Gebroken spirit

Zij braken mijn spirit, mijn vechtlust.
Zijn namen mij mijn energie met dat ene veel betekende zinnetje “Dat kunt u zelf wel mevrouw” en hij deed niets, bleef achter mij staan wachten.
Ik was gebroken, had geen weerwoord, vroeg enkel nog of hij mij wat cassis wilde inschenken, dit deed hij stil zwijgend en zuchtend, moest daarvoor wel naar de andere kant van het bed lopen en wat ik toen zag zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven staan, een paar ijzig koude ogen in een hard gelaat.

Hij vertrok en liet mij liggen zoals ik lag en voldeed dus niet aan mijn verzoek of hij mij even wilde helpen draaien in bed iets wat mij door de ziekte van parkinson soms onmogelijk gemaakt wordt.
In mijn allerdiepste ellende en totale verlatenheid heb ik toen huilend Johannes gebeld.

Ik was kapot, gebroken en geknakt en ben het nog.
Als mens in totale afhankelijkheid zo behandeld te worden maakt je wel heel erg klein en geeft je het gevoel niet langer mens te zijn.
In mijn brief aan Ramon schrijf ik dat zij de macht totaal in handen hebben en er mee kunnen doen wat zij willen, hoe waar bleek dit helaas te zijn.

Dit was het tweede of eigenlijk derde incident van mijn eerste opnamedag in het ziekenhuis.
Het eerste was achteraf nog het meest onschuldige maar geeft wel aan hoe met de kennis omtrent parkinson is gesteld. Het was een opmerking van een verpleegkundige die zei: “Ik heb u medicijnen om 14.00 gegeven en u beweegt nog zo druk.”
Waarop ik antwoordde: “Ja, zo zie je maar de medicijnen werken uitstekend.”
Hij keek mij verbaasd en ongelovig aan en ik zei: “Wat je nu ziet zijn de bijwerkingen van de medicijnen en krijg ik deze niet dan beweeg ik ook niet, mijn parkinson is extreem en ik wissel soms binnen een halve minuut van verstild naar overbeweeglijk en vice versa."

Het tweede incident deed zich om ongeveer 22.00 uur voor, door die verschrikkelijke overbeweeglijkheid gedurende de dag ben ik 's avonds nogal bezweet en voel ik mij niet fris dus wilde ik mij even douchen en aangezien ik geen handdoeken en washandjes op de kamer vond heb ik gebeld en gevraagd of ik wat handdoeken e.d. kon krijgen.
De verpleegkundige keek mij bevreemd aan en zei: “Het is al laat mevrouw, u voelt zich niet goed, u moet maar naar bed gaan en douchen doen we morgen weer.”

Nu vraag ik me weleens af of ik wel in dezelfde tijdzone leefde daar in het ziekenhuis of dat je een honderdtal jaren bent terug gegaan in tijd.
Ze verdween op dezelfde manier als ze gekomen was, sluipend op haar tenen en in haar hand een kruis en wat knoflook rond haar hals als ware ze bang geweest de duivelin zelf te ontmoeten. Uiteindelijk heb ik mij toch heerlijk afgespoeld onder de douche en dacht bij mijzelf “ jullie kunnen me wat“ en heb nadien mijn nachthemd zomaar weer aangetrokken met het idee het droogt wel op in bed.

Ik vind dat dit wat mij daar overkomen is zeer kwalijk, niet menselijk en schandalig.
Wie zal volgend jaar het nieuwe ziekenhuis openen?
Ik hoop dat het nieuwe zorgzaamheid, nieuwe menselijkheid en nieuwe tevredenheid samen zullen zijn die het nieuwe moderne paleis van de zorg zullen openen.
Daar waar mensen in nood op andere mensen een beroep kunnen doen, want zijn wij niet allemaal mensen onder en met elkaar en niemand van ons weet wanneer en of wij ooit een beroep op anderen zullen moeten doen.

ongeloof gebroken zi gebroken ziekenhuis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 13 stemmen 558