Alle inzendingen over ouders

Mijn moeder liep rond op dikke sokken met rubberen noppen. De zon scheen fel in de brasserie, ondanks de raamwering. De enorme varen leek extra groen. Voorzichtig schoof mijn broer haar stoel aan. Mijn moeder praatte erop los, zonder ongemak of pijn. We ontspanden. Daar kwam André, een van de verzo...

In de gezamenlijke ruimte zat mijn moeder op een stoel, haar hoofd achterover, mond open, diep in slaap. Haar eens zo strakke coupe in een warrige kuif. Ze schrok wakker. Met een slaperige glimlach, haar ogen half dicht, keek ze naar mijn broer en mij. Op haar broek, vlak bij haar kruis, zaten witte...

Haar kleinzoon, 10, vertrouwd in de omgeving waar zijn oma woonde, pakte zijn bal, liep de deur uit, richting het schoolplein tegenover oma’s huis. Mijn moeder werd nerveus. Dat ik mijn kind alleen liet, wist hij wel de weg? Ze rustte niet voordat we op het schoolplein toekeken hoe hij voetbalde m...

Of ik nieuwe broeken kon regelen, vroeg de verzorgster van het verpleeghuis. Zij had mijn moeder geholpen, waar wij afhaakten. Het voelde als falen. Ongemakkelijk stonden mijn broer en ik in haar kamer. Later vertelde hij dat mijn moeder nadrukkelijk naar hem wenkte, via de openstaande wc-deur, nada...

Na schooltijd bracht ik mijn 6-jarige zoon bij zijn vriendje en stapte op mijn fiets terug naar huis. Toen ik thuiskwam, zag ik drie gemiste oproepen. De moeder van zijn vriendje had me niet kunnen bereiken; mijn zoon was bijna in een snoepje gestikt. Ze had zelfs de huisarts gebeld en geprobeerd he...

De man die denkt met haar getrouwd te zijn, loopt voorop, mijn moeder schuifelend achter hem. Mijn broer wil haar begroeten. De man denkt dat het voor hem bedoeld is en kijkt hem vragend aan. Als mijn broer een stap opzij zet, doet de man dat ook, en nog een keer, als een danspas op de plaats. Het v...

Ik sta bij de rivier. Een verademing, het water zo dichtbij. Aan de overkant de contouren van de oude vestingsstad. De grote kerk, de pannenkoekenboerderij. Ik zie een clubje koeien in het zand liggen. Paar meter verderop, iets dichter naar het water toe staat een torenhoge boom. Ik herken de soort ...

'Jij hebt het ook niet gemakkelijk gehad he jij?' Ik keek hem zwijgend aan. Hij had mij nog nooit eerder op zo'n directe, persoonlijke wijze toegesproken. Ik schrok er gewoon van. Hij was zijn hele leven erg gesloten geweest. Namen hij of ik eens een aanloopje tot een vraag, sprong mijn moeder ertu...

Het was een van de favoriete adagia c.q. het Leitmotiv van mijn arme, goede vader; "Le passé n'est rien que le passé" en ook ik kan bezwaarlijk ontkennen dat in de krochten en spelonken van het duistere en tot nietswaardig stof vergane verleden de ervaringen rusten en de ijle, vluchtige herinne...

De radio speelt ‘Three Times A Lady’ van de Commodores. Ik pink een traantje weg. In mijn leven heb ik een vrouw gekend die three times a lady was. Ze probeerde van mij ook een ‘lady’ te maken. Hoe vaak hoorde ik niet dat zinnetje. Als ik bijvoorbeeld op straat of op school met een jongen ha...

We staan te wachten in de hal van het verpleeghuis tot de met een Tweemaster beschilderde glazen schuifdeur, zich opent. Het tehuis, sinds enkele weken het onderkomen van mijn moeder. Voorzichtig stappen we naar buiten. Mijn moeder loopt beter dan ooit: de ‘sloffen’ die ze draagt vanwege haar in...

Heeft ze koorts? Mijn moeders handen gloeien. Ik probeer de bruine randen onder haar nagels te negeren. Nee, ze zit niet lekker aan de uitdrukking op haar gezicht te zien. Aan haar voeten dikke sokken met noppen. De ene knalroze, de andere fel groen. De kleuren van Doe Maar. Het doet me denken aan H...

De oude man komt moeizaam achter de wc-deur vandaan geschuifeld. Ik sta al een tijdje te wachten in het krappe gangetje van de wagon. Ik schatte in dat ik het vóór station Rotterdam Alexander moest kunnen redden, als die verdomde deur nu eindelijk maar eens open zou gaan. Ik ben op weg naar mij...

Een heerlijk contact had ik met haar net als de rest en toen ze wegviel was dat een zwaar, zeg maar heel zwaar gelag. Nou was de laatste tijd van haar leven niet makkelijk, ze dementeerde en raakte besef van de mensen om haar heen kwijt, maar de manier waarop ze leefde voor de ziekte datzelfde leven...

