Alle inzendingen over werk

Bij het openen van de gordijnen werd ik toegelachen door het zonnetje. Ik voelde me heerlijk uitgeslapen en had een leuke dag voor de boeg. De kinderen waren ook zeer aangenaam die morgen, en dat scheelt voor mijn humeur. Ik hoorde de vogeltjes fluiten terwijl ik aan het genieten was van een heerlijk kopje koffie. Voor mijn gevoel kon niks mijn dag…

Als je iemand vraagt: heb je wel eens van putjesscheppers gehoord? zegt iedereen, ja natuurlijk hebben we wel eens van putjesscheppers gehoord. Wie heeft er nu nog nooit van putjesscheppers gehoord. Zeg nou zelf. Dat heeft toch iedereen. Putjesscheppers, nou ja! Maar zeg nou eerlijk, wie van ons heeft ooit een putjesschepper gezien? Eerlijk zeggen…

Hij liet me zelfs zijn paspoort zien om maar te bewijzen dat hij echt eenenvijftig jaar oud was. Adrianus zag ik staan en zijn achternaam was bijna de voornaam van mijn vader. En inderdaad, hij was geboren in 1954. Het was hem niet aan te zien, veertig had ook gekund. Zo snel als hij zijn identiteitsbewijs tevoorschijn had gehaald, zo snel trok hij…

Net even met de notaris gebeld. Even vragen wat een samenlevingscontract precies inhoudt. Notaris heeft uiteraard de bekakte stem die nu eenmaal bij zijn branchegroep hoort. ‘Eh..u weet dat een sjamenlevingscontjact circa 550 Oiro kost, Menjeer Pjaco? Dat is geen pjobleem voor u, nààr ik ààn meg nemen?’ Jezus wat een randeikel, maar ja ik heb die…

Verschrikkelijk vond ik het, iemand in te moeten werken. Ik moest mijn plaatsje afstaan en zij ging mijn werk doen, zij nam mijn plekje binnen het bedrijf in. Ik voelde een vreemd soort jaloezie en onzekerheid. Stel nu dat ze het beter doet dan ik of dat ze haar aardiger zullen vinden. Belachelijk om dit te denken, want ik was toch zelf degene die…

Ik ben nooit in een straat geweest die sterker rook dan de Rubroekstraat in Rotterdam. Volks, warm, arm en benauwd rook het er. Het was een geur van natte schimmel, tweedehands kleren en doorgekookt eten, een geur van zwaarlijvige vrouwen die uit het raam hangen, een geur die ik niet kende, die hooguit familie was van de geuren op de zolder en de vliering…

Hij werd er moedeloos van. De fierheid die hij ooit met zich meedroeg, reduceerde langzaam tot een zielig hoopje ellende. Niet in de eerste plaats door zijn levenswijze, dan wel door de manier waarop hij zijn bedrijf ten onder zag gaan. Het was een levenswerk, zijn levenswerk. Helemaal niet groots in de begindagen, toch wist hij dat er nood aan was…

Betreft behandeling dispuut. Na alles te hebben overlopen - de verdeelde meningen, het geruzie - kom ik tot de volgende conclusie. Een sanctie is op zijn plaats. Doch, niet in de mate die eerder vooropgesteld was. Getekend, ‘De meester’. Deze nota deed mij huiveren. Het leek de doodsteek aan het onderlinge vertrouwen van de groep. Hoe kon het nu…

Vervelend wanneer je je het slachtoffer voelt van het overdonderende gedrag van een ander. In werksituaties wil dat nog wel eens voorkomen. Sommige chefs hebben er een handje van om misbruik van hun macht te maken. Ze proberen hun medewerkers in een slaafse rol te dwingen. Op allerlei managementcursussen wordt er op gewezen hoe verkeerd zo’n gedrag…

De ochtendkrant bezorgen. Dát lijkt hem wel wat. Zijn broers houden er immers ook een baantje op na naast school? Hij mag het proberen, onze jongste van dertien. Er is een wijk vrij, wel een eind fietsen maar alla. Als hij die eerste maandag om vijf uur 's morgens een boterhammetje staat te smeren, staan zijn vader en ik ineens naast hem om hem sterkte…

