Falende hulpverlening
Sanne Jansen leed aan een heftige vorm van een borderline-persoonlijkheidsstoornis, zware, chronische depressie en psyche ondermijnende slapeloosheid. Ze deed aan automutilatie en ze voelde zich verschrikkelijk leeg en eenzaam. Ze is bijna tien jaar lang behandeld en ze gebruikte anti-depressiva. De vraag is of ze wel de juiste anti-depressiva en de juiste dosering kreeg. Ze was zogezegd uitbehandeld.
In haar eentje kwam ze tot de conclusie, dat ze liever niet meer wilde lijden door verder te leven. Met behulp van de Stichting de Einder wist ze, na een gesprek van drie kwartier, aan een dodelijke medicatie te komen, wat ze bij de Bruna ophaalde. Tegen haar vader zei ze: 'Ik ben moe. Ik denk dat het tijd is om naar oma te gaan!'. Op haar 27-ste heeft ze zelf zo humaan mogelijk een einde aan haar zware bestaan gemaakt.
De 24-jarige Kim Faber heeft de laatste weken van Sanne gefilmd in haar afstudeer-documentaire 'Ik laat je gaan'. Kim deed een 4-jarige opleiding tot editor en daarna studeerde ze af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. 'Ik laat je gaan' duurt 18 minuten en wordt op 24 januari 2015 om 16.35 uur op NPO 2 uitgezonden. Kim maakte eerder de documentaire 'De regen komt niet van ver', over de 53-jarige Saskia, die manisch-depressief is. Kim wil een autonome documentaire-maakster worden. Ze is aardig op weg.
Op 25 november 2014 zaten de vader van Sanne en Kim in het praatprogramma 'Pauw'. De documentaire over Sanne gaat over het zelfbeschikkingsrecht van psychiatrische patiënten. De vader zei: 'Ik zeg niet dat haar dood te voorkomen was geweest, maar haar leven had wel beter gekund!'. Na Sanne's overlijden wilde zijn huisarts ineens met hem praten, net als de psychiater van de psychiatrische inrichting. Daar ging hij niet op in.
Het is bekend dat veel psychiaters geen boodschap aan borderliners hebben, omdat die volgens hen niet te genezen zijn en steeds weer in diverse, andere stoornissen schieten. Volgens de standaardprocedure had Sanne haar kans gehad en heeft de maatschappij haar daarna uitgekotst. Met een speciaal op borderline afgestudeerde psychiater had ze nog wel succes kunnen boeken. Met een gedwongen opname had ze ook gered kunnen worden, maar de vraag is, voor hoelang. Ze zou dan op een gesloten afdeling terecht zijn gekomen en zwaar onder de verdovingsmiddelen gezet worden. Ze zou verworden tot een schuifelende zombie. Maar aan de andere kant kreeg ze dan ook de zorg, die ze wel degelijk nodig had. Die zorg en aandacht is haar onthouden. Zelfrecht is niet altijd zelfdoordacht, zeker niet als je zwaardepressief en suïcidaal bent.
Haar zelfdoding had voorkomen kunnen worden. Borderline is met diverse behandelmethoden draaglijk te maken, waarbij zelfinzicht een grote stap voorwaarts is. Het psychisch lijden van een borderliner is onvoorstelbaar groot, maar om met Jeroen Brouwers te spreken: 'Je hebt nog lang niet alle deuren geprobeerd!' (uit: 'De laatste deur'). Deze documentaire vind ik geen fantastisch nieuws voor borderliners, want die zijn toch al zo beïnvloedbaar en kunnen hierdoor dus op rare gedachten komen. Kim mag dan persoonlijk meegaan in het doodsverlangen van Sanne, vanuit het recht op zelfbeschikking. Het recht op overlevingshulp vind ik sterker wegen.
Er is geen psychische hel zo naar, dat je dat niet kunt overwinnen, met een juiste, bekwame psychiater, die de tijd voor je neemt en met de juiste medicatie, wat vaak een lange weg van uitproberen is. De vader van Sanne had haar tegen die fatale, drastische, onomkeerbare beslissing in bescherming moeten nemen en haar moeten laten opnemen, omdat ze duidelijk een gevaar voor zichzelf was. Dat hij met haar meeging in haar suïcidale dwanggedachten, is van hem een zieke reactie geweest, hoe goed hij het ook bedoelde, een geliefde laat je niet willens en wetens naar de verdoemenis gaan. Bovendien heeft geestelijk lijden een belangrijke louteringsfunctie, wat ook genegeerd wordt.
Sanne is van alle levensreddende hulpverlening verstoken gebleven, juist toen het er zo op aan kwam. Psychiaters, psychologen en psychiatrische hulpverleners zijn er met name voor mensen, die in uiterste nood verkeren, juist dan is er actief ingrijpen noodzakelijk. Sanne is in de steek gelaten, met name door een te voorzichtige aanpak. Zachte heelmeesters... Haar vader mag dan terecht kritiek op de psychische hulpverlening hebben, hem zelf valt nog meer de verwijten en Kim en haar filmcrew eveneens, want dit verschrikkelijke tragedie voltrok zich voor hun ogen en niemand van hen heeft aan de alarmbel getrokken!... Iedereen ging mee in Sanne's uitzichtloosheid en moedeloosheid, onbekwaam en softy als ze waren. Ze zijn er met open ogen ingetuind!... Ze lieten Sanne creperen in haar eindeloze slachtofferrol. Vooral zij hebben enorm gefaald, ondanks hun intense betrokkenheid. Daarbij is het voor een ziel, die zelfdoding heeft gepleegd, ontzettend verwarrend en schadelijk. Dat betekent vaak vele stappen terug in de reïncarnatiecyclus. Je richt veel meer schade aan, dan wat je denkt te bereiken.
Geplaatst in de categorie: psychologie
Ik heb op de crisisdienst een poging gedaan met een zak over m'n hoofd gaan slapen, ze trokken 's nachts de zak van m'n hoofd af en twee dagen later werd ik op straat gezet met de mededeling suïcidale mensen doen het toch wel. Mijn einde is in zicht met dank aan de falende hulpverlening. Geloof me, ik ben de wanhoop nabij en er is niemand op de aardkloot die mij helpt en zo kan ik nog tien voorbeelden van mezelf noemen maar dat breng ik in een video uiteindelijk naar buiten. Fuck de psychiatrie: na Sanne zullen er nog velen volgen; ik snap Sanne maar al te goed. Mijn vertrouwen is helemaal weg in de hele ggz.
Ik ga de uitzending nog kijken, kom ik er wellicht nog op terug.