Het was in de familie bekend: onze vader was een klein ambtenaartje: we betrokken kleding van een nicht: mallotige kleding die ons tot uitzondering maakte te midden van de klasgenootjes en waarom we genegeerd werden. Een tante had besloten ons, armlastige kinderen eens mee uit te nemen en te trakteren: we mochten naar het poppentheater in Oisterwijk…

Als momenten van de meest wurgende, ziekelijke en ziekmakende wanhoop herinner ik me de tijd, denk ik terug aan die zomer waarin ik mij bevond voor die woning in de C.-straat, die zich als een langwerpig lint, als een krocht uitstrekt. Boven de daken aan de overkant die arm, dat staketsel van die blauwe kermisattractie, die het grote feest symboliseerde…

Nog is mijn enthousiasme niet getemperd of gedempt.... Ergens, ook in deze maatschappij, moet toch de "niche" zijn, dat oord waar de honingzoete weldadigheid en menslievendheid van mijn niettemin vermaledijde medemens mij tegemoet komt als een lauw briesje op een warme dag, als de verfrissende drank die mijn inmiddels jarenlange dorst zal lessen?…

In een wereld vol met buzzwoorden ben ik naar het dorpshoofd gegaan in het gebouw aan de hoofdstraat, waar de mensen doorgaans dachten dat denken niet vanzelf ging. Ik vroeg de kalende man, met een baard en een staart: “Valt er nog iets te beleven in het dorp?” Waarop de wijze man antwoordde: “Dat hangt geheel van jezelf af.” Even voelde ik dat wat…

Zelden is er iemand verbaal althans, boos of kwaad met woorden, zelden zie je iemand iets schrijven die zo woest is dat de spetters van het papier afkomen, bij wijze van spreken. We zijn en blijven altijd netjes, proper bijna, praten en schrijven over lief'lijke dingen, worden zelden boos of woedend. Nog niet eerder zag ik langskomen dat iemand zijn…

Vertwijfeling, neerslachtigheid, angst, wanhoop en verdriet houden geen halt voor de deur van de Zorgwoning, integendeel.... Deze is ingericht als een zaal van een museum, met gestileerde beelden van katten en overige parafernalia, die overigens, ondanks alles, een koele, kille, klinische indruk maken alsof een psychiatrisch patiënte geen smaak zou…

Ik ben geen voetballer. Ik weet wanneer de bal rond is, en of een speler buitenspel staat, maar het leer en het gras heb ik zelf nooit besnuffeld. Ik ben ook geen teckel. Ik weet dat het een hondje is, die het gras graag een plasje laat ruiken, maar ik loop zelf liever niet aan de lijn. Ik doe ook niet aan de lijn, ik sport nooit en ik drink jenever…

Na tientallen jaren van intensief schilderen ben ik het opeens zat en ik stop. Halverwege een schilderij nog wel ook. Het is het eerste in al die jaren dat ik zelf aan de muur zou willen hebben en nu heb ik bereikt wat ik wou bereiken. Ik maak het niet af omdat het nog zoveel mogelijkheden in zich heeft en die wil ik bewaren. Afmaken betekent alle…

In de wachtkamer van de fysiotherapeute lagen op een massieve, stevige, houten tafel vele kleurige damestijdschriften die met hun teksten en foto's kennelijk wensten te suggereren, dat alle vrouwen fotomodellen zijn, op wie het leed geen vat heeft, en die altijd glimlachen met een rij parelwitte en kaarsrechte tanden, met Dior-lippenstift op, een perfect…

Ergens in het wijde boerenland, Gemeenteweg 95 van de gemeente Dongen, staat een vriendelijk spijshuis, wiens ramen knipogen naar de Efteling van Kaatsheuvel en naar de bossen, vol landduinen, rondom Loon op Zand, daarbij vragen om binnen te komen. Zachte muziek uit allerlei landen klinkt zacht over de toog en de tafels. Klanken, drank en maaltijden…

