Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Als er geen weg terug is...

Een visie op zelfdoding

Had ik kunnen voorkomen, dat iemand zo gegaan is?
Waarom zagen we het niet aankomen?
Hoe erg moet iemands lijdensweg zijn voordat hij deze stap neemt?

Deze en vele andere vragen doemen op, nadat een dierbare de hand aan zichzelf geslagen heeft. Je staat machteloos en het gemoed slingert heen en weer tussen schuldgevoelens, woede, verdriet en radeloosheid. Eenzaam en weerloos, net als de overledene zelf blijf je achter. Soms wil je de dierbare achterna, doordat de zin van het leven niet meer duidelijk is...

Er moet zoveel onopgelost zijn geweest voor degene die ging, dat hij (of zij) na lang wikken en wegen, zijn definitieve besluit neemt. Steeds weer heeft hij geprobeerd overeind te krabbelen om verder te gaan, maar wanneer werd het overeind krabbelen een onmogelijkheid?

Was het toch niet mogelijk geweest om hier uit te komen, met psychologische of psychiatrische hulp? Soms is iemand opgesoupeerd door de ingewikkelde problemen waar hij in verzeild is geraakt en gaat hij gebukt onder een extreem negatief zelfbeeld, verscheurende gewetensvragen, een gebrek aan relativeringsvermogen om dingen nog op de juiste waarde te schatten of ontbreekt het de persoon aan kracht om nog langer zijn last of ziekte te dragen. Iemand kan psychosen hebben, een onontdekte depressie, of iets dierbaars verloren hebben in zijn leven, wat hem vatbaar maakt voor een neerwaartse spiraal naar de dood.

De hamvraag blijft of er een uitweg mogelijk is uit deze impasse. Zelf denk ik van wel, maar daar is erg veel voor nodig. Niet alleen liefde en psychologische hulp zijn van groot belang maar tevens ziekte inzicht, ernaar leven zo goed en zo kwaad als het kan, maar ook het helpen verwerken van verlies van dierbaren, perspectieven in het leven, verlies van gezondheid of het dragen van een trauma/ meerdere trauma’s zijn items die om een stevig en nieuw op te bouwen fundament vragen. Men doet er goed aan om geen haast te hebben met het leren van nieuwe vaardigheden die het leven weer dragelijk maken, maar dan moet men iets (samen) kunnen vinden wat het verlorene kan compenseren. Het afgooien van een oud juk kan al veel betekenen voor diegene die gebukt gaat onder de rol van slachtoffer en dat vereist een stukje moed en doorzettingsvermogen.

Inmiddels heb ik veel ervaring met dit onderwerp opgedaan, doordat ik meerder dierbaren op deze manier ben verloren of dat zij het op het nippertje overleefden. Ik weet daardoor dat sommigen niet ‘ lastig ‘ gevonden willen worden en worstelen met een diep negatief zelfbeeld of een ondraaglijk lijden. Schaamte, een gevoel van alles verwoestende woede of zinloosheid, zijn te verzachten door aan te geven aan diegene dat deze gevoelens er mogen zijn en dat het heel normaal is om je zo te voelen, gezien de achtergrond van iemands problematiek. Dan komt er enige ruimte om te ademen, om te praten over wat zo dodelijk ziek maakt en neemt het leven heel langzaam maar zeker een andere vorm aan. Daarbij zijn hopen geduld van de omgeving, begrip, een diep invoelend vermogen en het inzichtelijk maken van waarom iemand is zoals hij is en doet zoals hij doet van het grootste belang!

Ja, er is een weg terug, maar het is van levensbelang dat men samen met de ongelukkige de hele weg wil gaan, hoe moeilijk deze ook is...


Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl

Schrijver: Irmlinda de Vries, 31 januari 2013


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.2 met 20 stemmen 404



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Pama
Datum:
31 januari 2013
Irmlinda,


Ten eerste een prachtig weergave van een groot onwerkelijk drama, wat bij zelfdoding altijd het geval is, in wat voor situatie en leeftijdgroep dan ook.
Hoe jonger hoe dramatischer en pijnlijker, waarbij de naaste dierbaren zich grote verwijten maken, omdat de signalen (zo die er voldoende waren) niet herkend konden worden. Ook de deskundigen kunnen deze niet tijdig aan hebben zien komen, alhoewel zij de signalen beter en eerder zouden moeten herkennen.

