Welhaast vergeten, de vinger aan de pet, de hoofse knik en een hoed die respectvol een dame toelacht. De moeder en het kind dat verbaasd een oude man aanschouwt, de glimlach van beiden om de grap van het leven. De groet, niet omdat het kan. Het rijmen laat ik aan u over.…

Nu, op deze Kerstavond, verbeeld ik me dat we nog samen zijn, zoals in de voorgaande jaren, zoals in heel mijn voorgaande leven..... De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst, alsof ze spraken van Vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het kleine boompje opgetuigd met de lieflijke frutsels en…

Het kerstkaartje arriveerde op een van die stille en milde dagen vóór Kerstmis, voorboden van het jaarlijkse Feest, dat hoe dan ook, ondanks haar feeërieke, glorieuze en magische sfeer en uitstraling bezwaarlijk het immense leed, het wereldwijde onrecht, dat blijft floreren als hardnekkig, taai onkruid dat weerstand blijft bieden aan de zeis van de…

De zee zag ik voor het eerst bij Scheveningen. Ik was nog een kind. Plotseling toonde zij mij haar weidse, overweldigende grandeur, nadat we eerst nog ingesloten en omringd waren geweest door bebouwing en nadat we de barrière van de duinen hadden genomen. Het was op een uitstapje met mijn ouders waarbij ook de popperige, petieterige bouwwerken van…

Het woord "ondraaglijk" warrelde door mijn brein en ik had het bijna uitgesproken in een bloedhete en stampvolle trein, hardnekkig bespied door een monsterlijk dikke vent aan de andere kant van het gangpad en denkend aan mijn zeer onrustbarende en voortdurende geldnood en evenzeer onrustbarende hoestbuien die mij op de meest ongelegen momenten overvielen…

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn O-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote, dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites…

Onder de warme hemel van augustus, jouw favoriete seizoen, graasden nog de rood- en zwartbonte koeien op de weiden van Moerenburg, maar spoedig zou de nevelige mist van september hun contouren vervagen. Jouw ogen zouden ze niet meer aanschouwen. Je hield van het weelderige landschap, doorkruist door beekjes en rulle paden. Je vroeg slechts om een boeketje…

Rondom het ziekenhuis spreiden zich de asgrauwe straten met hun huizen uit, vanwaar haar bezoekers afkomstig zijn, en ik ben een van hen. Taxi's rijden af en aan voor de hoofdingang die zij aandoen als bijen de korf. De naam van oogarts Bellaars doet in de verte denken aan de benaming "Belladonna", de naam van de vloeistof die in mijn ogen gedruppeld…

Meer dan een jaar keken we en volgden we de wederwaardigheden van de water- hoentjes, sommigen noemen ze waterkippen, maar ik hou het bij hoentjes. Die hoentjes hadden vlakbij een pijler een joekel van een nest gebouwd, zo'n nest waar ze wellicht een weeshuis konden herbergen, een soort van "openlucht-asielzoekers-centrum". Zonder elektra, zonder…

Waar reken je iemand op af? Op de binnenkant of op de buitenkant? Waar reken je jezelf op af? Op je uiterlijk of op je innerlijk. Het is niet altijd makkelijk jezelf te zijn, wanneer het pijnlichaam van de geest weer om erkenning vraagt, het onverwerkt verdriet, de onwelkome gebeurtenissen, uit het verleden, recent of langer geleden. Je hebt recht…

Licht en schaduw vallen over een verre wereld: het is de wereld van mijn vroegste jeugd. Sommige contouren nemen duidelijker vorm aan en treden helder voor mijn geest. Veel blijft voor altijd in duisternis gehuld. Er was een kamer; er was een bont kleed met oosterse motieven. Daarop een vaas. Mintgroene stengels tekenden zich vergroot af achter het…

Sinds enkele maanden plaatste ik wel eens gedichten, verhalen en columns op Lettertempel.nl, maar dat is mij duur komen te staan en ik waarschuw dan ook iedere schrijver om daar te gaan boeren. Als nieuweling op die schrijfsite kreeg ik heel wat misère over mij heen, maar ik wist vol te houden. Ik publiceerde een mooie ode voor de nieuwslezeres Astrid…

De kleine hond die bont door de natuur beschilderd is met bruine en zwarte vlekken op een witte ondergrond, ligt bevallig op enige afstand van zijn baas op het grasgroene veld, de voorpoten vóór zich uitgestrekt, de achterpoten haaks op zijn lichaam naast elkaar neergevleid. Zijn kameraad draagt nutteloze en werkloze uiertjes die geen doel meer dienen…

Opa stond aan zijn wieg en "kon niet denken van geluk" zoals hij verklaarde. Het lot had hem een kleinzoon geschonken. Voor zijn eigen zoon, de stamhouder, had hij de sterren van de hemel willen plukken. Maar gebleken was dat heftige onstuimigheid leefde in het innerlijk van het kind; het gooide in het halletje van het arbeidershuisje tien eieren…

Luguber, ach welnee. Een rondje begraafplaats met Bezoekjes aan graven, Niet slechts een of twee. Het is de sterfdag van oma, en omdat ze toch allemaal gaan Gaan ze de rest van de familie ook langs Zodat die niet "buiten spel" staan Een rondje begraafplaats, voor oma, tante Een neef Ze was blij dat het droog was, wist niet dat '…

Ik droeg mijn "kostbare" lading de hele lange weg naar het veilinghuis in een zorgvuldig afgesloten vak van mijn leren tas: het waren de dierbare oorbelletjes van mijn lang-overleden oma uit de nalatenschap, neergevleid op zachte watten in een doosje. Ging ik oma soms uitleveren? De man van het veilinghuis wist het niet meteen: enig overleg met…

Mijn oog viel vandaag op het woord "beschaving". Wat is dat toch een mooi woord. Zijn wij eigenlijk nog wel zo beschaafd? Wat is dat eigenlijk precies? Dit vond ik: ontwikkeling die iemand of een groep heeft bereikt op het gebied van kunst, techniek, wetenschap en sociale rechtvaardigheid. Beschaving zo'n mooi woord. Gisteren in de trein naar Amsterdam…

In die tijd - ik was veertien jaar - kwam ik vaak aan bij het ouderlijk huis van mijn jeugdvriendin Lucia T. Haar moeder - een gezette matrone - bracht lange uren door achter de naaimachine, ijverig werkend aan een modieuze garderobe voor haar dochter en wij, de vriendinnen, speelden toen nog met onze Midge- en Barbie-poppen waarvoor we als het zo uitkwam…

Hij slaat weer toe de onverslaanbare moordenaar, Staat op de hoek te wachten: Als het ware klaar: Om toe te slaan Geen geweer geen pistool Geen bom of anderszins, Neen: deze moordenaar Staat ongezien te wachten op de grote kans, Niemand ontspringt hieraan de dans: de dans van die onvoorspelbare Moordenaar, die kanker heet.…

Het armpje van de marmerachtig-bleke Christusfiguur, die, zoals de traditie gebiedt, met de lendenen omgord, tegen het ijzeren kruis hangt, is gebroken geweest en weer gelijmd. We schreven 1940. Het bombardement bedreigde de stad aan de zee en haar bevolking: in de verte donderde en raasde het. Mijn moeder was twintig jaar oud. Ver van haar ouderlijk…