Lijn vijf bereikte tenslotte haar halte aan de Brucknerlaan, gesitueerd aan de overzijde van de massieve woontoren, genaamd "De Heikant". Wankelend op mijn benen vroeg ik, eenmaal ingestapt, een oudere dame of ik naast haar mocht komen zitten. Mevrouw stond dit van harte toe. De leeftijd had ons beiden "aangevallen" en overrompeld als de onvermijdelijke stormen in het najaar. Terwijl de bus voorthobbelde langs de Heikantlaan, de Mozartlaan en de Von Weberstraat vertrouwde mevrouw me toe dat de…

Nog altijd neemt het een plaatsje in in mijn boekenkast ergens in de rij vol studieboeken en romans, die ooit mijn belangstelling in beslag genomen hebben en die mij boeiden: het kattenboek!
Mijn arme, liefste en zo betreurenswaardige ouders, die sinds lang dit leven en deze wereld verlaten hebben, moeten het boek eens met gedachten aan mij, hun zozeer geliefde en vereerde oudste dochter, zorgvuldig uitgezocht hebben in een boekhandel.
Het prachtig uitgevoerde boek bevat tal van kleurige foto's…

Een klein busje is sinds korte tijd opgesteld voor het lage, langgerekte pand van de huisartsenpraktijk aan de Umberstraat, in de nabijheid van het troosteloze en desolate Paletplein. In tegenstelling tot de sombere, grauwe omgeving draagt de auto op haar buitenkant kleurige, vrolijke patronen en een tekst die bezoekers op vriendelijke wijze welkom heet.
Binnen blijkt het een kleine wachtkamer te herbergen met zitplaatsen en een wandplaat met onheilspellende afbeeldingen betreffende de…

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange stalen ladder uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen dat onze woningen scheidt.
Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken. Een voor een werden de meubelstukken, die de bewoners zolang omringd hadden en die de sfeer hadden bepaald in hun vertrekken, op een plateau geplaatst dat langzaam de…

Het huis in het naburige dorp van de zachtmoedige ex-collega waar de trofeeën van de welstand en van de rijkdom stonden uitgestald, herinner ik me uit zo lang vervlogen tijd. Na de verwikkelingen en rampspoed die zich opstapelden in de zeventig jaren van mijn leven en na de vele verliezen heb ik Ans als enig overgeblevene. Als door een wonderlijke beschikking van een goedgunstig lot kwam ze onlangs aanwandelen op de nieuwe dag die ons nog gegeven is. Ze liep naar me toe op het terras van het…

Vele ouderen komen samen in de eetzaal van Huize "De Heikant". Vazen met kunstbloemen staan opgesteld in de hal, mogelijk om een opgewekte stemming teweeg te brengen bij de bewoners en om hun moreel enigszins op te vijzelen. Velen zijn vergezeld van hun rollator, hun onmisbare steun.
Mevrouw de vrijwilligster sjoelt en speelt al twaalf jaar bingo met de ouderen en zij draagt op haar bloes de chique en trotse zilverkleurige speld die haar waardevolle en zozeer gewaardeerde functie vermeldt.
In…

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schappen "voor elk wat wils¨ te vinden. Vol belangstelling bekeek de uitheemse heer een elektrisch apparaat, bestemd voor mij onduidelijke doeleinden en hij draaide dit aarzelend en voorzichtig om en om…

Een regiotaxi nadert een massief vierkant gebouw in het zuiden van onze stad, een soort "alternatief kantoorpand' dat echter "bemenst" wordt door tandartsen en hun assistentes, die, gekleed in witte beroepskledij, opgewekt door de gangen van het pand huppelen.
Wanneer ik uitstap is de chauffeur galant en noemt hij mij vol eerbied "mevrouw", een onverdiende eretitel.
De tandartsen volgden elkaar op in mijn leven. Eerst Jeroen, dan Mohammed en nu ben ik aangewezen op een jonge vrouw, genaamd…

Op mijn inmiddels gebruikelijke wandeling passeerde ik de zwarte betonnen kolos die men in de volksmond aanduidt met de benaming "de doodskist", het gebouw met de vele ramen en labyrintische gangenstelsels dat eens het brandpunt vormde van mijn tot ongeluk en wanhoop voerende "administratieve carrière".
Op haar gevel draagt deze kolos in witte letters de trotse naam: "Tilburg", naast het logo van de stad met de drie torens.
Even verderop stort het water enthousiast neer als een cascade bij een…

We ontmoeten elkaar iedere morgen vóór de supermarkt en behoren daar inmiddels tot de vaste klanten. In de vroege morgen is het daar nog rustig en kan hij de vele prikkels vermijden die hem zozeer belasten. Zijn beide armen tonen een roodachtig onheilspellend patroon van wonden. Om de innerlijke pijn te bestrijden met nog meer, andere pijn snijdt hij zichzelf en verwondt hij zich met telkens nieuwe wonden. Op de andere arm drukt hij nog steeds de sigaretten uit. Nadat een wond genezen is,…

Een frivool citroengeel vlindertje dartelde die morgen in de door haarzelf verzorgde voortuin van mijn drieënnegentigjarige tante. Het kondigde een nieuwe zomer aan, tevens een zomer in het leven van de oude mevrouw waar we zeer op hoopten maar die wellicht nauwelijks nog in het verschiet lag.
We hadden via de provinciehoofdstad het dorp bereikt waar mijn laatst overgebleven familielid haar leven nog altijd voortzet.
De eenvormige huizen rijgen zich aaneen en in deze vroege meidagen wappert…

