Daar waar we amper een week geleden nog twijfelden, of het ooit nog warm zou worden, net zo twijfelden over "wat trek ik vandaag weer aan" ook zeer zeker twijfelden aan het feit dat de vanzelfsprekendheid van de jaargetijden ditmaal ons weer eens op het verkeerde been had gezet, daar: waar we mopperden op de kou, is het eigenlijk bij ons mopperaars…

Het felbegeerde jongetje was toch nog gekomen, na de meisjes, maar het zoontje en het broertje was onstuimig, wild en ongezeglijk. De moeder nam het mee naar de ongelovige arts, die telkens verklaarde dat zij zich iets inbeeldde, tot ze het jongetje zijn gang liet gaan en het het hele bureau van de dokter in wilde razernij afruimde en overhoop haalde…

Ze is gekomen en op het eerste gezicht zag ik al dat ze weinig zeilen bij te zetten had..... De hersenvliesontsteking had diepe sporen nagelaten. Ze droeg een armzalig, haveloos en onderkomen bontjasje dat op merkwaardige en provisorisch aandoende wijze was samengesteld uit losse lappen en het was haar aan te zien dat de misère en het ongeluk hun…

....en daar toont de foto op het brede computerscherm achter het bureau van de longarts mijn karkas, dat wil zeggen mijn aanstaande karkas, de keurige twee helften omspannen door de witte ribben. Hiermee zal ik eens rusten, voorgoed rusten en nu al schijnt de gaafheid aangetast te zijn.... Maar de arts heeft een diepe blik geworpen in de voor mij duistere…

De betekenis van bovenstaand gezegde hoef ik natuurlijk niet uit te leggen. Situaties en gebeurtenissen, waarop het van toepassing is, zijn me de laatste jaren wel eens meer overkomen. Op het moment, dat je een bepaalde handeling in de praktijk wilde laten zien of horen bleek dan steevast, dat het vermogen van het kúnnen al was verhuisd naar de afdeling…

In de enorm luxueuze, gigantische lounge van het hotel, waar zij diep wegzakte in leren fauteuils, waar de asbakken verwisseld werden als zij met haar ogen knipperde en waar serveersters af en aan liepen met drankjes naar keuze, zat zij met haar verbeten mond die verwrongen was door neerslachtigheid en zwaarmoedigheid. In het klassiek-Duitse prieel…

Heb er lang over nagedacht wat er op mijn steen moet staan. Grappend kwam ik tot 'ixi nix mir', maar uiteindelijk werd het 'eindelijk'. Pas in de kist word je gemist...…

Ik heb afscheid genomen van het station met het gewelfde dak dat trots de naam van mijn geboortestad draagt en afscheid van de oude buurt waarin ik zo lang gewoond heb, van de groene, zware toegangsdeur van mijn flat, van de rustieke balkons met uit steen geweven vlechtwerk.... Toen ik afscheid nam begroette ik al in stilte de bezienswaardigheden…

Een granieten rotsblok is van de helling van de berg van het leven af komen rollen en heeft mijn geluk verpletterd. De lelies, asters en narcissen liggen verdord ter aarde en schijnen voor eeuwig een vale weerschijn in mijn hart en ziel te moeten hebben. Leegte heerst in mijn innerlijk; de leegte van een eindeloze woestijn waarvan ik de zandkorrels…

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn vader, hem waarschuwde voor je al te tengere gestalte....…

Tot voor een paar dagen was ik niet echt tegen een dubbel paspoort. Waarom zouden mensen geen twee nationaliteiten mogen hebben? Er werden allerlei redenen bedacht door een politicus wiens ideeën mij niet erg aanstaan. Dus dat maakte mijn standpunt om er niet tegen te zijn, alleen maar logischer. Al dat gezeur steeds over 'buitenlanders', het zijn…

Stemmen op een inzending is altijd iets van een persoonlijke smaak; 6 of 10 sterren (punten/cijfers of wat dan ook) dat mag/moet dan ook iedereen geheel voor zichzelf uitmaken. Smaken verschillen. Ik zeg altijd zelf: geef mij a.u.b direct maar 6 sterren, niets is ook goed. Maakt mij geheel niets uit. Ik volg het bewegingspatroon van de becijfering…

Toen de herfstbladeren alweer ruimschoots de trottoirs bedekten, in de tweede herfst na mijn moeders overlijden, kwam ik haar weer tegen in de stad. Ik ontweek haar blikken en probeerde mijn gezicht een uitdrukking te geven van rouw of misnoegen over haar gedrag dat toch wel getuigde van harde onmenselijkheid en misplaatste wrok en rancune. Ik verbaasde…

Met een glimlach van oor tot oor stelde mevrouw een ander voor. Zij had de leiding van een groepje dames die hun zielenroerselen te boek wilden stellen. De sfeer was broeierig als op een augustusdag met dreigend onweer. Onder de oppervlakte kolkten en woelden de problemen die niet door de kunstig opgetrokken façades heen braken. De dames aten samen…

Ik zag een vrouw zitten. Ze had bruine krullen en zag er wáánzinnig uit. Al een paar keer had ik haar gezien, maar in mijn dromen. Nog nooit in het echte leven. Of nou ja, wel op foto's. Het bijzondere aan deze vrouw is, dat ik haar al heb leren kennen zonder dat ik haar ontmoet heb. We sturen berichten aan elkaar. En om uw concentratie bij dit…

Op een maandagmorgen zag ik een pakje boterhammen bij de stoeprand liggen dat kennelijk achteloos was weggeworpen door een onverschillige student of scholier of verwende ambtenaar, arbeider of ingenieur. De volgende dag lag het er nog, maar nu had het de belangstelling getrokken van enkele kraaien, waarvoor het nog wel een aangename verrassing was…

Mijn vader zei eens dat als alle Chinezen tegelijkertijd deze kant op zouden lopen zij de wereldheerschappij binnen bereik hadden. De brutalen derhalve hebben de halve wereld, Nederlanders met een tweede paspoort hebben een leider in het buitenland. De belangrijkste taal in communicatie, reclame en educatie is Engels/Amerikaans. Leiders aller…

Honderd miljard aan Griekenland geven om te helpen bij de oplossing van de vluchtelingencrisis!…

Er werd gelachen en geschertst tijdens de barbecue en een meisje fêteerde de jarige met een sopraanpartij. Hoog trilde haar stem in de septemberlucht. "There's a hero" weerklonk als was het het lied dat een kwetsbare en onschuldige vogel ten hemel zendt: fragiel, gevoelig en ongrijpbaar. De jarige en de overige aanwezigen zonden blikken van ontroering…

Trix is al weer bijna zeven jaar dood, maar vergeten doe ik haar nooit. Ze was in haar gedrag meer een hond dan een kat, leek het wel. Als we met haar onderweg waren konden we haar rustig uit de auto zetten. Als we weggingen riepen we en dan kwam ze meestal meteen. Toch heb ik haar ooit met een koord vastgezet aan een paaltje om te voorkomen dat…