Knappe ouders
We waren thuis met zeven kinderen. Ik was de oudste van de jongste drie. Eén van mijn mooiste herinneringen heb ik aan het Sinterklaasfeest. Ik weet nog dat we op blote voeten, ‘s morgens heel vroeg, de trap afgingen. Buiten nog hartstikke donker. Heel zachtjes de kamerdeur open... en dan rook je het al. Pepernoten, taai-taai terwijl de hele kamer vol pakjes lag... Altijd zeven stapeltjes. Ik wist meteen welke stapel van mij was. Als kind had je daar oog voor. Wat een feest... elk jaar weer.
Toch bereikte ik langzaam de leeftijd dat je bepaalde dingen in de gaten kreeg. Bijvoorbeeld die keer dat ik op een avond naar bed moest en in de bocht van de trap al iets vreemds zag... er brandde licht in de slaapkamer van mijn ouders. De slaapkamerdeur was weliswaar dicht, maar aan de onderkant zag ik een streepje wit. Zachtjes liep ik er naar toe en luisterde heel stil. Ik hoorde mijn twee broers en ik wist steeds zekerder dat ik iets ging ontdekken. Ik wilde naar binnen. Van mijn duw tegen de deur schrokken ze, want bijna tegelijkertijd werd er terug geduwd. Maar niet lang. Óf ik werd beresterk, óf zij kwamen tot het besef dat ze mij toch echt niet konden laten schreeuwen. Ze zouden er dan zelf gloeiend bij zijn. En dus stond ik even later ook in de slaapkamer. Ik kan me dat gevoel nog goed voor de geest halen. Eerst verbazing over hoe het toch kon dat Sinterklaas alle pakjes al in de kast had neergelegd. Toen de uitleg van mijn broers. En daarna de reuk van de nieuwe goocheldoos, die op mijn verlanglijstje stond...
Ik ben weken vóór 5 december voortaan elke avond heel braaf naar bed gegaan. En toen het eindelijk Sinterklaas was -en wij weer heel vroeg, met blote voeten de trap afliepen- vond ik in de kamer mijn stapel cadeaus nóg eerder dan anders. Toen mijn vader en moeder opstonden, heb ik meteen een goochelvoorstelling gegeven. Ik weet nog dat ik toen dacht dat zij toch wel verschrikkelijk trots op mij moesten zijn. ‘Wat een knap kereltje’, moeten die toen tegen elkaar gezegd hebben. ‘En handig, dat hij die trucjes nú al kan...’
Nu ik zelf kinderen heb, twijfel ik daar echter een beetje aan. Mijn oudste weet al dat wij Sinterklaas zijn. De jongste weet het nog niet, maar hij begint het wel vreemd te vinden dat Sinterklaas met zijn paard bij ons binnen kan. ‘Wat een knap kereltje’, denk ik dan. Handig is hij niet, maar hij kan wel goed tekenen. Dit jaar denk ik dat het nog goed is gegaan. Maar volgend jaar zou het me niet verbazen dat ze beiden hun cadeau's van te voren al gaan vinden. En ik hoop dat ze er dan net zoveel plezier aan gaan beleven als dat ik toen had.
Wat ik me nu afvraag is of mijn vader en moeder dat destijds ook al vonden. Zouden ze mij, knap kereltje van toen, elke keer expres extra vroeg naar bed hebben laten gaan? En zouden ze onder aan de trap geluisterd hebben, naar het open gaan van de deur van hun slaapkamer? Hebben ze toen de tijd in de gaten gehouden dat ik mijn truukjes oefende? En waren ze die ochtend van Sinterklaas benieuwd wat al dat oefenen had opgeleverd? Die moeten zich toch kostelijk geamuseerd hebben. Zeven keer op een rij. Ik had dat toen evenwel niet in de gaten. Toch wel een knap stel, die twee...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ouders
sinterklaas
1.865
Geef je reactie op deze inzending: