Alle inzendingen van an Terlouw

In Rusland is weinig loos, is dit omdat Poetin gewend is alles geheim te houden?…

En zo komt er vandaag op social media een prachtig bericht voorbij te weten: de luchtkwaliteit is de laatste dagen met heel veel procenten toegenomen, met andere woorden: de lucht gaat er op vooruit, echt waar. Nou als dat geen goed nieuws is dan weet ik het ook niet meer. Nou was het wel te verwachten, immers ligt het grootste deel van alle rottige…

En zo was ik vandaag in overtreding, jawel! Toen mijn jongste kleinzoon hoorde dat zijn moeder, mijn jongste kind dus, even naar Oma ging om het broodnodige wc papier op te halen, dat weer gehaald was door Opa, omdat het bij hen dus niet meer te koop was, ging het zesjarige jochie compleet over de rooie...mam, ik wil mee naar Oma, toe nou. Grote tranen…

Wat een groot voordeel, wat een geweldig fenomeen om nu te zien dat elke dag onze verguisde zon steeds weer laat zien. Gedempte stralen, omdat de sluier van mist nog moet optrekken, stromen ons huis binnen, gratis warmte want de kou is de lucht nog niet uit natuurlijk. Natuurlijk is het niet ineens opgewarmd nu. Zo af en toe gaat ook de verwarming…

Nietsontziende beestjes, niemandalletjes waar je niks van ziet met het blote oog, kleine moordlustige monsters die het voorzien hebben op ons, de sterke mens. Daar: waar een wapen, kogel, kanon, messen, echte zichtbare moordwerktuigen zijn, is dit enorme monster niet het meest gevaarlijke qua grootte, nee hoor, juist niet. Het moet ‘t minst…

Wat een onwerkelijke tijd waar we in zijn beland, wat een rare dagen maken we nu, omdat we luisteren naar wat ons wordt geadviseerd, tenminste veel mensen die de adviezen opvolgen dan. Het is zo surrealistisch, het is zo vreselijk vreemd om niet in je gewone doen te zijn! Waarmee ik dan weer niet bedoel dat we hier zo ongeveer achteruit zijn gaan lopen…

Stel je voor dat je morgen wakker wordt, helemaal zoals het hoort natuurlijk, je begroet de wereld met een lach, een brede lach natuurlijk want voor een kleintje zijn we niet vervaard, dus met een brede, superbrede lach begroeten we de dag, alsof er niks aan de hand is. Dan zetten we de televisie even aan, omdat we willen weten wat er afgelopen nacht…

Wie had ooit gedacht dat we zouden hunkeren naar ‘gewoon’? Wie had verwacht dat we gewone acties en gewone dingen zouden missen, dat we er alles voor over zouden hebben om alles weer ‘gewoon’ te laten zijn. Hoe mooi zou het zijn, op een avond naar bed te gaan en de andere ochtend op te staan, te horen, alle narigheid is voorbij, virussen zijn bedwongen…

Zo slaat de paniek eindelijk toe in ons landje, nemen maatpakken beslissingen die mijns inziens veel eerder genomen moesten worden en gaat iedereen, nou ja veel mensen dan, aan het hamsteren! Totaal overbodig overigens want wat het virus nou met toiletpapier te maken heeft is me niet duidelijk, maar dit terzijde. Grote evenementen zijn inmiddels…

De aardbol laat weten dat blijkbaar we zijn vergeten goed voor haar te zorgen, we nemen alles voor goed- voor lief en voor vanzelfsprekend ook nog. Maar dat is het allerminst! Niets gaat vanzelf, niets is logisch, maar we willen heel graag denken van wel. We worden met onze neus op nare feiten gedrukt, immers leven we er om Moeder Aarde maar op los,…

Ze besloot een ritje te gaan maken op haar scooter, het werd welliswaar al schemerig maar zolang zou ze niet wegblijven dus een frisse neus was altijd lekker want wanneer ze terug was, zou ze languit in bad te gaan liggen, tot de slaperige moeheid bezit van haar zou nemen en ze met een beker hete thee heerlijk naar bed zou gaan, geen mobiel geen tv…