Wij leerden de goede, trouwe en nijvere Marianne op toevallige wijze kennen en ze zou gedurende twintig jaar onze woning schoonhouden, alsof het het Eerste Gebod was of de Categorische Imperatief dat iedere bacil en iedere spinnenweb uit de verste uithoeken van ons huis verdreven zouden worden. Ons ouderlijk huis vormde Mariannes "tweede thuis",…

In haar riante bungalow met uitschuifbare pui aan de te midden van het landelijke groen gelegen Berenstruikstraat woont mijn tengere buurvrouw Conny, sinds jaar en dag alleen, met haar hondje Piek als enige gezelschap. Mijn buurvrouw is bezeten van Picasso, de bekende Spaanse kunstenaar die wereldberoemd is geworden door zijn schilderkunst en harde…

Soms kom ik een van hen nog tegen. Het is de koffiedame die trouw iedere morgen de drank serveerde in de typekamer, gekleed in het uniform dat kennelijk mede de status van het bedrijf diende te onderstrepen. Vele anderen, die ik ook gekend heb zijn weggenomen door de onbarmhartige dood sinds ik zevenentwintig jaar geleden voorgoed de deur van het…

Wat je van veel blijmoedig gelovende mensen hoort: "Lees je bijbel, bid elke dag en groei als christen." Ik streef dat na en hoe groei ik? Nee, ik groei niet in de hoogte en wijdte als een boom. Ik groei als een struik, die zijn stevige takjes kromt en daardoor min of meer koepelvormig is. Die struik krijgt steeds meer bladeren en ook meer vruchten…

In mijn huis bewaar ik tot op de huidige dag een verroeste stormlamp; herinnering aan de merkwaardige, zonderlinge buurman Van Z., die tijdens de kwetsbare en eenmalige jeugdjaren van mij en mijn arme zus, doorgebracht in het arbeidershuisje dat in de schaduw en beschutting lag van de wollenstoffenfabriek, een kamer bewoonde op de eerste verdieping…

Op een dag viel de envelop in de bus alsof het voorbestemd was. Deze droeg mijn familienaam, neergekalkt in een bekend handschrift; schijnbaar het handschrift van mijn lang-overleden vader, kennelijk aangeleerd in die voorbije tijd waarin ook zijn schooljaren vielen. Ik was blij dat mijn moederlijke tante aan mij gedacht had. Mijn familie was welhaast…

Nee, niet van de trap, ik hoor bijna de lezers meteen het liedje starten, dat heb ik nou natuurlijk zelf ook, ga de hele dag Dikkertje Dap, zat op de trap lopen zingen, maar daar gaat het nu eventjes niet om, neen. Hij wordt dik en als ik zeg dat hij dik wordt dan zou 'k dat bijna met vetgedrukte dikke letters kunnen schrijven, maar da's al te…

Het was met gevoelens van heftige, tomeloze melancholie en heimwee dat ik mij bevond onder voortijlende en drachtige wolkenluchten in alle mogelijke eenzaamheid op het terrein van de zwakzinnigeninrichting, in afwachting van mijn taxi. De redeloze, razende tijd had alles als in een stormachtige wind meegesleurd en in haar razernij verzwolgen. Was…

Het atelier voor kunstzinnige vorming is gevestigd in de kelderruimte van een cultuurtempel in het nabijgelegen dorp. Bij binnenkomst begroet mij een levensgrote pop met een lichtblauwe, flodderige badmuts op het hoofd en met een lange, lichtblauwe jurk aan, die weggelopen lijkt uit een theatervoorstelling en een gezette matrone, wier kunstzinnige kwaliteiten…

Ze doen geen vlieg kwaad, de homo's in Orlando. Ze dansen, drinken, flirten, zoenen, praten. Ze vermaken zich met muziek. Een gewapende haatcrimineel dringt de discotheek binnen, begint om zich heen te schieten, gijzelt mensen. Vanuit de discotheek wordt om politiehulp gesmeekt via mobiele telefoon en sms berichten. De politie weet uiteindelijk de…