Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Internationale Vrouwendag

Het is 8 maart 2017. Internationale Vrouwendag. Een dag die aandacht vraagt voor de positie van vrouwen in de wereld. Ik kan deze dag niet zomaar voorbij laten gaan, om meerdere redenen. Hoewel ik deze dagen vaak te moe ben om de pen ter hand te nemen, moet ik hem vandaag oprapen. Ik moet vandaag schrijven. Het is Internationale Vrouwendag. Noblesse oblige.

Hoezo, ben ik van adel dan, nou nee. Of er moet zoiets bestaan als een feministische adelstand waar je in verheven wordt als je je hebt ingezet voor de vrouwenbeweging. Die beweging bewoog in mij drieëndertig jaar geleden, met vrouwenstudies als onderdeel van een opleiding, en mondde via werkzaamheden in vrouwenorganisaties uit in een volledige vervolgopleiding op feministische leest. Letterlijk afgestudeerd op het onderwerp, kreeg ik van een dierbare een beker cadeau met het opschrift: Feministe van het jaar 1991. Dan kun je de rest van je leven geen enkele Internationale Vrouwendag meer zomaar aan je voorbij laten gaan. Niet alleen vanwege die beker, maar om waar hij voor staat. Want wie zich eenmaal heeft verdiept in de ongelijkheid in onze wereld tussen mannen en vrouwen, wie de woede heeft doorleefd, het verdriet eruit geschreeuwd, en het onrecht letterlijk aan lijf en leden heeft ervaren, die kan er nooit of te nimmer meer omheen.

Het is Vrouwendag vandaag. De wereld staat even stil bij het dagelijkse feit dat de helft van de wereldbevolking systematisch, maatschappelijk, privé, publiekelijk, politiek, kerkelijk, institutioneel en op zeer effectieve wijze al meer dan tweeduizend jaren onderdrukt wordt.

Ik word vanochtend wakker in een land waar de verkiezingscampagnes in volle gang zijn. We kunnen maar liefst uit achtentwintig partijen kiezen. Vijfentwintig mannen zijn lijsttrekker, veertien van een partij die tot de zittende en gevestigde partijen dan wel een afsplitsing daarvan behoort. Drie partijen hebben een vrouw als lijsttrekker, waarvan er één tot een zittende en weliswaar kleine maar inmiddels toch, na tien jaren, gevestigde partij behoort.

Ik word wakker in een land waar het glazen plafond hoger is dan het ooit geweest is in de afgelopen drie decennia. Het vooruitzicht van een vrouwelijke premier in Nederland is de komende tien jaar nog niet in zicht, gezien het glimlachend zwijgende antwoord van de vrouwen, allen nummer TWEE op de lijst van hun partij, die bij het WNL programma op zondagochtend naar hun ambities ter zake wordt gevraagd.

Ik woon in een land dat behoort tot een werelddeel dat eenenvijftig landen telt. Twee landen kennen een vrouwelijk staatshoofd. Het meest bevriende continent overzee kent een vrouwelijke politica die uiterst geschikt en bekwaam is om dat continent te leiden. Maar het gaat in dat continent om een van de meest machtige posities op het wereldtoneel, en tot tweemaal toe werd haar die positie niet gegund. De eerste keer werd ze verslagen door een zwarte man. Wat was dat een overwinning voor de prachtige idealen ooit uitgesproken door de alom gerespecteerde Martin Luther King Jr. Want het is verschrikkelijk hoe zwarte mensen in de wereld en met name op dat continent te lijden hebben gehad onder eeuwenlange verdrukking. Eeuwenlang. Een paar honderd jaren. De vrouw, wit of zwart of van welke kleur ook, kent die verdrukking al duizenden jaren. Een discriminatie die nog dieper verankerd is in de socialisatie van mannen en vrouwen wereldwijd dan welke andere discriminatie dan ook in de geschiedenis der mensheid.

De tweede keer dat de vrouw probeert de machtige positie op het bevriende continent te bemachtigen, komt zij tegenover een witte blonde man te staan. Weer verliest zij de strijd. De verkiezingscampagne wordt vuiler gespeeld dan ooit tevoren. Leugens dodelijker dan de middeleeuwse heksenvervolgingen proberen de dappere en intelligente vrouw een kopje kleiner te maken. Haar hoofd wordt nog net niet op de guillotine gelegd, maar het scheelt niet veel, want de blonde man en zijn achterban vinden dat zij achter tralies moet. Burn That Witch. Gooi haar van de toren. Verdrink haar in de sloot. Sluit haar op en gooi de sleutel weg, want vrouwen zijn vergif voor het mannelijke ego. Het is de meest misogyne verkiezingscampagne ooit in de wereld vertoond. Heksenhamer 2.0 in de eenentwintigste eeuw.

Het land waarin ik vandaag wakker word, kent nog steeds vrouwenopvanghuizen met wachtlijsten, met geheime adressen, met kogelwerend glas, waar vrouwen op de vlucht zijn voor geweld in hun eigen huis, en voor hun eigen veiligheid elders onderdak zoeken. Nee, ik heb het niet over landen in het oostelijke werelddeel, waar de islamcultuur overheerst. Ik heb het over Nederland. En nee, er zitten niet alleen nog vrouwen met een migratie achtergrond in blijf-van-mijn-lijf huizen. Vrouwenmishandeling discrimineert niet op kleur of achtergrond. Het discrimineert zelfs niet naar klasse. De wit, zwart, geel en bruin gekleurde vrouwen zoeken allen een veilig heenkomen. Ze zien elkaars kleur niet, behalve de blauw geslagen plekken in het gelaat. De vrouw die het huis poetst van de notaris en van de dokter deelt de kamer in het vrouwenopvanghuis met de vrouw van de notaris en de vrouw van de dokter.

We zijn een klein land dat trots is op de waarden en normen die we zo moeizaam hebben bevochten. Minder dan een eeuw geleden, in 1922, werd het actieve en passieve vrouwenkiesrecht in onze Grondwet verankerd. Tot 2013 was de SGP, een van de gevestigde politieke partijen, nog steeds tegen het passieve kiesrecht voor vrouwen en stond haar vrouwelijke leden niet toe verkozen te worden. Het is pas van een wetswijziging in 1991 dat vrouwen beschermd worden als ze trouwen. Sindsdien is verkrachting binnen het huwelijk strafbaar gesteld. Van nog latere datum is een wetswijziging, in 2001, die regelt dat vrouwen met vrouwen mogen trouwen en mannen met mannen. Dat mag dus pas sinds zestien jaar. En vrouwen zijn pas sinds zesentwintig jaar veilig voor huiselijk seksueel geweld. Op papier. De praktijk is weerbarstig. En de vrouwenopvanghuizen propvol.

Er is nog een lange weg te gaan om die recentelijk nieuw verworven normen en waarden te beschermen. Er zullen nog vele Internationale Vrouwendagen nodig zijn om de meer dan tweeduizend jaar geïnternaliseerde vrouwenonderdrukking in onze hoofden, harten en samenleving om te buigen naar een vrouwveilige wereld.

Schrijver: Gabriëla Mommers, 8 maart 2017


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 6 stemmen 178



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
8 maart 2017
Indrukwekkend betoog.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)