Ook vandaag struinen meneer T en mijn persoontje richting de winkels, tja we doen onze afkomst eer aan hoor, want wederom zijn er aanbiedingen die er niet om liegen en links- of rechtsom komen die geheid het pand in! Wanneer we in de eerste winkel aankomen, is dat: wat ik nodig heb snel gepakt. Manlief vraagt: is dat wat je nodig hebt? Jazeker, tenslotte…

Hele gesprekken voer ik met onze kanarie die de geweldige naam Swiebertje meekreeg, een naam waar hij dus absoluut niet naar luistert, niks mee heeft en we kunnen hem roepen wat we willen, reageren doet ie pas als bijvoorbeeld de radio loeihard aanstaat, de stofzuiger aanstaat of er andere geluiden zijn oren binnenkomen. Dat dus. Praten met het…

Vanmorgen gaan meneer T en mijn persoontje naar Appie, natuurlijk om de kleine boodschapjes te halen en we slagen daar vanzelf prima in, maar nou moet ik eerlijk bekennen dat meneer T er zo eentje is die bijvoorbeeld tot voor een poosje terug allerlei spullen in de kar legde, waar ik vervolgens bij het afrekenen pas achter kwam! Na hem vermanend te…

Een simpel ritje van meneer T en mijn persoontje, we moeten een paar dingen doen en als we naar buiten kijken klopt het weer niet wat de weervrouw en buienradar ons hadden beloofd: het zou droog blijven tot de middag. Tja de donkere wolken zeggen iets heel anders, tot ineens de zon probeert erdoor te komen, manlief had net gezegd: zal ik even alleen…

Tot mijn verbijsterende verbazing laat het nieuws nu ook al weten dat het Anne Frank Huis op dezelfde lijst voorkomt als de moorkop, de negerzoen, zwarte piet en al die verdere dingen die tot ons erfgoed behoren, jawel! Terwijl ik het nieuws op me laat indringen, nadenk over wat er de laatste dagen allemaal via het nieuws naar ons werd toegeworpen denk…

Ring, klinkt de telefoon en ik neem op, want tja dat hoort tenslotte zo, als je telefoon gaat, dan neem je die op, waarbij ik meteen de kanttekening plaats, dat in tegenstelling tot voorheen ( nee ik zal geen vroeger zetten) wanneer ze overging ik braaf opnam met mijn naam. Tegenwoordig doe ik dat niet meer, teveel dwazen willen juist je naam horen…

Wat een doodgewone actie had moeten zijn, ontaarde in een waar bloedbad. De nagels van de kanarie waren te lang en eens in de zoveel maanden als ik zie dat ie zit te pikken, niet meer goed op zijn stokjes kan komen, dan wordt ie even onder handen genomen. Op zich stelt het niet veel voor, een fluitje van een cent, maar omdat centen er niet meer zijn…

Nadat we vorige week (nou ja ik dan) opnieuw een gevaar voor de weg waren (fietspad dus) en bij het oversteken van de weg iets niet goed ging met de scoot, er dus een fietser in mijn nek terecht kwam, het ding besloot de kilometers zelf aan te passen en dus ineens 6 km te gaan rijden, waar ie 16 mocht en er toen subiet mee stopte, dacht ik heel even…

Ze hadden een prima huwelijk, hij was Nederlands, zij kwam van ver weg, maar desalniettemin een meer dan goed huwelijk, na een poosje getrouwd te zijn bracht de eerste zwangerschap een zoon, een prachtig kind een makkelijk kind waardoor de volgende zwangerschap zich al rap weer aandiende, bij het nog steeds gelukkige stel. Kindje twee werd geboren en…