De wekker krijste hem uit een woelige sluimer. Het vervloekte ding stond in een andere hoek van de kamer. Het was een berekende zet. Het dwong hem om snel op te veren, en half kreunend, zwalpend, het ding te laten zwijgen. Soms, op een betere dag, zei hij het ook. Zwijg! Hij zei het op een scherpe, zekere toon. ‘De dageraad moet nog beginnen…

“Hoe was het vandaag op je stage?” “Mwa, gewoon.” Mijn dochter keek niet op van haar bord. “Kun je wat duidelijker zijn? Wat bedoel je met gewoon?” Zuchtend als een leeg lopend ballon legde ze haar vork neer. “Nou, gewoon, het werk is vet saai. Het enige dat ik moet doen is kleding terughangen uit de paskamer.” “Het is pas je tweede week, je kunt…

Net op tijd, nog voordat de telefoon zou overschakelen naar voicemail, grits ik de hoorn van de haak. "Met Esmé..." "Met Julliette, van uitzendbureau Unique. We hebben uw sollicitatie op de functie van Intercedente in goede orde ontvangen. Nu heb ik echter nog een aantal vragen..." Dat gebeurt vaker. In mijn eenzame strijd tegen intercedentes…

Een brede basis en een spitse punt. Je ziet het voor je, we kunnen niet allemaal samenklonteren in de top. Het werk zou niet meer gedaan worden. Daarom is het een gevleugelde zin geworden: “We doen het samen.” De managers staan gedwee bij de beamer te verkondigen dat ze zonder het team niets zouden presteren. Ze flensen een fraaie presentatie in elkaar…

Er waren eens 3 mensen ze heetten: Iedereen, Iemand en Niemand. Op een dag moest er een belangrijke opdracht worden uitgevoerd, en Iedereen werd gevraagd dit te doen. Iedereen was er zeker van dat Iemand het zou doen. Iedereen kon het maar Niemand deed het; hierdoor werd Iemand boos, omdat het de taak van Iedereen was. Iedereen dacht dat Iemand…

jemig, wat een dag.... Niet werken, afschuwelijk! Een dag niet werken is een dag Nico niet zien....Maar ik heb het overleefd...ternauwernood! Toen ik vanmorgen opstond was hij het eerste wat in mijn hoofd rondspookte. Heeft hij het nou wel of niet gelezen? Heeft hij het wel gelezen? Heeft hij het wel goed gelezen? Vanmiddag uitsluitsluitsel over…

Het was weer zo'n dag: Piet had regen voorspeld en oh jee, het werd prachtig weer. Daar hadden we natuurlijk niet op gerekend! Aan de slag dan maar; papje gemaakt, saus gemaakt, de boel opgeruimd en snijden maar! De eerste klanten kwamen al vrij snel. Heel gezellig om elke week weer dezelfde mensen te zien, even bij te kletsen en de laatste nieuwtjes…

Dus jij wilt een dag vrij? Besef je eigenlijk wel wat je vraagt? Een jaar heeft 365 dagen waarop gewerkt kan worden. Er zijn 52 weken per jaar waarin je al twee dagen vrij bent, er blijven dan nog 261 dagen over. Per dag werk je 16 uur niet, wat gelijk staat aan 170 dagen, zo blijven er nog 91 dagen over. Iedere dag besteed je 30 minuten…

Vrijwel iedere, zo niet elke dag word ik aan mijn verleden herinnerd. Niet omdat ik dat graag wil, integendeel. Slecht vanwege het feit dat de steuntjes niet verdwijnen. Dat zal overigens het geval blijven. Eerlijk gezegd doet mij dit goed, daar dit de bevestiging is dat de waarheid in mijn geheugen is ingevroren, ook al kook ik inwendig soms nog…

Een publiek persoon staat lager of hoger dan bijzondere personen. Trekt hij zich de algemene zaak aan, met dezelfde ijver als 'n particulier de zijne behartigt, dan staat hij hoger, dewijl hij in de uitslag van 't goede slechts deelt voor een burgerdeel, en niet naar de maat zijner inspanning. Maar behartigt hij de publieke belangen juist genoeg…