Deze dramatiek heeft vele kanten en er zijn zeer veel tegenstrijdige meningen over, de ethisch / morele en het rationele vrije beslissingsrecht (het grondrecht van de mens).
David Hume gaat uit van een verantwoordelijkheidsbesef, dat mensen vrij daar zelf een beslissing over mogen nemen, ervan uitgaande dat de betrokkene een volledig beslissingsvermogen heeft en vol toerekeningsvatbaar is.
Juist dat laatste is het grote probleem. Wanneer heeft iemand - in welke categorie en leeftijdsgroep dan ook - een volledige toerekeningsvatbaarheid? Naast depressies en ander mentale (storende)gebreken, is de menselijke ‘mind‘ kwetsbaar en kunnen door traumatische ervaringen istress-momenten komen, die het denken maar ook het handelen sterk beïnvloeden en verstoren.

Emanuel Kant heeft hierin een andere mening dan Hume, hij gaat ervan uit dat mensen niet altijd vrij zijn om weloverwogen, uitgebalanceerde en doelbewuste keuzes te kunnen maken, op basis van sterk variërende gemoedstoestanden en emoties. Deze manier van denken is ook in onze wetgeving vastgelegd, met het oogpunt het individu (soms tegen zichzelf) te beschermen. Hier zitten ook schaduwkanten aan ten aanzien van het ‘grote lijden’.
Wanneer moet men ingrijpen of wanneer moet een behandeling stoppen of niet? Ook hierin zijn de meningen sterk verdeeld.

Niettemin zijn dit pijnlijke processen voor alle mensen die in betrekking tot het slachtoffer staan, waarin de kwetsbare essentie van een mens zo sterk tot uitdrukking komt.

Prachtig verwoord en ik onderstreep elk woord van jouw tekst.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
31 januari 2013
Email:
moi636yahoo.com
Zo raak geschreven, herkenbaar.
Het is precies zoals je schrijft: wanneer is het onmogelijk nog overeind te (willen) krabbelen? Ik weet niet of het zo is dat iemand over het randje geduwd wordt door teksten van anderen, ik denk eerder doordat er niemand is die negatieve gedachten ombuigen; zo dat je bepaalde dingen anders gaat zien.
Maar de meesten willen geen medelijden, geen gedoe, dus vaak weet de omgeving van niets. Wie wil nog de moeite nemen om echt te luisteren als iemand zegt; nee, met mij gaat het niet goed.
Naam:
Irmlinda
Datum:
31 januari 2013
Email:
irmart140xs4all.nl
Dankjewel George, in jouw reactie geef je blijk van een enorme betrokkenheid bij deze kwestie. Het leeft erg onder jongeren, juist op een leeftijd die heel cruciaal en beslissend kan zijn voor hun verdere ontwikkeling...
Zo zijn er meerdere momenten in het leven waarop een mens op zo'n breekpunt KAN komen, maar niet goed weet wat hij/zij er mee moet. Ik ben blij dat jullie (dus ook Thomas) en allen die deze hartenkreet steunen, bij deze kwestie willen stilstaan.
Ik ben jullie allemaal zeer erkentelijk en hoop dat we een aanzet kunnen geven om het tij te keren.
Naam:
George
Datum:
31 januari 2013
Een van de belangrijkste kwesties in onze samenleving. Hoe te voorzien, hoe te helpen, hoe te voorkomen? Ben bang dat het ook soms gebeurt in een opwelling. Het is iets verschrikkelijks, vooral als jonge mensen - veelal op het oog gezond en vitaal - zoiets doen. Voor henzelf, voor de nabestaanden of directe getuigen zoals machinisten, ambulancepersoneel of politiemensen. We moeten dit probleem aanpakken en zo mogelijk het aantal zelfdodingen fors verminderen. In deze hartenkreet geeft Irmlinda de Vries een prima aanzet hiertoe.
Naam:
Thomas Koppelaar
Datum:
31 januari 2013
Email:
thomaskoppelaaryahoo.com
Goed gedaan, Irmlinda ! Hier hebben zowel mensen die zelfdodingsplannen hebben als nabestaanden van iemand die de hand aan zichzelf heeft geslagen wat aan...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)