Fouten die ten koste gaan van je zicht, je ogen in dit geval zijn onacceptabel te noemen, is mijn mening. Men T heeft al jaren lenzen, gaat altijd, nou ja bijna dan goed. Twee jaar geleden zegt hij: toch ook de keus te willen hebben tussen lenzen en een bril en zo, gaat hij naar de overbekende hans, jaja, de hans die anders heet dan we denken!…

Ze zeggen: de wereld verhard, maar is dat ook zo? De wereld harder dan: tijdens de diverse oorlogen? Harder dan de opvoedingen bij gezinnen met veel kinderen? Harder dan, onze jeugd? De wereld verhard, is dat echt zo, of zien we alleen wat er nu het nieuws haalt? Dat jeugd oude mensen in elkaar trappen, dat geldautomaten met explosieven worden…

Tja, bij die ene winkel die “op de kleintjes let” is wederom onze koffie in de aanbieding en ondanks dat ik ruim voldoende in huis heb, gaan we er toch voor, geen mens weet immers hoelang het duurt voor het een volgende keer weer veel goedkoper is toch? Niet geschoten altijd mis. Midden in de winkel een oude bekende die er aan de gratis koffie zit,…

Glurend door de reclamefolders zie ik dat Paracetamol in de aanbieding is, voor het lollige prijsje van €0.99 per 50 stuks, kijk dat scheelt €0.10 per doosje en dat is altijd leuk, dus na de andere boodschappen gedaan te hebben, loop ik het Kruidvat in. Bij de kassa rekken vol van die doosjes dus ik pak er 5. Kom bij de kassa en de dame slaat aan op…

Maandagmorgen, ik mag weer op controle naar het ziekenhuis na vorige week in de pletmachine gezeten te hebben, een kwartier voor de oorspronkelijke afspraak meld ik me en mag in de wachtkamer gaan zitten. Zie een aantal bekenden, maak een praatje, ja je leest het goed, maakt een praatje ook met de mensen in de wachtkamer natuurlijk want mensen zijn…

Het verbijstert me, dat veel mannen afhaken in een relatie wanneer een vrouw ziek wordt, of eigenlijk formuleer ik dit verkeerd: als een vrouw de diagnose borstkanker krijgt, dan zijn er nogal wat stoere mannen die de pleitvaart nemen. Tot mijn verbazing hoorde ik afgelopen week van een aantal dames dat dit hun overkwam en dat is pas goor! Daar…

En zo komt er weer een medicijn bij, iets waar ik niet erg blij van wordt, zeker niet wanneer de bijsluiter gelezen wordt, huiverig wordt je hiervan echt waar immers slikte ik ooit een antibiotica die me bijna het leven koste en die nu rood oplicht in alle computers van huisartsen, ziekenhuizen en apothekers. Levensgevaarlijk spul dus. Of ik zit te…

Gaan we morgen boodschappen doen vraagt eega gisteravond en ik zeg jazeker, tussen de buien door die ons beloofd zijn door de weervrouw. Of het nou Piet of Jan is, ze zitten er steevast naast, maar dit terzijde. Ook de buienradar zit zelden goed, want vanmorgen kijk ik op twee manieren, de plaatselijke en de landelijke radar, waarbij ik toch echt constateer…

Oh hemel, na ( zo lijkt het dan toch) een hele lange tijd, al in de vorige eeuw begonnen zelfs, gaat onze hoofdredacteur stoppen, met www.nederlands.nl. Is het terecht, ja dat denk ik wel, want ook onze Johan wordt er niet jonger op, bereikt een fantastische leeftijd en natuurlijk zouden we allemaal ( ik zeker) willen dat hij er nooit mee stopte…

Ze komt om te helpen, gewoon als meer mensen, stelt zich voor en ik begin een soort gesprek van: hoe lang werk je al, kortom een huis- tuin en nee, geen keukengesprek maar een gesprek waar, hoe langer ze aan het woord is, mijn haren in m’n nek overeind gaan staan. Onder het kopje koffie horen we een horrorverhaal wat maar liefst meer dan dertig jaar…