Verhalen

Herinnering van genade

Vrijwel iedere, zo niet elke dag word ik aan mijn verleden herinnerd.

Niet omdat ik dat graag wil, integendeel. Slecht vanwege het feit dat de steuntjes niet verdwijnen. Dat zal overigens het geval blijven. Eerlijk gezegd doet mij dit goed, daar dit de bevestiging is dat de waarheid in mijn geheugen is ingevroren, ook al kook ik inwendig soms nog van woede. Niet eens vanwege onrecht, maar vanwege leugen. Niet door het goede te doen en het foute te laten. Omgekeerd misschien, met duidelijke instructies vanuit een hoger echelon.

Waarom iemand, die met hart en ziel zijn werk deed, weliswaar geen blad voor de mond nam, maar wel duidelijk is geweest, uitrangeren? Onwaarschijnlijk, onterecht, maar gelukkig omkeerbaar. Wees een held, schroom niet en spreek de waarheid; voor jezelf en niet in de laatste plaats voor degene die kreeg dat hij niet verdiende, nooit heeft verdiend en nooit zal verdienen ook.

Gevochten wordt er, gestreden tot-en-met de laatste steen. Ere wie ere toekomt.

Mijn verdriet blijft vechten, vechten totdat de Leugen het aflegt tegen de Waarheid. Deze gaat zegevieren, hoe dan ook.

Mijn lach doet tranen verdwijnen, terwijl de Waarheid zich vermaakt----!!!

De Leugen wordt geroosterd in het bijzijn van iedereen die de Waarheid koestert.