Niet ver van mijn woning, in de nabijheid van de rotonde aan de Ringbaan West, van het tankstation en van de gebouwen van Traverse die uit lichtbruine steen zijn opgetrokken, bevindt zich een merkwaardig verwilderd terrein, een onverwacht stukje natuur te midden van de troosteloze omgeving. Soms zijn daar mechanische machines opgesteld, bediend door gehelmde stoere heren die zich bezighouden met onduidelijke werkzaamheden.
Vanaf mijn positie bij de bushalte aan de overkant van de belendende…

Op een van mijn talrijke maar nutteloze wanhoopsexpedities naar het stadscentrum had ik mevrouw al eerder ontmoet, maar ik herkende haar verouderde gezicht, getekend door diepe lijnen, aanvankelijk slechts met enige moeite...
Het alomtegenwoordige leed, in ieder geval weer verschillend en kennelijk door een Satan uitgedeeld had nu pas echt toegeslagen, getuige haar tranen en haar uitspraak: "Zo'n buurman krijg je nooit meer"....
Inderdaad vergezelde de jonge dochter van de door verlamming…

Eens kocht ik in Parijs op Montmartre, in een van die straatjes waar je altijd wel een zaakje kunt vinden waar ze leuke snuisterijen verkopen, een klein roze fotoalbum, gedecoreerd met gouden sterretjes op de kaft. De bladzijden van het boekje worden gescheiden door fragiel vloeipapier en sinds jaar en dag bevat het zwart-wit-foto's uit een ver verleden; de vijftiger jaren van de vorige eeuw; de jaren van mijn babytijd en vroegste jeugd.

Daar sta ik op de foto als baby; kwetsbaar, hulpeloos,…

.Zelfs op vier mei kan de kou nog in de lucht zitten....
Ik ontmoette mevrouw die morgen vóór de supermarkt. Ze droeg een mallotige, bonte pet die ze op haar achterhoofd gedrapeerd had en een zonnebril en ze was slank van postuur. Ze richtte zich tot een andere mevrouw die daar eveneens stond te wachten en de woorden rolden in rap tempo van haar lippen als een mitrailleurvuur of als een ongeleid projectiel, afgevuurd op de onschuldige andere dame die het relaas wijselijk en zonder slag of…

Achter de bomen strekt zich het parkachtige landschap uit, doorsneden door het kronkelende, slingerende pad dat in bochten en als vanouds onze flats in de Nassaustraat flankeert.
Vanuit mijn hoge venster zijn enkele wandelaars zichtbaar. Soms wandelen zij met grotere honden die enthousiast wapperen met de staart aan het achterwerk en soms met petieterige hondjes, de trouwe kameraden die men eveneens zozeer liefheeft....
Allen zijn als gestalten uit de onvergetelijke Romantiek die opgaan in het…

Achter Kapsalon "PureLou" aan de Schouwburgring waar ik op een zonnige morgen in mei ben beland, bevindt zich een kleine, merkwaardige binnenplaats waar het goed toeven is. Deze biedt uitzicht op enkele ondefinieerbare bouwsels; ongetwijfeld de achterzijde van statige Tilburgse woningen en "gestoffeerd" met enkele boomgroepen en struiken die al een groene tooi dragen. Een languissant grijs stenen Boeddhabeeld draagt ongetwijfeld de leer van de oosterse profeet niet uit. Kortom; het is goed…

De zomer zat er begin mei al aan te komen en bloesems van mij onbekende soort en signatuur bloeiden uitbundig op het Hasseltplein nabij de oude kapel toen ik met mijn trage pas opnieuw koers zette naar het Twee Steden Ziekenhuis.
De trotse, fier wapperende vlag met het logo (ETZ) van ons ziekenhuis, hoog torenend op de vlaggenstok verwelkomde mij als het ware al en in de hal van de instelling sprak een beeld, een kunstwerk, voorstellend een gevleugelde man en vrouw, kennelijk florerend onder de…

De artsenpraktijk, gevestigd aan de Umberstraat in Tilburg, is ondergebracht in een laag en langwerpig gebouw dat optimistisch, uitnodigend en gastvrij op haar glazen toegangsdeur het woord "welkom" draagt. De vraag doet mijns inziens ter zake of de wanhopigen en gedupeerden die hier aankloppen veel moed kunnen putten uit dit luttele woord.....
De arts, die nog tekenen van een zekere jeugdigheid in haar gezicht draagt, maar die gepokt en gemazeld is door haar lange medische carrière, zal me…

Nog altijd bewaar ik een kleurenfoto van het knuffeldier dat mevrouw de naam "Moriaantje" had toebedeeld; een zwarte pluchen hond. Ze had het dier eens gewonnen in een loterij op een rommelmarkt en het tot haar uitverkoren maar levenloze kameraad en metgezel verkozen.
Eens had ik mevrouw voor het eerst ontmoet en ik had haar aangetroffen in de kamer in het verzorgingshuis waar de mensonterende eenzaamheid Gang und Gebe was.
Slechts het knuffeldier "Moriaantje" was haar metgezel. Ik had me…