Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

"Bingo!"

Vele dames en heren, behorend tot een andere, oudere generatie, hebben zich verzameld in het restaurant van het Verzorgingshuis, waar het spel gespeeld zal worden. Geen onvertogen woord mag hier geschreven worden, want het gaat om keurig nette en zelfs elitaire dames en heren, gekleed in dure kledij van "Gimbrère" en de heren dragen nette kostuums en stropdassen als zouden zij moeten opdraven voor een heel bijzondere gelegenheid.

Op de cadeautafel vóór in de zaal zijn de zielige, lullige cadeautjes uitgestald, waarom het allemaal schijnt te moeten draaien vanmiddag, al is het ook belangrijk tussen neus en lippen door wat te roddelen, een uiterst beschaafd grapje te debiteren en wat bij te praten met het laatste nieuws over wat zich zoal voordoet in de wandelgangen, zalen en kamers van het tehuis.
Het lijkt of de aanwezigen, ongeacht welke carrière of werkkring zij achter de rug hebben, met een enkele reis zijn teruggekeerd naar bezigheden die totaal geen eisen meer stellen aan hun geestelijke vermogens. Is dit nu de horizon van hun werkelijkheid?
Ik kan het me nauwelijks voorstellen en denk dat het bingospel ten dele een alibi, een dekmantel vormt voor het samenzijn en het sociale gebeuren. Misschien biedt het spel met de rode cijfertjes ook troost en verdoving voor de willekeur en chaos van het grillige leven en levenslot, dat men niet in de hand heeft, voor het leed en het verdriet die alomtegenwoordig zijn en geeft het voor even de prettige illusie dat het leven zo simpel, overzichtelijk en gemakkelijk is als een kaart met wat cijfertjes erop.

Spoedig worden nu de getallen omgeroepen door een eveneens keurige dame en wellicht herhaalt zij de cijfers wegens algemene geestelijke traagheid tweemaal: "drie....drie!" "zevenentwintig....zevenentwintig!" Bovendien verschijnt het betreffende cijfer in rood elektronisch licht op een display, die goed zichtbaar is in de hele zaal.
Mijn protegee, naast me, tuurt ingespannen en van dichtbij op de cijfers wegens een hoge mate van slechtziendheid, maar aan haar glimlach is te zien hoe spannend en opwindend zij het hele gebeuren vindt en hoe zij ervan geniet.

Van te voren heeft ze me verzekerd dat ze het "om het spel" doet, niet "om de knikkers", maar heimelijk hoopt ze toch in de prijzen te vallen.
Ook de anderen schuiven nu de hokjes van de bingokaarten, die onderling net iets variëren voor wat betreft de combinatie van de cijfers die erop zijn weergegeven, dicht en al spoedig weerklinkt hier en daar de vreugderoep "bingo!" waarop de uitverkorenen naar voren mogen komen. Zij naderen de cadeautafel en iemand controleert nog eens hun cijfers (stel je voor dat er iemand fraudeert...!) en als alles in orde is bevonden is het "moment suprême" aangebroken en mogen zij iets uitkiezen: een pakje dropjes, een klein flesje wijn of een potje met geconserveerde vruchten. De prijs wordt met overdreven dankbaarheid in ontvangst genomen maar men moet rekenen dat de Hongerwinter slechts zestig jaar geleden is.

Ik val zelf ook tweemaal in de prijzen en voel me weer in mijn tiende levensjaar als ik op het kantoor van papa beschroomd Sinterklaas nader en belangstellend en verheugd een "Pim-pam-pet"-spel bekijk.
En zo word ik de trotse en verheugde bezitster van een klein pakje dropjes en van een klein flesje échte Franse wijn ("appellation controlée").

Onvermijdelijk komt de middag ten einde en velen tijgen naar hun appartement met een prijsje en met een voldaan gevoel over de goed bestede en spannende middag....

Schrijver: I. Broeckx, 9 juli 2015


Geplaatst in de categorie: ouderen

4.0 met 1 stemmen 75



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)