Als ge met uw zoon overlegt welk beroep hij zal kiezen, let dan goed op of hij ijverig is, want de graad van z'n ijver moet bepalen of hij geschikt is voor staatsbetrekking of voor 'n bijzonder beroep. De reden hiervan is deze. In beide gevallen begint hij z'n loopbaam als ondergeschikte. IJver zal hem schaden, als z'n chefs publieke personen zijn…

- 'Geloof me, hij is een genie. Ik beken dat z'n deeg op stopverf lijkt, maar z'n verhandeling over de onsterfelijkheid... ge moet bedenken dat hij bakt met tegenzin, en verhandelt met genoegen. 't Eén is z'n beroep, 't ander z'n roeping. 't Eén is hem een noodzakelijke, maar onaangename inspanning van 's middags vier tot 's morgens acht, 't ander is…

'Ga eens mee vanavond,' zei me een vriend, of zo-iets. 'Er wordt 'n verhandeling gehouden over de onsterfelijkheid, door 'n broodbakker. 't Is 'n waar genie.' --Waar woont hij? Mijn vriend zei 't mij. Ik ging terstond daarheen, en kocht een broodje. Dat slecht was. Maar 's avonds ging ik de verhandeling horen. Hoe die was weet ik niet, omdat…

Op zekere dag, werd ik geconfronteerd met een zéér agressief manspersoon. Mijn dagelijkse roes, die voornamelijk bestaat uit de grote vraagstukken des levens, en andere triviale beslommeringen, werd ruw onderbroken met de volgende zeer luid uitgesproken mening: 'Het lijkt Godverdomme wel een toeristentram!' Aangezien mijn binnenspiegel op een…

Over vijf maanden is het budget voor noodgevallen op. Dan zal ik van de ene op de andere dag weer vervangbaar blijken. Dat te weten en steeds te beseffen hoort bij het beroep van zwerfwerker en het is mij best. Toch lijkt het alsof ik niet kan leven zonder scenario met een rol daarin voor mij. De gedachte deel uit te maken van een stuk dat alleen nog…

Ik heb er geen zin meer in. Ik wil aan niemand uitleggen wat ik wil, wat ik zoek, wat ik kan, wat ik gedaan heb en waarom. Ik wil niemand meer overtuigen van iets dat hij niet kan geloven. Heb ik niet al lang een modus vivendi gevonden om mijn bestaan voort te zetten zonder overweldigd te worden door de leegheid en nutteloosheid daarvan? Zo is het…

Verbluft van mijn voorlopige conclusie dat wat het meest zinloos is door mij als het meest zinvol ervaren wordt, ontkom ook ik niet aan de financiële kwestie. En dus ben ik ondertussen op zoek naar echt werk. Het heeft mij gemaakt tot een ervaren sollicitatiebrievenschrijver, ik rammel ze met het grootste gemak eruit. Ook ben ik tot het inzicht gekomen…

Naast de categorie werk, die toch enig tastbaar resultaat oplevert, is er het zinloze werk. De verrichting van puur zinloos werk kost vaak blijvend inspanning, het vergt aandacht en geduld over een langere termijn, en is bovendien niet zelden geldverslindend. Het vreemde van dit werk is dat het mij bij uitstek voldoening geeft. Zo is er het scheppend…

Maar er is meer. Om als werk gekwalificeerd te worden moet de bezigheid een accuut probleem oplossen, een vervelende situatie vermijden, of mijn persoonlijk welbevinden langer dan een veelvoud minuten bevorderen. Hieronder vallen de werkzaamheden van huishoudelijke aard en het verzorgen van de aanwezige kinderen, kortom ordeverstorende- en ordenende…

Ik was 23 jaar toen ik op mijzelf ging wonen. Ik had mijn moeder wel eens geholpen met de afwas, maar voor de rest had ik nog nooit een slag gedaan in de huishouding. Ik had nog nooit koffie of thee gezet, kon geen ei bakken, kortom helemaal niks. Evengoed heb ik mij in de loop der jaren redelijk leren redden. Ik ben zogezegd door schade en schande…