Ik had met de trouwe Regiotaxi en een lieve, goedhartige chauffeur het parcours gevolgd dat via Udenhout (waar de uitbundige Kerstversieringen zijn uitgespannen boven de brede straat, die is als een avenue) de inrichting bereikt waar mijn zeer zwakbegaafde broer nog altijd zijn dagen rekt.
Het was niet voor niets Sinterklaastijd en het cadeautje dat ik voor mijn broer had meegebracht viel goed in de smaak. Het was een soort kladblok, vergezeld van kleurige afbeeldingen en mijn broer beklopte…

Hoewel de "Status Aparte" (als ik het zo tenminste terecht mag omschrijven) van mijn arme, ongelukkige, autistische en zwakbegaafde broer het wellicht uitsluit dat men een diagnose op hem loslaat die men "normaliter" zou reserveren voor diegenen die inderdaad zogenaamd tot de "normalen" behoren, verklaarde men dat hij "depressief" zou zijn. Zijn sentimenten die zich mogelijk, maar op voor mij onnaspeurlijke wijze in een bonte mengeling of in een caleidoscoop van verwarrende beelden, niet…

Toen ze me bij het station tegemoet kwam lopen, groette ze me, maar het viel me zwaar haar te herkennen. Ze verklaarde me dat ze die collega was van geruime tijd geleden, van die vergaderingen in het dorp W. waar we met die andere meneer altijd naar toe gingen in die meer dan luxueuze auto.
Zijn overlijdensbericht siert nog mijn dressoir maar zijn naam en persoonlijkheid schenen bij degene die ik nu tegenkwam uitgewist als door een al te ijverige huishoudster die met haar spons razendsnel de…

Het was alsof het in oktober nog zomer was, hoewel ik afscheid heb moeten nemen van de zomer en tevens van de zomer van mijn leven. Op mijn wandeling passeerde ik de Lange Nieuwstraat die zich links en rechts van me uitstrekte en nam ik het straatnaambord welhaast verbaasd in ogenschouw; was dit inderdaad deze langgerekte straat, het decor van zoveel onheil, mislukkingen en afwijzingen die mij tegen wil en dank ten deel vielen?
En ik vervolgde mijn weg door de drukke stationshal waar de…

Ik had een goede, lieve moeder die zich voortsleepte door het leed van haar leven en wier nagedachtenis ik boven alles wil blijven vereren.
Hoe bizar, absurd of desastreus de verwikkelingen van mijn leven ook waren, mijn moeder wrong zich in alle bochten om mij, haar dochter, bij te staan. Haar zilvergrijze as rust op de velden aan de Karel Boddenweg.
Hoe zou ik ooit haar nagedachtenis ook maar in het minst kunnen beschamen?

Als meisjes waren mijn zusje en ik bij de "Volt"-gymnastiekvereniging en we droegen de blauwe turnpakjes waarop sommige andere meisjes die veel leniger waren dan wij en die opgewekt en onvervaard de evenwichtsbalk en de wandrekken beklommen, het rode, blauwe en oranje lintje droegen dat voor ons niet was weggelegd, ten teken van hun vorderingen. Ook het wilde, heftige trefbal was te ruig voor ons. In dit kader herinner ik me tevens de witte jurk van dunne stof die we droegen op uitstapjes van…

Toen de avond viel, namelijk de avond van de vierentwintigste december ofwel de Kerstavond van dit jaar, lag onze stad uitgestrekt als een mooie jongedame. Overal flonkerde triomfantelijk licht. Ook de Korvelseweg, brandpunt van commercie en consumptie, was overhuifd door schitterende tierelantijnen.
Bij de paters Capucijnen domineert een wel zeer barok altaar op haast angstaanjagende wijze hun hele kerk. Het illustreert bij uitstek de nog altijd niet in vergetelheid gezonken Christelijke…

Treurig, treurend en bedroefd weerklinkt de muziek van de doedelzak bij de herdenking van de Bevrijding van Goirle door de Engelsen, Amerikanen, Polen en Australiërs in 1944. De klanken van het "God Save the Queen" zijn overweldigend en brengen het gemoed in beroering. Het publiek staat er stil bij, in kaarsrechte houding, met alle respect en eerbied die wij aan onze Bevrijders verschuldigd zijn. De namen van die mannen weerklinken tenslotte, van die mannen die kwamen om het brute beest van…

Een zwart "elektrisch voertuig" kwam me in de vroege morgen halen en het bracht me naar het Twee Steden Ziekenhuis. Rond het tijdstip van zeven uur in de morgen is het nog rustig in de centrale ontvangsthal maar enkele verpleegkundigen en artsen treden al aan voor hun werkzaamheden. Men kan op dit tijdstip zijn blikken nog altijd werpen op een nachtelijke hemel die nu spoedig lichtere tinten aan zal nemen of op het glorieuze gevleugelde beeld in de hal dat misschien symboliseert hoe de zieken…

Ik sta te wankelen en te trillen op mijn benen voor het loket in de sfeerloze dokterspraktijk - waar mijn huisarts sinds jaar en dag zetelt en waar de meisjes stressen om hun taken te volbrengen - in afwachting van de diagnose. Mevrouw heeft enige tijd nodig om de computer te raadplegen die men met een modern cliché altijd "traag" noemt omdat men nergens nog geduld mee heeft.
Dan rolt het antwoord eruit: "Uw borsten zijn nog hetzelfde als twee jaar geleden. Er zijn geen veranderingen. Het…

