Alle inzendingen over Trouw in de buurt

Er zijn al enige opmerkingen te maken over ‘Gedichten op de kaart van Trouw’. Morgen komen de bundels uit en wordt de prijs overhandigd. Van het internetproject voor dichters die hun plaatsgebonden gedichten konden plaatsen. Op de juiste plaatsten in Nederland en België. Spannend. Onderwerp al van mijn column zaterdag jongstleden.…

Ik woon in een buurt. Van een stad weliswaar, maar alleen voor Nederlandse begrippen. Nergens op de wereld noemen ze een plaats met meer dan honderdduizend inwoners een stad. Het is een interessant feit om een andere keer op in te gaan. Nu heb ik iets anders te delen. Wanneer is een buurt eigenlijk een buurt? Dat vroeg ik me gisteren af.…

Weg uit die gruwelijke buurt. Die buurt die een deuk in mijn geweten sloeg.…

Mijn spontaniteit ben ik kwijtgeraakt sinds ik in deze buurt woon, waar elk woord naar eigen believen wordt uitgelegd. Anders zou ik het meteen vragen.  Een aantal buren ontloopt mij. Dat is meer dan goed want het zijn roddelaars. Ik mag ze niet en ontwijk ze zelf zoveel ik kan.…

De werklieden hebben de laatste hand gelegd aan mijn eigen woning, niet ver uit de buurt en ik mag mijn koninkrijk, mijn privé-terrein en mijn toekomst begroeten en verwelkomen en opnieuw in bezit nemen.…

Zestien jaar na het dramatische afscheid van mijn charismatische moeder heb ik de trouwe Marianne weergezien.....…

Het is een stille buurt en deze heeft helemaal niets bijzonders; ze heeft nauwelijks een uitstraling, is eerder sfeerloos te noemen, maar in een van haar armzalige huisjes kende ik een zeldzame vriendschap die haar aroma verspreidde over de buurt waardoor een gouden licht werd verleend aan het gewone en nietige; waardoor het opgeheven werd naar een…

Zo heerlijk dat afhaal eten bij de Mac, ook zo heerlijk makkelijk nog! Je rijdt er met de auto langs een loket, doet je bestelling van frietjes, mayo, al dan geen kroketje of een gigantische burger met een overheerlijke hamburger en zo’n goor plakkie kaas ertussen, niet mijn ding dat is duidelijk! Vroeger ging ik er nog wel eens langs, want de shakes…

Jaren- en jarenlang had ze in het verre verleden trouw onze familie bijgestaan in ons kapitale huis. De jaren waren razendsnel verzonken in de voortvliedende tijd als een zware steen die naar de bodem zinkt in een snelle, kolkende rivier. Ze zou nog eens langskomen in de Nassaustraat maar ze zou zeker vooraf bellen…

Ik bouw voor jou een huisje niet te groot niet te klein, zo’n huisje aan een grasveld waarin je zo fijn jezelf kan zijn. Ik bouw voor jou een huisje met deuren, ramen en een pannendak met wel zes slaapkamers een verwarming, een huis voorzien van alle gemak. Ik bouw voor jou een huisje van steen en cement met een tuintje en een gazonnetje, een huisje…

De buurt leefde in die tijd op straat en daar speelde ik met de buurtgenootjes. Iedereen kende iedereen in onze kleine wereld, in ons kleine universum en daar beleefde ik mijn stormachtige, onvergetelijke jeugdjaren...…

Een grijze kat met wollige vacht en scherpe gele ogen sluipt behoedzaam en voorzichtig rond te midden van een collectie van lieflijke zomerbloemen in een buurt die merkwaardig aandoet door haar vervallen panden en rommelige architectuur. Ik lok het dier maar eigenzinnig keert het zich van me af en vervolgt het haar weg.....…

Het leven speelde zich af in de grauwe straten met de kinderen uit de buurt. Daar kaatsten we met de kleurige ballen tegen de bakstenen muren, daar wrongen we elastiek om onze enkels voor het merkwaardige maar leuke spel van het "elastieken", daar voltrokken zich onze jonge jaren.....…

We schreven negentienvijfenzestig en als ¨Onzen Rich" in zijn Beatles-kostuum paradeerde, schalde de muziek uit zijn Philips-radio over de achtertuinen in de buurt. Ook vonden de poppenkastvoorstellingen plaats voor alle kinderen uit de buurt. Op een oude foto kun je ze allemaal zien. Niet vergeten mogen worden de Sinterklaasvieringen.…

Neen, ik heb het aanzoek niet gedaan en volgens mij is dit een vraag die op sterven na dood is. Wie durft het nog aan, en al zeker een tweede of derde maal? Waar dit de eerste keer al beangstigend voelt, lijkt het voor een daaropvolgende poging nog benauwender te zijn. Je bent voorzichtiger, minder impulsief en beseft dat het ‘boterbriefje’ ook niet…

De dag daarop trouwen we even snel en dan gaan we op vakantie met de pipowagen en de ezel en komen nooit meer terug behalve op de verjaardag van mijn moeder maar die nemen we maar ook mee geloof ik in de hulpwagen met escorte.…