Hoe graag heeft hij de blauwe meren bij Luzern en Neuchatel aanschouwd, al was het slechts één keer in zijn leven. Maar op de Rijnboot voelde hij zich een vreemdeling te midden van de overige gasten. Het levenslange verdriet om de zoon vervreemdde hem inderdaad van de anderen en het verstarde ...

Mijn moeder loopt op dikke sokken met rubberen noppen. De zon schijnt fel in de Brasserie, ondanks de raamwering. De enorme varen lijkt extra groen. Voorzichtig schuift mijn broer haar stoel aan. Ik schuif de lusjes van mijn oren, leg het mondkapje op tafel. Mijn moeder praat er op los. Geen ongemak...

Tijdens mijn werk word ik gebeld door de arts van het verpleeghuis. Mijn moeders agitatie neemt de laatste weken toe. De arts, vriendelijk en respectvol, doet me de (onhoudbare) situaties met mijn moeder in de hoofdrol, uit de doeken, spreekt over een zeer lichte dosering antipsychotica. De scherpe ...

'Over drie weken ben je jarig,' zegt mijn broer plechtig. ‘Ik houd wel van een feestje, wie is er dan jarig?’ ‘Jij. Weet je hoe oud je wordt….?…’ Verrassing en ontzag op mijn moeders gezicht. We zitten op gepaste afstand tegenover elkaar in de Brasserie van het verpleegtehuis. ...

‘Ze vragen het allemaal aan mij, maar ik weet ook niet altijd hoe de kassa werkt’, zegt mijn moeder me via het beeldscherm. Haar zoon noemt ze haar broer. ‘Weet je het zeker?’ vraagt verzorger Frank haar opgewekt. ‘Nou, ik heb er anders zeven’, antwoordt mijn moeder. Frank laat ons al...

Tijdens het face-timen, zie ik de helft van mijn moeders gezicht, een traan rolt over haar wang. Ik wou dat alles weer normaal was, zegt ze. Als ik haar uitleg dat er een virus heerst, kijkt ze me verbaasd aan. Als ik haar spreek via skype of face-time leg ik haar opnieuw uit over het besmettelijke ...

Hugo, de man rechts van haar, sloeg een paar keer dreigend op de tafel met het racket gemaakt van schuimrubber. ‘Zo gaan we hier met elkaar om’ zei hij. Zijn iets geaffecteerde stem verraadde ironie. Zou zij dit ook horen? De mannen aan de overkant, lachten verlegen. De linker, zou een broer van...

Brief kwijt. Uur gezocht. Overal liggen nu stapeltjes post, weekbladen en reclamefolders die allang weg kunnen. ‘Is dit het soms?’ Ze houdt een oude bijlage van het AD omhoog. ‘Ma, we zoeken naar een envelop’. Mijn stem schiet omhoog. Ik adem in en uit, rustig blijven. Haar kwetsbare blik, m...

Zeventien jaar oud was ik toen ik in een andere stad kwam te wonen. Het reizen met de trein was niet te doen. De situatie thuis was daarvoor niet geschikt. Het was beter het ouderlijke huis te verlaten. Dan kon het turbulente gezinsleven doorgaan zonder mijn aanwezigheid. Mijn oudste broer was al he...

Ik sta bij het water. Een verademing, de rivier zo dichtbij. Aan de overkant de contouren van Vianen. De Grote Kerk, de Pannenkoekenboerderij. Ik zie een clubje koeien mooi gegroepeerd in het zand liggen. Paar meter verderop, nog iets dichter naar het water toe, een torenhoge boom. Ik herken de soor...

Als pas getrouwde en volwassen opvoeder dien je te allen tijde een goed voorbeeld proberen te zijn, zelfs wanneer je van je eigen ouders geen gebruiksaanwijzing ‘Opvoeden’ hebt meegekregen. Toen in 1961 ons eerste kind werd geboren begonnen we te beseffen, dat er van ons werd verwacht voorbeel...

Met melk meer Mams!

Op 3 oktober 1951 moest ik opkomen in militaire dienst. Toen was er nog dienstplicht. Met een treinkaartje van Defensie en een pakje brood belegd met speculaas koekjes nam ik afscheid van mijn ouders en ging ik met de tram naar het Centraalstation van Amsterdam. Op perron 4 stond een lange trein, ...

Soms is ouderlijk geluk een beetje misselijkmakend als je niet zelf in dat wereldje zit. ‘Weet je wat ik ga eten David? Komkommer!’ Gebracht met een enthousiasme alsof de loterij was gewonnen. Ik lag vorige week op het strand bij Katwijk een boek te lezen. Toen het nog net kon qua strandweer. Da...

46. Toen ik opgroeide waren er geen regels en afspraken waar ik me als kind aan diende te houden, behalve één en die was héél belangrijk: vooral géén aandacht trekken. Aandacht trekken was een doodzonde. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik me daarvan bewust was. Tussen de middag aan t...

Als Charlotte me het verhaal vertelt is ze al jaren dood. Mijn Woemi, haar Woemi. We drinken thee aan de grote tafel die bezaaid ligt met kranten, post, reclameblaadjes. Dezelfde tafel waar ze vroeger op Woemi en de rest van haar kroost zat te wachten. Met thee, een overjarig kaakje en een halve, va...