Gistermiddag keek ik een tijdje naar NPO-Politiek met live-beelden van een debat, dat werd aangezwengeld door het 29-jarige FVD-Tweede Kamerlid Frederik Jan Harm (Freek) Jansen. Hij verdedigde zijn standpunten over de genderproblematiek, zoals die tegenwoordig op de scholen wordt aangepakt. Hij is fel tegen die aanpak van de huidige jeugd overspoelen met informatie over (trans)gender(on)gelijkheid en wat niet al omtrent deze populaire term/hype. Hij vind dat de jeugd daarmee wordt…

Hij sprak mij aan in de Copyshop. Hoewel ik slechts een grimas maakte, dan wel een "gekke bek" trok, verklaarde hij: "U lacht me uit, mevrouw".
"Wat bent u wantrouwend", reageerde ik: "Ik neem u honderd procent serieus". Hij had mij ongetwijfeld uitgedaagd en nauwelijks verwacht dat ik ad rem zou zijn.....

Ze vroegen hem, mijn door het noodlot getormenteerde vader, wanneer hij gelukkig was. "Als ik Mozart hoor, ben ik gelukkig", was zijn antwoord. En zo voedde hij me op met die muziek, waarnaar wij gezamenlijk luisterden op die zaterdagmiddagen. En zo bezegelden die wondermooie klanken ons bondgenootschap, onze kameraadschap van een trotse vader en zijn dochter.
En nog, nu mijn ouderdom nadert, herken ik de klanken, herken ik wat Hij me leerde, mijn mentor, mijn goede, onvergetelijke Vader.

Dat de immens populaire televisie-presentator Matthijs van Nieuwkerk nu zo beschamend unfair onder vuur ligt, vind ik een uitwas van de Nederlandse kleinburgerlijkheid. De Volkskrant heeft blijkbaar een oude vete met Het Parool uit de kast gehaald, toen Matthijs als hoofdredacteur hen de loef afstak. Als uiterst sympathieke Collie wist Matthijs bij DWDD met name de vrouwenharten voor hem in vuur en vlam te zetten. Schoothond Dieuwke Wynia blafte alle naar vijandschap riekende honden bij de…

Een lange rij patiënten had zich verzameld voor de deur van de eengezinswoning waarin sinds lange tijd mijn huisarts zetelt. Steeds meer personen sloten zich aan.
Een naamplaat met de trotse, Chinese naam van de arts herinnert aan haar langdurige dienstbetoon en aan mijn vele bezoeken in het verleden.
De twee injecties, tegen griep en tegen pneumokokken (een vervaarlijke ziekte) zouden links en rechts in de ontblote bovenarmen toegediend worden, zo ook in die van mij. De naalden vlogen…

Ze zou langskomen zoals ze beloofd had en inderdaad belde ze die middag aan. Ze zag er verrassend oud uit met lijnen in haar gezicht en een dubbele ring om de vinger, mogelijk getuigend van veel liefde, maar tevens van veel leed.
Haar naam was Wilma en ik was mateloos onbewust en onwetend van het feit dat ze steeds met haar goedgunstige aard op de achtergrond aanwezig was geweest en goed over me gedacht had zoals vanuit een verre sterrenhemel mogelijk een ster liefdevol op ons neerkijkt. Ik…

We schreven 1959. De kamers van het arbeidershuisje waren behangen en geverfd. In de lokalen van de lagere school, die gesitueerd was aan het eind van onze straat, hingen gazen gordijntjes voor de ramen. Door bepaalde sekten werd de ondergang van de wereld op korte termijn voorspeld; niet voor het eerst en ten onrechte. De buurtkinderen wilden ons gezin wegpesten en ze beukten met stokken over de schutting die ons kleine tuintje begrensde.
Ik liet het gebeuren en had geen verweer. De buurt…

Te voet terugkerend van het Energieplein, dat zich als een vierkante enclave als het ware genesteld heeft in de wijk, trof ik vandaag op de Burgemeester Brokxlaan een oudere Tilburger met keurig getrimde baard en snor. Hij aansprak mij aan en vroeg of ik het langgerekte hek - dat daar ter aarde lag als was de oorlog ook hier uitgebroken en als was onze stad plotseling ten dele plat gebombardeerd - omver had geworpen. Ik antwoordde schertsend dat ik daar inderdaad schuldig aan was en dat ik…

Een levensgrote schildering van een krijtwit skelet tekent een muur in de Burgemeester Brokxlaan; een soort uitvergrote maar onechte grafitti, die het uiteindelijke, oneigenlijke doel en de tragische, tot wanhoop stemmende uitkomst van al onze nutteloze strevingen levensgroot verbeeldt.
Vlakbij, aan de achterzijde van de parallel lopende Lange Nieuwstraat, bevindt zich een zandvlakte waar onduidelijke rommel zich opstapelt. Aan de Burgemeester Brokxlaan rijst onze fameuze LocHal op, waar ik uit…

De jongeman, gekleed in een zwart T-shirt, sprak me aan met de eretitel "jongedame", waarop ik hem "jongeheer" noemde, een aanspreektitel waarmee ik hem vereerde.
Naast het overige fruit en de groenten, de "Conference-"peren, de maïsgele en rode paprika's, de sinaasappels en de citroenen, trof ik de "Pink Ladies" aan, glanzende appels met wijnrode schil. Ik besloot er een kilo van aan te schaffen.
Een meneer naast mij met grijze, uitbundige snor die zijn bovenlip bezette, grapte en schertste…

Ik slenterde, ogenschijnlijk belangstellend maar in werkelijkheid onverschillig, door de zaak van "Bruna" aan de Schouwburgpromenade. De boeken en kaarten en de kantoorartikelen liggen daar opgetast voor wie ze wil grijpen, als een publieke dame in een etalage, achter een raam.
Ik schafte slechts twee mooie boekjes aan met kleurige, glanzende kaft die zouden kunnen dienen als dagboekjes. Ik prees de verkoper de hemel in om zijn klantvriendelijkheid. Hij verklaarde "van zijn hobby zijn beroep te…

Ze draagt een roze trui die haar fragiele gestalte goed doet uitkomen. Ze heeft een sjaal, uitgevoerd in pasteltinten, om haar hals gedrapeerd. Eens hebben we elkaar voor het eerst ontmoet toen een ijzingwekkende neerslachtigheid haar klauwen naar me had uitgestrekt.
In het kleine halletje tussen de met mintgroen linoleum belegde verdiepingen had ik, gekleed in het zelfgemaakte ensemble (de rode corduroy mini-rok met de spencer), mijn opwachting gemaakt en mijn toekomstige collega voor het…

Meneer lag op zijn buik en op zijn knieën als een minnaar aan de voeten van zijn geliefde te metselen op het braakliggende terrein achter ons Paleis Raadhuis. In het voorbijgaan merkte ik op: "Zwaar werk!"
"Ja, repliceerde hij. "En ik heb levenslang".
Andere heren, even verderop, waren bezig met enorme machines - toonbeelden van menselijk vernuft en inventiviteit - grote platen te verplaatsen die de machines als het ware in hun "mechanische muil" hadden genomen en hadden vastgepakt. Dit…

Aan de voet van een manshoge spiegel bevinden zich in het huis van de pedicure merkwaardig gevormde, kleurige pompoenen die daar met een onbekende, mysterieuze bedoeling zijn neergelegd. Een witgelakte, steile trap voert naar de kleine kamer op de eerste verdieping van mevrouw de pedicure. Verticale, diepe lijnen tekenen haar hals en weelderig grijs haar siert haar hoofd. Ze is als de arts die ze nooit is geworden en ze neemt mijn teentjes onder handen.
Het meest linkse teentje wijkt wat af,…

Een gezellige en feeërieke schapenkudde is de cliënten van "Prisma" komen vergezellen. Ze grazen op de grasgroene, uitgestrekte weide naast het paviljoen, staan trots op hun wankele poten, dragen hun wollige vacht en op hun koppen hun indrukwekkende hoorns. Ze komen als waren ze nieuwsgierig aanlopen en ze kijken als verbouwereerd in mijn richting.
De verpleger neemt veel - voor mij onnaspeurlijke - tederheid waar in hart, ziel en persoon van mijn gemankeerde broer. De verplegers hier zijn…

De personeelsfunctionaris was steeds met zijn teksten, inclusief het personeelsblad, naar de afdeling Tekstverwerking, waar ik, zoals hij beweerde, "de beste typiste" was, gekomen. Inderdaad was ik altijd in staat zijn uiterst kriebelige en minuscule handschrift waarmee hij in de marge schreef als betrof het een hiërogliefenschrift, te ontcijferen.
Gedurende negen lange jaren leverde ik hem en het "Bureau" waaraan ik zozeer loyaal "moest" zijn mijn trouwe diensten tot overplaatsing naar een…

De "Arriva"-bus kroop en kronkelde als een slang over de Lage Witsiebaan en zij bereikte de halte aan het Nassauplein waar ik stond te wachten. Het voertuig zou me naar Tilburg Noord brengen waar ik een vriend zou ontmoeten. Ik was ruim op tijd en vóór onze ontmoeting in Zorgcentrum "De Heikant" besloot ik een terrasje te pikken op het Wagnerplein.
Ik ontmoette twee dames: de tante en de oma (twee zussen) van het jonge meisje dat eveneens met mij aan een tafeltje zat.
Mevrouw vertelde over…

Het was goed toeven bij Café-Restaurant "De Nieuwe Koninklijke Harmonie" aan de Stationsstraat terwijl buiten de regen zijn regime uitoefende en binnen het Rijk van de Schoonheid (door de befaamde Tachtigers zozeer bezongen) heerste.
We waren vertrokken vanaf de Nassaustraat en de bus had ons tot aan het station gebracht.
Bij "De Harmonie" serveerde een jongeman ons onze "Latte Macchiato" en hij gaf ons uitleg over de samenstelling van de warme drank met de witte "kraag" van melkschuim.
In een…

Ze stond met mij te wachten op de bus die weigerde te arriveren op het Transvaalplein. Diepe rimpels bezetten haar gezicht. Een kapper was kennelijk lange tijd onbereikbaar geweest. Ik had, voortstappend door de grauwe straten, de halte bereikt. Twee witte politieauto's, gewapend met zwaailichten, raasden ons voorbij en ik merkte op: "Ze gaan erop af!" en "Het zal allemaal niet meevallen in deze wijk".
Mevrouw repliceerde: "Het valt nergens nog mee". Wegens mijn eveneens verouderde gezicht en…

De Tilburgse Trouwlaan strekt zich uit in een wijk die het goede humeur van passanten nauwelijks kan bevorderen. De laan is bereikbaar met meerdere buslijnen, maar men moet er dan mee rekenen dat men dan een eindje moet lopen om Schoenenzaak "Mevio Schoenen" te bereiken.
Waar de armoede begint, houdt de consumptie op. Sinds mijn jaren van geldgebrek zijn de mode en de aanwezige collectie bij "Mevio" onherkenbaar veranderd zodat ik me een "stranger in paradise" waan.
Nergens zijn nog de frivole…