomen op de "Social Sofa". De eenzaamheid in de Hoffmannflat is wel te dragen, zo verklaart ze, zeker nu ze iets lekkers in de…

Negenenvijftig jaar geleden heeft de onverbiddelijke dood haar jonge echtgenoot overvallen en nog legt de weduwe bloemen op zijn graf. Haar negentigste verjaardag nadert en ze is teruggekeerd naar het dorp van haar huwelijksjaren waar men haar kent, waar de nu oud geworden vrienden uit haar jonge jaren nog altijd om haar heen staan.
De weduwe is mijn tante, naar wie ik eens vluchtte na dolzinnige escapades van mijn jeugd en sinds jaar en dag is zij als een moeder voor me. Ik noem haar tante…

Ze trippelde op haar hakjes door de sfeerloze en kale gangen van het gebouw aan de Spoorlaan en met haar parfum charmeerde ze haar collega's. Daar was niets mis mee.
Mijn bonnetjes van mijn luttele aankopen moest ik bij haar inleveren en ze keek vol interesse op het computerscherm naar de sites van Albert Heijn. Nee, honger hoefde ik niet te lijden; voor vijftien euro per week mocht ik best enkele peren, wat kaas en wat yoghurt aanschaffen!

Ze had mijn stem gehoord die doorgedrongen was tot in de kamers van haar appartement, waarmee ik haar buren om hun telefoon vroeg. Snel kwam ze naar buiten en schoot ze te hulp. Met blikken op haar gezicht als van een lieftallige Madonna die medelijden of mededogen dan wel verbazing schenen uit te drukken, keek ze even later speurend of belangstellend mijn kamer rond en vestigde haar ogen op de bontgekleurde, grote foto van het Wilhelminakanaal aan mijn wand met de witte brug op de verre…

Men moet het prettig kunnen vinden in het stadscentrum te midden van het winkelend publiek, de menigte en de jongeren (ook als men dit verafschuwt?).
Mijn gang erheen was moeizaam; ik sleepte me voort om tenslotte op een terrasje een warme chocomel te consumeren en de paarden te observeren, de edele dieren, bereden door politiefunctionarissen, gedwee voortstappend, knikkend met hun hoofden.
Het samenvallen van de "Corona-Consternatie" en de anti-racisme-demonstratie zorgde voor opschudding en…

De lieftallige secretaresses, allen blondines, die de kamers, gelegen aan de lange gang, bevolkten, gekleed in "nette" mantelpakjes, gelardeerd met hun parelkettinkjes, herinneren Sandra en ik ons nog zo goed....
Op kantoor scheen "horizontaal" de "enige taal" te zijn, zoals ik een collega wel eens hoorde beweren.
Sandra en ik zijn ex-collega's en ze is me komen bezoeken. Haar haar is overduidelijk al vele malen geverfd en ze draagt een fleurige, bonte zomerrok. Toen ze zeventien was, trad ze…

Ik bewaar nog altijd de icoon waarop afgebeeld een lieflijke Madonna met kind in tedere omhelzing uit de erfenis van een honderdjarige tante die voorgoed rust op het idyllisch aandoende kerkhof aan de Kloosterstraat. Ze noemde zich onze liefhebbende tante, maar spaarzaam en sporadisch bezocht de familie die zij zozeer vereerde en liefhad, haar. Bijna blind, bracht zij haar dagen hakend en breiend door, werkend aan de poppengarderobe die ze ons in onze jeugd vaak schonk. Zij was onze tante Miet…