Samenwonen, trouwen misschien. 'Heb je eigenlijk ooit wat gehad met hem? wil ze weten. Ik aarzel. Wat gehad is een groot woord. Er is wel eens wat gebeurd, omdat hij wilde, omdat ik wel eens wilde weten wat het was. Maar ondertussen droomde ik van haar. Een droom die hij voedde, geraffineerd, knipbeurt na knipbeurt. 'Je vind haar leuk he?…

De dwangmatige trouw vormde een stelling die zij niet meer kon verlaten, als een verworven karaktertrek, gegraveerd in haar hart als een inscriptie in een gouden ring.…

Mevrouw Ontwikkeling zit achter de laptop, uit te spreken als léptop. Het is de léptop van Lief, want zelf heeft ze een PC uit het jaar Kruick. Ze heeft het niet zo met een laptop, want ze is niet van deze tijd, ze is honderd jaar te laat geboren. Ze heeft een hekel aan moderniteiten. Liever heeft ze ouderwetse kneuterigheid. Ze houdt van stoofpeertjes…

Ik val meteen maar met de deur in mijn stukje en zeg het maar eerlijk, ik heb gerookt in mijn vakantie. Verkeerd, fout, vreselijk natuurlijk! Na mijn laatste rookweekend in september 2009 had ik me nog zo voorgenomen om er niet meer in te trappen, in dat roken. ‘k Had het ook weer netjes volgehouden. Met hier en daar een misstap, zo af en toe, stiekem…

Altijd zal ik me de poppenkastvoorstellingen blijven herinneren die hij gaf voor alle kinderen uit de buurt. In zijn "Beatle"-kostuum vormde hij een elegante verschijning maar hij zou nooit trouwen, al hield hij er in latere jaren wel een geheimzinnige vriendin, genaamd "Mary-Lou" op na.…

Op een dag struinde ik rond in een buurt die nog onvermoede geheimzinnigheden voor mij verborg en belde ik aan op nummer eenenzeventig. Mevrouw zit aan haar keukentafel in een grauwe, ongezellige flat en begint, zodra ze een menselijk wezen ontwaart in de vorm van mijn persoon met het uitstorten van jammerklachten.…

Wat was het fantastisch warm afgelopen vrijdag. Ik besloot dan ook naar buiten te gaan en lekker wat te wandelen door de wijk. Ik was nog maar twee straten verder en toen zag ik haar. En ik denk dat ze mij ook meteen zag. Er stonden wat struiken tussen mijzelf en haar in. En bovendien werd ze bezig gehouden door haar twee kinderen. Ik zag het toch echt…

Er was een winkel in de buurt die voordelig geprijsde cd-albums verkocht. Maar het was ook een buurt waar veel junks rondliepen. In de herfst van 1992 was Bjarne getuige van een beroving van een toerist. De persoon werd met een mes gestoken. Bjarne begon hard te schreeuwen om de aanvallers af te leiden.…

De Amsterdamse buurt ging iedere dag meer achteruit. Telefoonwinkels met mogelijke criminele achtergrond schoten als paddenstoelen uit de grond. De duurdere winkels verdwenen uit de winkelstraat. Er kwamen koffieshops en kapsalons. Er was een kakkerlakkenplaag die bestreden moest worden in de sociale huurwoning van Bjarne.…

AD, 13 februari 2003 Jennifer Hoes is verloofd. Op 28 mei geeft ze het jawoord in de trouwzaal van het Haarlemse stadhuis. Maar een gewoon huwelijk wordt het niet. De 29-jarige kunstenares moet de ring om haar eigen vinger schuiven, want er is geen partner. Jennifer trouwt met zichzelf. Het is geen publiciteitsstunt of grap. Op de dag dat ze afstudeert…

Jarenlang heeft hij ons trouw terzijde gestaan. Nu is het einde in zicht. We hebben gewikt, gewogen en de knoop doorgehakt. Zelden liet hij ons in de steek. Maar toch, stel je voor dat hij dat wél zou gaan doen, kuren zou gaan vertonen… Dat moesten we vóór zijn.…

Als ik later jong ben, zei de vrouw, dan ga ik met hem trouwen.…

Pijltjes bleken bij Trouw voor geplaatste gedichten te staan. Van Nota Bene dichters als Kees Godefrooij Loes Essen en Pom Wolff, werelddichters die eigenlijk zelfs te groot gegroeid leken voor onze hoofdstad! Van wie ik nooit had durven denken dat die tot provinciaal of plaatselijk niveau zouden afdalen.…

Ooit ga ik aan een tafel zitten en schrijf hoe ze naar jong gras ruikt. De lentegeur die hangt boven dauw in een meiveld tussen dromende dorpen onder voorzichtig zonlicht, brengt haar als vanzelf bij mij. Niet dat het nodig is dit vast te leggen. Zij blijft toch wel licht geven. Ook als niemand leest dat ze dat kan. Het is mijn eigen donker dat hunkert…