Verkeerde keuzes..??
Hij werd er moedeloos van. De fierheid die hij ooit met zich meedroeg, reduceerde langzaam tot een zielig hoopje ellende. Niet in de eerste plaats door zijn levenswijze, dan wel door de manier waarop hij zijn bedrijf ten onder zag gaan.
Het was een levenswerk, zijn levenswerk. Helemaal niet groots in de begindagen, toch wist hij dat er nood aan was. Hij voelde dat het goed zat en zag de groei dan ook met een zekere voldoening aan. Jammer genoeg kwamen door de groei ook méér en méér problemen de kop opsteken. Eén en ander begon zowat uit voegen te barsten. Langzaam kwam het besef, dat het alléén bolwerken van de hele zaak onbegonnen werk was. Dat hij dringend hulp nodig had om het zaakje in goede banen te leiden. Alleen kon hij het niet meer aan.
Binnen het bedrijf waren ook al heftige discussies ontstaan. De roep naar beslotenheid, kwalitatief rendement en betere structuurcontrole klonk almaar luider. Velen voelden zich geroepen om de dagdagelijkse controle, op verschillende niveaus, op zich te nemen. Hun inzet, zo beloofden ze, zou ongekend hoog wezen. Een belofte in overmoed, zo bleek. Velen konden of wilden immers niet al hun tijd opofferen, ook al omdat ze er niet volledig in geloofden.
Met vallen en opstaan, schuiven en nog eens herschuiven, had het bedrijf toch een paar bekwame mensen weten te ronselen. Ze waren reeds heel de tijd aanwezig, weliswaar op de achtergrond, maar kenden het reilen en zeilen tot in het kleinste detail. Even leek het de goeie kant op te gaan. Zijn levenswerk, ondertussen flink uit de kluiten gewassen, was gevrijwaard van de ondergang…. Dacht hij.
Hoe naïef kon hij zijn. Had hij dan nooit de jaloezie bemerkt, de afgunst tussen de verschillende medewerkers onderling? Het gemor dat almaar luider klonk? Was hij gewoon blind geweest voor al die problemen?
Waarschijnlijk wel, want het onderlinge contact met zijn naaste medewerkers was zo goed als onbestaande. Zij mochten wel voor de dagelijkse werking instaan, maar als er zich problemen voordeden lag het ingrijpen en de beslissing daarover uitsluitend bij hem. En juist daar liep het mank. Door de weinige tijd die hij nog aan het bedrijf besteedde, de luttele uren dat hij nog aanwezig was, bleven prangende problemen dagenlang aanslepen. Dit kwam de dagelijkse beheerders helemaal niet ten goede. Uitgelachen en beschimpt werden ze, zonder de kans op een deftig verweer. Stilzwijgend konden ze enkel maar de moeilijkheden melden, in de hoop dat er binnen de kortste keren een eind aan zou komen.
Zo namen de spanningen langzaam toe. Mensen binnen het bedrijf hadden vlug door dat de dagelijkse beheerders het met een minimum aan macht moesten zien te rooien. Alle middelen werden aangegrepen om de goede werking te destabiliseren. Verdachtmakingen, insinuaties, ja zelfs je reinste roddels bleken voldoende om één en ander op de spits te drijven. Het was gewoon een kwestie van tijd alvorens zij hun slag thuis zouden halen.
De top was aan het wankelen en velen zagen het met de glimlach gebeuren. Hun tijd was immers gekomen. De verbeteraars zouden het boeltje wel eens kunnen overnemen.
Medewerkers van het eerste uur beseften dat ze een verloren strijd aan het voeren waren. Zaken liepen uit de hand, en tot overmaat van ramp sloeg de twijfel in de hoogste regionen toe.
Een grondige reorganisatie binnen het bedrijf, leek ‘de’ oplossing om wrijvingen allerhande in de kiem te smoren. Was het zijn eigen keuze, of ingegeven door derden, daar hadden zijn medewerkers het raden naar. Feit was dat de communicatie die al mank liep, nu helemaal verdwenen was.
De tweestrijd in hem was verscheurend. Een paar kleine aankondigingen, ter verduidelijking van wat er in de toekomst hervormd zou worden, had het alleen maar erger gemaakt. De voorstelling van een nieuwe medewerker, zonder de minste ervaring, gooide enkel olie op het reeds allesvernietigende vuur. De fut was er uit. Steeds meer oudgedienden haakten af, teleurgesteld in het weinige vertrouwen dat ze ooit gekregen hadden, en nog had hij het niet door. Waren al zijn keuzes, tot op heden, dan fout geweest.
Hij stond er wel bij stil dat in de nabije toekomst, als hij het bedrijf draaiende wou houden, hij heel wat transparanter voor de dag diende te komen. De klok terugdraaien kon nu niet meer, ervoor zorgen dat dialoog naar elkaar toe, vooral in de komende hervormingen en daarna, glashelder zou zijn. Dat was ‘de’ uitdaging waar hij diende voor te gaan. Zonder al teveel gezichtsverlies.
De verzoening prediken, ervoor zorgen dat vorige medewerkers niet verbitterd in een hoekje achterbleven. Integendeel. Ze samen verweven met nieuwe krachten, alles in overleg naar elkaar toe. Onruststokers de mond snoeren, gemakzuchtige medewerkers de spreekwoordelijke trap onder hun kont geven. Alles mooi op elkaar afstemmen, met hemzelf nog altijd stevig aan het roer.
Een open brief, waarin duidelijk gesteld wordt waar het in het verleden allemaal verkeerd liep en glasheldere antwoorden, van hoe het nu verder moet. Dit is zijn kans om de gemoederen op korte termijn te bedaren. Duidelijkheid zorgt er immers voor dat die ene prangende vraag zich in de toekomst zich niet meer stelt.
Duidelijkheid over keuzes, en zeer zeker……niet de verkeerde!
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: werk
werk
1.536
Geef je reactie op deze inzending: