De zomerdag feeëriek, mild en rustgevend. Een witte, houten bank op het Pieter Vreedeplein met gestileerde spijlen biedt in principe ruimschoots plaats aan mij en aan mijn helaas denkbeeldige vriend of vriendin. Een bonte, prachtig gedessineerde duif, als een oorlogsinvalide onder de dieren met één zielig, stomp, gehandicapt pootje komt verlangend…

Was het de laatste wandeling die we samen ondernamen nu haar lichaam kennelijk aan het aftakelen was, nu zij bestraald moest worden? We waren het bospad ver gevolgd en met veel weemoed bekeek ik de oranje bessen en de bramenstruiken links en rechts van ons. Ze was mijn trouwe wandelgenote geweest gedurende veertien jaar en vele voetstappen van ons…

Ze vroeg me: heb je even tijd voor me en ik zei natuurlijk, kom maar, de deur staat open. Ze was er zo, alsof ze achter de deur had gestaan. Ik wil zo graag gewoon, gewoon zijn zei ze en ik liet haar. Hier ben ik gewoon, gewoon zei ze, maar daar, daar wordt zo op me gelet dat ik niks zeggen kan, daar wordt naar me gekeken alsof ik anders ben. Ben…

Juist toen ik op kerstavond, als mensen hun saamhorigheid vieren rond een kerstboom, uit het raam keek, zag ik mevrouw voortschuifelen door de restanten van de grijswitte sneeuw die eerder de wereld overladen had, in het gezelschap van een poedel, waarvan zij wel zielsveel moest houden naar mijn inschatting. Zijn kameraad en mede-poedel, die ik eerder…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op..... Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes en vliegtuigjes en met al de spulletjes en de fantasieën waarvan een jonge jongen zo houdt.... Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje dat uit huis geplaatst was en verbannen naar een inrichting…

Uit verre, verre, onpeilbare verten waarvan ik het onduidelijke bestaan niet vermoed, werd mij de droom gezonden; de droom over het meisje met de grijze plooirok dat ik eens was. En ik herkende met diep medeleven mezelf: het mishandelde kind met de scheve tanden, de bril, het bloempotkapsel, de rare kleding en de hoge schoenen. Mijn liefde is gewekt…

In de diepe roerloze stilte van het bestaande "Zelf" is er niets of niemand nodig. Slechts het "ego" kan zich verliezen in zijn "echo". Het "ZELF" heeft geen weer-galm nodig.... HET IS...! Binnen in de stilte van deze rijkdom, laat ik mij deinen op het dragende leven !…

Het kan me gestolen worden, die hele politiek maar terwijl ik dit bedenk is het meteen niet handig om zo te denken, net zo goed als dat het niet handig is te roepen: ik ga niet stemmen. Maar ja, ik ga dus wel stemmen dat dan weer wel en de verkiezingsellende is weer losgebroken. Geert heeft zijn wensen, al dan niet haalbaar, op een simpel A4tje gezet…

Gedurende twintig jaar had de machine trouwe diensten verricht. Hij droeg de trotse naam "Oko-Lavamat". Was het onbegrijpelijk dat mijn tranen rolden toen twee stoere "body-builders" van "Paulissen Witgoed" hem kwamen halen en de trappen afdroegen? Ik had het gevoel dat met hem twintig jaar van mijn leven teloor gingen, voorbij waren gegaan…

Over de boulevard komt een donker gekleurde man aangelopen. Hij heeft een groot aantal horloges en zonnebrillen over zijn armen gedrapeerd. In de hoop iets van zijn handelswaar te verkopen schiet hij de mensen op de banken langs de boulevard, aan. Het nee-schudden van de hoofden en de armgebaren die gemaakt worden, maken duidelijk dat er geen vraag…

In deze warme periode hebben vooral de ouderen en de zieken onder ons het niet gemakkelijk. Moeilijk is een beter woord omdat: mensen met een luchtaandoening b.v. COPD of mensen met een hartprobleem last hebben van ' te weing zuurstof in de lucht'; het lijkt wel alsof dat minder wordt, naarmate het warmer wordt, zeker op de middag langzaam overlopend…

Vele spulletjes die ik nog bewaar in mijn huisje herinneren me aan Haar, maar het meest schrijnende en navrante dat tot mijn stervensdag in een envelop met het opschrift "Famous Artists Schools" in mijn vitrinekast bewaard zal worden is haar schrijfwerk voor genoemde "school". De envelop bevat voorgedrukte brieven met gefingeerde handtekeningen…

Een Nederlands gezegde luidt: ‘een oude boom moet je niet verplaatsen’ en ik kan u vertellen dat deze tekst in mij opkwam tijdens onze vrij plotselinge en nog niet verwachte verhuizing van een tot Rotterdam behorende gemeente naar een lieflijk plaatsje op Goeree-Overflakkee. Goed, we stonden er al een tijdje ingeschreven, op loopafstand van onze…

Op een winterse dag, waarop de wegen besneeuwd waren en de sneeuw zich had gehecht aan de dakpannen en aan de rozen die overgebleven waren in het late seizoen en ze voorzag van een spierwit, duimdik laagje ijs, maakte ik voor het eerst kennis met Emma ten Bikkel. Ze zou mijn nieuwe bovenbuurvrouw worden, leek me overspannen en overstuur en viel me na…

De Chinese arts zat vóór me, gekleed in een witte doktersjas waarmee hij vermoedelijk deskundigheid wenste uit te stralen. Hij zei niet véél, sprak vermoedelijk geen Nederlands en had mijn beide polsen in zijn handen genomen om aan hun rustige dan wel heftige slag de aard van mijn kwaal vast te stellen. Vervolgens krabbelde hij met een fijne, spitse…

Al een poos heb ik last van kramp, midden in de nacht vaak. Je wordt er van wakker en zolang de kramp duurt blijf je wakker, want lollig is anders. Pijn, onbeschrijfelijke pijn. Wanneer je kramp in je tenen hebt, of in je kuiten weten we allemaal wel wat eraan te doen. Maar deze kramp is er eentje waar je niet over praten wilt - kunt- of gewoon durft…

DIENST DER INSECTEN Die kleine vliegende diertjes komen ons in het warme jaargetijde tergen met hun druk gezoem, maken ons nijdig of jagen vrees aan. Die muggen met hun slurfjes zuigen begerig bloed, geven als dank daarvoor jeukende bultjes. De angels van wespen en bijen zijn meestal vreedzaam ingetrokken. Maar het stekende gif waakt steeds in…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken: de reis naar de wijk van de stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.... De "Arriva"-bus doorkruist eerst de straten van…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren, zoals "vermiljoen" of "indigo". Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de Receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje…