‘Hoi buurman, een beetje zin in de kerstdagen?’
‘Nou om heel eerlijk te wezen, nee.’
‘Nou buurman, dat klinkt en beetje verbitterd. Je houdt niet zo van die gezellige dagen. Lekker eten met z’n allen? Een borreltje erbij en eventueel wat spelletjes doen?’
‘Nou weet je, daar ligt het probleem. Die gezelligheid – het doen alsof je het leuk hebt. Het kost mij zoveel moeite. M’n zwager, die dan altijd maar weer zeurt over die geweldige baan die hij heeft en dat hij een vet…

Zo’n beetje elke dag, dat ze naar school gaat op de fiets heb ik haar aan de telefoon, netjes met “oortjes“ in, handen aan het stuur natuurlijk en het gesprek begint al in de tuin thuis, dat is wel zo veilig tenslotte? Het duurt een krappe 25 minuten voor ze op het schoolplein is, of: andersom kan ook, als ze binnenstapt thuis en zegt: ik ben er oma! De gesprekjes gaan overal en nergens over maar het is een veilig idee te weten dat ze ook gewoon zegt: oei ik moet even opletten hoor en…

Ach weet je, er wordt wel vaker gebeld en weet je, soms probeert de postbode dan een pakje te slijten voor de buren en weet je, dat pakken we gewoonlijk (tenzij het niet zo’n leuke buur is) aan ook en weet je, we dachten dat dit dus ook zo’n actie was. Want: er werd gebeld, meneer T doet open en staat in de deuropening…als hij een pakket aanneemt, de tussendeur opent is de eerste vraag die hij stelt: heb jij een kerstpakket besteld?
Nou niks hoor en de tijden dat er kerstpakketten kwamen…

Hoe demotiveren we de toekomstige mensen die in de zorg willen komen werken? Nou dat is peanuts hoor, fluitje van een cent, of zeg ik in dit geval fluitje van een wortel, want die speelt de hoofdrol in deze! Er zijn namelijk in de zorg, ook in de thuiszorg best zeg maar: bedrijven of instellingen die gebruik willen maken van een stagiere en dat is hartstikke mooi, niet alleen voor de persoon in kwestie die op die manier veel te weten komt van de baan waar ze voor gekozen heeft maar ook voor het…

Ik maakte op een avond in het café een man mee, die onafgebroken aan het woord was. Hij schepte erover op, dat hij alle staten van Noord-Amerika zonder hapering op kon noemen. Telkens als er nieuwe mensen aanschoven, deed hij het opnieuw.
Zijn ronkende stem voerde mij ineens weer terug naar de oude tweestrijd: is de wereld een toestand of is er sprake van een veranderingsproces. Is de wereld een teil die iemand ooit vol heeft gegoten waar nooit meer iets bij kan? Een koffiepot die eeuwig…

Mijn vrouw was buiten bij de ingang van het UMCG gaan zitten – het zonnetje scheen – en de taxi zou haar over een klein half uurtje komen halen. Tijd om nog even een broodje op te peuzelen.
Bij de uitgang hangen altijd duiven rond die op mensen zoals zij loeren, in de hoop een paar broodkruimels te scoren. Tussen de middag zitten er verder ook genoeg vaste mensen – bouwvakkers, verpleegkundigen, schoonmakers en dergelijke, dus de duiven scoren altijd wel iets.
Een bouwvakker schudt zijn…

(voor Nynke Laverman)
Het is hoog tijd. Levensdronken en stuurloos struin ik door de dikke mistflarden, die over de sompige weilanden hangen. Met mijn groene laarzen bagger ik door de wegzakkende aarde. De kreten van meeuwen en kieviten dringen tot mij door en bieden mij houvast. Aan alle kanten sla ik de boze boeren met hun vervaarlijke rieken en luchtdrukgeweren van mij af. Vijandige drones scheren als prehistorische roofvogels langs mijn vermoeide hoofd en talloze combines achtervolgen mij…

In het nieuws was te horen en te zien dat: het beroep van schoonmaker niet altijd even lollig is omdat: men vindt dat het een minnetjes beroep is, nou niks is minder waar, want juist dit beroep is van cruciaal belang, niet alleen in deze tijd, maar ook in de tijd dat ikzelf in deze branche werkte. Oké, er is altijd kaf onder het koren maar dat is in elk beroep zo en je leert mensen kennen, soms van de aardige kant, soms van een hele lullige kant want wat te denken van de kersenpitten affaire?…

Thuisgekomen zette ik de tas neer en gooide het boekje op tafel. ‘Is het niet leuk?’ zegt mijn vrouw.
‘Nou om eerlijk te wezen, konden de eerste paar stukjes mij niet echt bekoren. Maar gaande weg herken ik toch weer de echte Sylvia Witteman. Mooie observaties die soms grappig zijn en soms ook wel aangrijpend.’
Ik had ik het verleden ooit een paar boekjes van haar op de rommelmarkt gekocht – ik kende haar niet echt – en vond ze goed, soms zelfs hilarisch. Dit boekje ‘Een…

Via de kerkeraad en ouderlingen is dominee Henk Jacob de Lamme inmiddels ingelicht over gesignaleerde heerschappen, die hoogstwaarschijnlijk verklikkers van de Nederlandse staat zijn. Deze keer gaat het niet zozeer om de mondkapjesplicht en de anderhalvemeterregel, maar om de mening van de dominee inzake het aangeschroefde coronavaccinatiebeleid. Nadat de regering vorige maand tot een vaccinatieplicht voor alle nog niet tegen corona gevaccineerden heeft besloten, zijn de roergangers van de…

Beste Bill,
Mijn vrouw Lin heeft me al die tijd tegengehouden om deze brief te schrijven. Ze zegt dat er met u toch niet te praten valt. Dat u hoog in uw siliconen toren neerkijkt op kleine lieden zoals wij. Maar ik wil dat mij gerechtigheid toekomt. Dat u, om maar met de deur in huis te vallen, mij de helft van de Microsoft-aandelen overhandigt. Ik heb namelijk goede redenen om dit te eisen. Kijk even op de foto die ik in deze omslag stak. Daarop ziet u mijn vrouw op kerstavond 1988 met een…

'Je gaat NIET naar dat feestje van je baas!' krijste mijn vrouw. 'Ben je gek? De vorige keer heb je zijn vrouw ondergekotst en daarna heb je zijn dochter op de dansvloer bepoteld. Niets van! Over mijn lijk!'
'Ik was dronken. Als je dronken bent, dan weet je niet wat je doet.'
'Jij blijft thuis. Punt.'
'Maar… er wordt een Apple-computer verloot! Ik moet er naartoe!'…

Het is een verhaal dat niet veel stof zal doen opwaaien. Een reden om het toch te boekstaven lijkt nauwelijks te geven, ware het niet dat er nog steeds niemand in het tehuis is die het fijne ervan afweet. De bewoners herinneren zich alleen dat er ontzettend veel werd gelachen in de weken waarin de geschiedenis zich afspeelde. Iedereen kreeg van tijd tot tijd de slappe lach, of het nou de directeur was of de schoonmaakster. En niemand wist waarom.
Mijnheer Vleeming was een tot dan onopvallende…

Of ik hem gezien had, vroeg je mij, in mijn lucide dromen.
Een antwoord had ik niet. In duister van het niemandsland was ik alleen en zonder vragen. Ik had hem wel gezien, maar er niet over gesproken.
Die nacht toen de stilte veertien talen sprak, zag ik hem met zijn schimmel op het dak, maar bleef ik zwijgen in mijn hart. Het was gevaarlijk om hem te omhelzen, met zijn jeugdtrauma en het rondreizende virus.
Duidelijk zat, daar in die verte liep ik zwalkend naar de horizon. Die niet verder weg…

Nee, niet gekeken naar de persconferentie omdat we allemaal al wisten dat er maatregelen zouden komen die dus geen zoden aan de dijk zetten en men begrijpt heel goed dat we moeten roeien met de riemen die er niet zijn, in wankele bootjes ook nog. Wat was het stoer van Hugo om te zeggen dat de vliegtuigen, die uit het besmette Afrika kwamen, op Schiphol zouden blijven tot iedereen getest was. Oh ja, dat is ook uitgevoerd, de mensen werden vastgehouden en het eerste nieuws was dat men daar bij…

Jaren geleden noemden we een blaadje wat je gratis kreeg: het Capelse sufferdje. Maar nu weet ik dat er ook mensen zijn die deze belangrijke titel mogen dragen, want wat gebeurde er vanmorgen, wel: het fietspad stond blank en geen klein beetje, maar een forse plas van een slordige 20 meter lang en 4 meter breed. Langs dat fietspad loopt een grasveld, nou ja het loopt niet natuurlijk het ligt daar gewoon. Er komt een heel nette meneer aangelopen, die de plas op het fietspad nog wel ziet maar…

Er zijn toch zulke nette mensen op onze waardevolle aarde dat een mens versteld staat van de woorden die er uit een (overigens heel nette dame) vrouwenmond komen. Nu weet ik best wat krachttermen zijn en tevens weet ik best dat soms een knallende vloek niemand meer vreemd is maar de afgelopen tijd schijnen mensen alleen nog maar te kunnen reageren met voormeld gedoe. Een paar weken geleden riep een (oké iets minder net) mens dat ik &€#*@# kleedjes zou hebben! Perplex was ik en ach men hoeft…

‘Dat was me weer een heerlijk weekendje,’ meent Jos te moeten vertellen tegen z’n maatje Benny. ‘We kunnen dat ‘lekker rellen’ tegenwoordig heerlijk vrijuit doen. Niemand die je een strobreed in weg legt. En de kans dat ze je te pakken krijgen is zo klein. Als je maar niet helemaal vooraan gaat staan, die sufferds krijgen de klappen, daar heb ik ook geen zin in, maar het is heerlijk om een ruit in te gooien of een politieauto te bekogelen met stenen en in de fik te steken – kicken…

Het hele land in rep en roer door onverlaten die rellen, niet alleen ons land natuurlijk want net als corona is rellen dus ook zo besmettelijk als de spreekwoordelijke pest. De duivel komt rondwaren bij gajes wat in eerste instantie zou demonstreren, ik zeg: in eerste instantie want wat er nu gebeurde had niets met demonstreren te maken, maar met pure vernietiging, vandalisme en rellen, niets meer, niets minder.
De hele maatschappij ligt op zijn spreekwoordelijke gat, domweg door toedoen van…

Op en rond kasteel Oolde dwarrelen de dikke sneeuwvlokken minzaam naar beneden, terwijl Jeroen Klaverblad voor de vijfde keer op de bel drukt en daarna snel in zijn verkleumde handen blaast. 'Godallemachtig, zeg, dat mens zei dat ze er zou zijn en er brandt licht op de bovenste verdieping!', bromt hij getergd. Er schieten wat lampen aan en hij ziet een schim naderbij komen. De deur gaat langzaam open en de bewoonster, barones Hilda De Gijzelaar, roept hem snel naar binnen. 'Vergeef me, arme…