Na de gebruikelijke sneeuwstormen en ijsvelden waarmee de winter gepaard gaat, treedt in onze noordelijke streken gewoonlijk wel een milder seizoen in en inderdaad vertonen zich dit jaar eind februari al veel paarse en gele krokusjes. Op mijn terugweg uit het naburige dorp ontmoette ik Hem in de bus. Lang geleden had hij me genodigd in zijn flatje…

Ik beschouw mijn lichaam, mijn al op vele verschillende wijzen aangetaste lichaam, mijn zo dierbare en unieke bezit dat men nooit kon liefhebben en mijn tranen vloeien; de opgezwollen blauwe aderen, prominent op de verouderde handen, de neerhangende, tedere lobben van de borsten, de kwetsbare lipjes tussen de benen, die toegang geven tot de gang die…

Wat een verademing, wat een heerlijk zonnetje krijgen we vandaag en wat een zalige temperatuur ook nog, echt het is pure verwennerij om nu buitenlucht op te snuiven! Meneer T vraagt vanmorgen: heb je nog iets nodig? Ik kijk hem aan en zeg: jazeker, ik wil frisse lucht en zo staan we een kwartier later buiten, rijden richting de IJssel, af en toe een…

De vogeltjes, die wellicht niet zo talrijk zijn in deze contreien en die het verkeer op de snelweg naast mijn huis schuwen, hebben nog altijd niet ontdekt dat een nieuw object bungelt aan een lange draad op mijn balkon. Het is een dennenappel, omkleed met pindakaas en met zaadjes die ze nu juist lekker zouden kunnen vinden, vervaardigd als knutselwerkje…

Daar, op het oude Korvelplein, onder die lantaarn, voor die kerk, die gelardeerd was met heiligenbeelden, vond, zoals men beweert in de familie, hun eerste ontmoeting plaats. Ze waren mijn goede grootmoeder en grootvader. Zij was onderwijzeres, hij had een zaak in huishoudelijke artikelen. De drie zonen en de dochter zijn mijn voorouders. Het gezin…

Wat troost ons nog te midden van de grauwheid, de grimmigheid en de eenzaamheid? Is het het zachte timbre van de regen die ruist en neervalt en ons omhult als een gordijn nadat sneeuw- en ijsvelden ons overvielen? Is het de aarzelende lente die al in februari aantreedt achter het venster met blauwe en grijze wolkenluchten? Of is het dan toch het…

Toen we eenmaal aangekomen waren na de lange reis op de Boulevard in de buitenwijk van de Franse hoofdstad, schoot de spreekvaardigheid van mijn "vriendin" dusdanig tekort dat ik het woord moest voeren. Wegens mijn werklozenbudget was het geld voor het reisje er in feite niet geweest maar wel was er de noodzaak de vleugels eens uit te slaan en…

Natuurlijk let ik op koopjes, aanbiedingen die we hier dan ook nog gebruiken, ja daar gaan we wel voor net als vandaag. Het nadeel van de huidige tijd is dat men nu bijvoorbeeld slechts twee dagen een bepaalde aanbieding doet, wat in dit geval betekend: 4 flessen wasmiddel voor €8,- normaal €10.- dus die €2,- is dan mooi meegenomen. Alleen op dinsdag…

...en zo herinner ik me hoe ik hen, de allerliefsten, mijn goede ouders die sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden verkeren, naar hun laatste domicilie en mijn laatste ouderlijk huis, namelijk de aanleunwoning, gesitueerd in een stille buitenwijk, bracht en hen het beeldje cadeau deed.... Het was een klein beeldje uit lichtgrijs marmer…

Tanka: Een hazenslaapje: twee goudvisjes glijden traag over de zandweg, versmachten haast, bereiken dan het reddende moeras. Prozatekst: Zo'n middagdutje, of het weer even indommelen tussen de nachtrust en het opstaan. Dat is te vergelijken met de korte, lichte slaapjes, die hazen hebben. Maar bij ons kunnen die hazenslaapjes nog best…

In een lange rij stonden daar eens de etalagepoppen opgesteld tot ver achterin de zaak, alle gekleed in zo'n wondermooi gewaad uit kant en satijn, bestemd voor de heerlijkste dag in het leven van vele meisjes. Ik zag een oudere meneer daar soms in en uit lopen die zijn zaken kennelijk kwam waarnemen. Maar sinds kort is de winkel ontruimd (ook een…

Ja toeval dus want er komt via Facebook een berichtje binnen over Baudet, dat ie bezig is met een soort van campagne voeren. Nou is dat allemaal openlijk en dus, reageer ik door te zeggen: dat dit niet mijn figuur is om op te stemmen...dat is humor, want ik krijg antwoord: dat ik dan niet moet reageren want zo zegt een dame: dit is voor gelijkgestemden…

In de kale, supersonisch ingerichte winkel, die ik van eerdere gelegenheden ken, zorgt nog wel een strook met olijfgroen neonlicht voor enige verlichting. Tegen de wand is een collectie van tientallen zonnenbrillen bevestigd en op een groot desplay tonen enkele indrukwekkende fotomodellen met een (zonnen-)bril op hoeveel persoonlijkheid c.q. sex-appeal…

Achter de grenen tafels in de kleine "huiskamer" in het Zorgcentrum, met uitzicht op een besneeuwd paviljoentje waar witte duiven af en aan vliegen, zijn de oudere dames - van wie sommigen het voorheen solide baken en richtsnoer van hun verstand verloren hebben - bijeengekomen. Men noemt dit "dagbesteding" en één van de dames kan kennelijk niet…

Eerlijk gezegd ben ik fan van de sneeuw, vind het schitterend, prachtig en mag er van genieten, kan er ook van genieten: ‘s avonds is het extra licht buiten, net als ‘ s morgens, ondanks dat het februari is en gewoonlijk de donkerte je begroet bij opstaan. Maar nu dus niet, neen, nu is het licht en wanneer net als vandaag de zon toch besluit tevoorschijn…

Mijn goede vader, die me in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker en hij hield van de "Clarté Francaise" en het "sapere aude", maar met grote verontrusting en ontzetting staarde hij in de lege, oneindige en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst en bestemming. Hij voelde zich als een korrel zand…

De flatjes in de Nassaustraat in Tilburg, die men soms ook "Russische" flatjes noemt, bevinden zich als het ware in een groene vallei van bomen, struiken en grasvelden en ze bezitten als uit steen "geweven" balkons met een vlechtwerk Mevrouw V. was nog wel eens naar haar eens zo dierbare woning komen kijken, toen haar haar al uitviel als gevolg…

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid…

Jaja, midden in de nacht is code rood aan de orde, een kleur die je qua weer niet meteen prettig vindt natuurlijk, mits je de weg op moet, maar veel mensen hoeven - en kunnen dat niet, immers is er (gelukkig) nog steeds een avondklok. Zou er ditmaal iets meer sneeuw vallen? Ik hoop van wel, want het is hartstikke mooi natuurlijk. De wereld wordt een…

De sneeuw die we verwachtten was nog niet gekomen op een stille en rustige zaterdagmorgen en na mijn bezoek aan de wekelijkse markt bevond ik mij weer bij de halte van lijn zeven.... Ik ontmoette deze keer geen mensen maar misschien is het hoe dan ook beter de mensensoort te schuwen..... Een brutaal maar lieflijk duifje trippelde voor mijn voeten…