De morgenhemel toont vele tinten; zij licht kleurrijk op. Weer is een dag aangebroken in de Nassaustraat, die meetellen zal voor de eeuwigheid. Het licht werpt dartelende, wervelende vlekken op de wanden van mijn kamer, altijd anders, altijd fascinerend.
Het speelt over het jeugdportret uit mijn zesde levensjaar en over de beeltenis van de allerliefste, sinds zestien jaar niet meer te midden van de levenden, die op de foto lief lacht in de camera, voor het oog van de fotograaf en mij. Ze…

Door de duisternis die de wereld ook in de vroege morgenuren overspoelt ben ik opnieuw op weg gegaan en passeerde ik de gebouwen van de GGZ. Onder meer die heilloze, nu verlichte vergaderzaal waarin ik eens mijn zinloze en onbetaalde notuleerwerk verrichtte terwijl de andere deelnemers aan de vergadering het steeds weer besmuikt moesten hebben over hun hoog verheven en frequente orgasmes waarnaar zij zich voortspoedden.
Verderop aan de Lage Witsiebaan treft men oude bomen aan die hun takken…

Het was zonder twijfel een schitterende avond in de Tilburgse Concertzaal op 19 december 2022 toen een formidabel orkest aantrad om oude en nieuwe Kerstliederen ten gehore te brengen. Het orkest, de dirigent en de tenor waren uiterst representatief en hun muziek bereikte ongekende hoogten en zij zwol aan tot proporties die bij mij uitbundige tranen opwekte.
Tranen om "Once in Old King David's City" en om "Noël!, Noël!¨ zozeer vertolkend de werkelijke en fundamentele almacht en majesteit van…

In onze jeugd woonden wij in ons arbeidershuisje niet ver van het Tilburgse Leypark, dat daar in de zomer zonovergoten lag te schitteren met al haar vegetatie. Het was ontworpen door tuinarchitect Leonard Springer.
In de verte, voor onze ogen nauwelijks bereikbaar, bevond zich een wit huis, een soort villa, die ruimschoots tot onze verbeelding sprak. Nu moet ik wel toevoegen dat onze wonderlijke en excentrieke buurman, die op amateuristische wijze voor acteur speelde, zich weleens verkleedde…

Uit mijn zwaar verouderde brein dat als een oude wijn ver over de datum is, ontsnapt soms als het ware een langgerekte ponskaart als uit een ouderwetse massieve computer; een ponskaart waarin gaatjes geperforeerd zijn die staan voor gebeurtenissen en belevenissen uit een lang, vervlogen verleden.
Zo was er eens die avond, toen we samenkwamen in het huis bij de rivier en we praatten tot de nacht was gevallen. En zo draai ik de caleidoscoop van mijn geheugen rond en rond en zie ik een werveling…

Een lange gang, die men met enige moeite ook als "boulevard" of "avenue" zou kunnen kenschetsen en die men zelfs "medische boulevard" zou kunnen noemen, zoals men aan het Tilburgse Elisabeth Ziekenhuis wellicht terecht de naam "Medisch Bolwerk" zou kunnen toekennen, vormt als het ware de toegang tot het ziekenhuis. Zij wordt geflankeerd door de diverse voorzieningen waarop men in nood, ziekte of gezondheid een beroep kan doen, zoals daar zijn: een lingeriewinkel, een restaurant, een zaak met…

Vaak ontmoet ik op het kronkelige pad naast mijn woning, dat in deze herfst belegd is met cognackleurige en okergele herfstbladeren, een grijsharige, oudere mevrouw met een zwart-wit getinte hond waarvan het ras mij niet helder voor de geest staat.
Juist vandaag streelde ik het onschuldige dier over de zachte, lieve kop en vroeg om een pootje. Het dier tilde welwillend de rechterpoot op en legde die in mijn hand. Maar mevrouw verklaarde "dat de hond het niets voor niets" deed en ze haalde een…

Een grote etalagepop met waarachtig een vrouwelijk gezicht en met een mijter op het hoofd en een kleurig kazuifel aan stond onlangs opgesteld in de "Vincent-Shop", vergezeld van zijn zwarte Piet. Uit de bescheiden collectie in de zaak kon men zeker ook iets voor een kind kiezen.
Een mooie, bont gedecoreerde doos met rode en blauwe vlakken die kleurige figuren bevatte, leek me zeker geschikt voor mijn broer van vierenzestig die de intelligentie van een kind tot op de huidige dag heeft behouden.…

De familiefoto is ongetwijfeld genomen in 1962 bij onze trouwe buren. Het daarop afgebeelde tafereel wordt begrensd door de zware, groene, velours gordijnen die ik me nog zo goed herinner en die een sfeer van gezelligheid en beslotenheid deden ontstaan.
Mama omarmt op de foto mijn zusje gekleed in het luchtige, frivole jurkje met een vluchtig, steels gebaar en rechts van haar zie ik mijn gestalte. Trots en met grote, waakzame ogen kijk ik in de camera.
En daar, helemaal ter rechterzijde is…

Op 10 december, je zesenzestigste verjaardag, stonden de bomen aan mijn venster in een stille, koude, dichte mist. Je bent een winterkind, mijn zuster. In 1956, drie jaar na mijn geboorte, kwam die vreemde zuster en toen ben jij, mijn levenslange kameraad en metgezellin voor het leven, aan mijn zijde komen wandelen. En daar was je, mijn zus, aan mijn zijde, op school en in Parijs en Praag en daar zul je zijn tot aan het onherroepelijke, uiterst tragische, echter onvermijdelijke uur dat al te…